Δυστυχώς συνεχίζουμε με τα ίδια λάθη…

Το μόνο συμπέρασμα το οποίο μπορεί με σιγουριά να εξαχθεί από την ομιλία που πρόσφατα έκανε ο Μάκης Μαΐλης στην Αχτίδα των ΑΕΙ – ΤΕΙ και την αντίστοιχη των Εκπαιδευτικών είναι ότι μάλλον μπέρδεψε περισσότερο τα πράγματα, γιατί η ομιλία του βρίθει αντιφάσεων, παρά ότι βοήθησε να διευκρινιστούν διάφορα ζητήματα γύρω από την ιστορία του Κόμματος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, τη στρατηγική και την τακτική του. Το γεγονός ότι αυτά τα ζητήματα παραμένουν ανοιχτά – παρ’ ότι υπάρχουν τα πρόσφατα ντοκουμέντα του Κόμματος, παρ’ ότι υπάρχει μια κατ’ επανάληψη αρθρογραφία, και από μέρους του – ότι εξακολουθούν να απασχολούν τα μέλη του Κόμματος το αποδεικνύει η προσπάθεια που γίνεται για να εμπεδωθούν αυτά τα νέα ντοκουμέντα. Αποδεικνύει ότι για μεγάλο αριθμό από τα μέλη του Κόμματος δεν έχουν επιλυθεί οι απορίες τους ακόμη και οι διαφωνίες τους.

Μ’ αυτήν την έννοια από την πλευρά μας βρίσκουμε θεμιτό η ηγεσία του Κόμματος να προσπαθεί να πείσει για τις επεξεργασίες της, πολύ περισσότερο που είναι και ψηφισμένες, αλλά δε βρίσκουμε θεμιτό να εξαπολύονται οι  μύδροι ενάντια σε αντίθετες απόψεις απ’ αυτές που έχουν ψηφιστεί, με δεδομένο ότι και οι διορθώσεις που έγιναν στις μέχρι τώρα πολιτικές θέσεις του Κόμματος, γύρω από το ζήτημα της στρατηγικής και τακτικής, αφορούν σε ψηφισμένα ντοκουμέντα του Κόμματος, πολλά από τα οποία ίσχυαν μέχρι πριν μικρό χρονικό διάστημα. Και αυτά τα ντοκουