Το τελευταίο τριήμερο εξελίχθηκαν τέσσερα παράλληλα γεγονότα, τα οποία από μια πρώτη ματιά είναι φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους. Ωστόσο έχουν ένα κοινό στοιχείο που είναι η ένταση του αυταρχισμού, της καταστολής και της τρομοκρατίας, με την αντίστοιχη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση από την πλευρά της άρχουσας τάξης για την υποστήριξη αυτού του αντιδημοκρατικού πλαισίου, το οποίο απευθύνεται και σε συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το πρώτο γεγονός αφορά τα όσα συμβαίνουν και πάλι στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ο πρύτανης Θεόδωρος Φορτσάκης έφτασε στο σημείο να προαναγγείλει ποινικές και πειθαρχικές διώξεις κατά των φοιτητών που διέκοψαν την τη συνεδρίαση της συγκλήτου του Πανεπιστημίου, η οποία μεταξύ άλλων στην ημερήσια διάταξη είχε ως θέμα τη φύλαξη του Ιδρύματος, στο πλαίσιο της εφαρμογής του νόμου που προβλέπει την κατάργηση του ασύλου.
Η αστυνομική αντίληψη και πρακτική του πρύτανη του Πανεπιστημίου είναι γεγονός μείζονος πολιτικής σημασίας και δεν αναιρείται από το ότι είναι πιθανό η όποια συμφωνία μεταξύ των πρυτανικών αρχών και των εκπροσώπων των φοιτητικών συλλόγων για να εκθέσουν τα αιτήματά τους σχετικά με την παράδοση της φύλαξης σε ιδιωτικές εταιρείες security, να παραβιάστηκε από συγκεκριμένες παρατάξεις.
Για την κατάσταση στα Πανεπιστήμια και τη στάση του φοιτητικού κινήματος ειδικότερα θα επανέλθουμε σε επόμενη αρθογραφία μας. Αυτή τη στιγμή το ζήτημα που μας αφορά είναι η αστυνομοκρατία σε ένα πανεπιστημιακό χώρο που επιβάλλουν οι πρυτανικές αρχές, έχοντας την αμέριστη στήριξη της κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ. Και κάτι περισσότερο. Η αξιοποίηση αυτού του γεγονότος για περάσει ευρύτερα στην κοινωνία το πνεύμα «του νόμου και της τάξης».
Το δεύτερο γεγονός αφορά στη στάση του υπουργού Παιδείας ο οποίος έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί στα πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικάτα των εργαζομένων και ειδικότερα στους εκπαιδευτικούς και στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αλλά και στα κόμματα προκειμένου να γίνει μια μεταξύ τους συμφωνία ώστε να μπουν όρια στην κοινωνική διαμαρτυρία. Το πρόσχημα για τον Αντρέα Λοβέρδο είναι η εικόνα των παρελάσεων με τα κιγκλιδώματα.
Κοντολογίς, η κυβέρνηση δια του υπουργού Παιδείας δείχνει ως υπεύθυνες του εντεινόμενου κυβερνητικού αυταρχισμού και της κρατικής βίας τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων στην αντιλαϊκή πολιτική! Μάλιστα από ορισμένες αστικές εφημερίδες αυτή η πρωτοβουλία του υπουργού σχολιάστηκε ως: «Εκεχειρία ή κάγκελα».
Αν κάποιος παρατηρήσει ότι το «όριο» στην κοινωνική διαμαρτυρία, που θέτει ο συγκεκριμένος υπουργός, είναι ο ξεχωριστός χαρακτήρας των «εθνικών επετείων» και συνυπολογίσει το θόρυβο που ξεσήκωσε η κυβέρνηση για την παρέλαση στο Χαλάνδρι, που αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση επί της ουσίας δεν αναγνωρίζει το ρόλο του ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση κατά της φασιστικής κατοχής στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο έχουμε μια σαφή ιδεολογικοπολιτική προσπάθεια από την πλευρά της άρχουσας τάξης αντίστοιχη του Λάσκαρη στη Μεταπολίτευση να «καταργήσει» την ταξική πάλη. Σε αυτό το πλαίσιο ο αντικομμουνισμός των Άδωνι Γεωργιάδη και Θανάση Πλεύρη δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά το απαραίτητο συστατικό στοιχείο για να εμπεδωθεί το κλίμα τρομοκράτησης των εργαζομένων.
Το τρίτο γεγονός αφορά στον τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε το θέμα του ελέγχου των αρμόδιων ελεγκτικών αρχών του κράτους σε 5260 δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι με αφορμή την αποστολή εμβασμάτων στο εξωτερικό, συνολικού ύψους 1,5 δισ. ευρώ περίπου, ελέγχονται για το αν μπορούν ή όχι τα εισοδήματά τους να δικαιολογήσουν αυτά τα ποσά.
Εδώ η υποκρισία περισσεύει. Τα μέχρι τώρα ποσά που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό υπολογίζονται ότι ανέρχονται σε πάνω από 80 δισ.. Αυτά τα ποσά, βέβαια, δεν τα έχουν διοχετεύσει στις ξένες τράπεζες οι …δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι η ολιγαρχία του πλούτου που τα διοχέτευσε.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση διέρρευσε αυτήν την είδηση για να προωθήσει το στόχο των απολύσεων στο δημόσιο, επειδή έχει δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα. Εκεί βρίσκεται η ουσία. Η πρακτική της θυμίζει πρακτικές μαφίας όπου ο άγραφος νόμος αυτού του κόσμου είναι ο εκβιασμός, η λογική του «σ’ έχω στο χέρι». Για να αποφύγει τις αντιδράσεις των εργαζομένων στο δημόσιο τους τρομοκρατεί εκ των προτέρων.
Και, περνώντας στο τέταρτο γεγονός, διαβάζουμε στον τύπο αυτές τις μέρες ότι η κυβέρνηση βάζει μπροστά την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου του 1982, προωθώντας τον περιορισμό στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος και άλλων μορφών πάλης όπως η επίσχεση εργασίας. Συνολικότερα προωθεί αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος της συνδικαλιστικής μορφής οργάνωσης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Ορισμένα ΜΜΕ διατείνονται ότι όλα είναι έτοιμα και γνωρίζουν το πλαίσιο των αλλαγών που θα προωθήσει η κυβέρνηση.
Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ενισχύεται ο αυταρχισμός, που ξεκινάει από την αμφισβήτηση στο δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και καταλήγει μέχρι και τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος. Ουσιαστικά η κυβέρνηση αφαιρεί κατακτημένα δικαιώματα των εργαζομένων για να είναι σε θέση να εμποδίσει και με το νομικό πλαίσιο τη δυνατότητα των εργαζομένων με την πάλη τους να αντιμετωπίσουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
Μια προσεκτικότερη ματιά θα εντοπίσει ότι ο αυταρχισμός της κυβέρνησης αφορά γενικά όλη την κοινωνία στο πλαίσιο του «οράματος» της Νέας Ελλάδας, αλλά πάνω απ’ όλα αφορά στην εργατική τάξη και στη νεολαία, όπως διαπιστώνουμε από τα συγκεκριμένα παραδείγματα στα οποία αναφερθήκαμε. Στην εργατική τάξη που έχει εξαθλιωθεί και στη νεολαία, ειδικότερα στο φοιτητικό κίνημα και στο επιστημονικό δυναμικό που μεταναστεύει εξαιτίας της ανεργίας.
Ιδιαίτερα για τη νεολαία, επειδή η ανεργία έχει αγγίξει το 60%, το μήνυμα που στέλνει η κυβέρνηση δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η αλυσίδα των γεγονότων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χρησιμοποιείται ως γραμμή κρούσης αυτού του κλίματος αυταρχισμού. Τα πανεπιστήμια από τη φύση τους είναι κοινωνικοί χώροι που στο παρελθόν έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να τροφοδοτηθούν εξεγερσιακές και επαναστατικές διαθέσεις μέσα στην κοινωνία.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πώς αντέδρασε το φοιτητικό κίνημα στο Μάη του ‘68 στη Γαλλία; Το ρόλο της Νομικής και φυσικά του Πολυτεχνείου το 1973 στην Ελλάδα; Το ρόλο του φοιτητικού κινήματος στις ΗΠΑ που τροφοδότησε το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ με αφορμή τον πόλεμο κατά του Βιετνάμ;
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση έχει ταξική στόχευση συγκεκριμένη. Θέλει να βάλει στο «γύψο» την εργατική τάξη και τη νεολαία που είναι οι βασικές κοινωνικές κατηγορίες στις οποίες στηρίζονται τα Κομμουνιστικά Κόμματα, τα επαναστατικά κινήματα. Και από εδώ προκύπτει και το γεγονός ότι η εργατική τάξη, η νεολαία πρέπει να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν κατακτήσει στην πορεία τους για το σοσιαλισμό.
COMMENTS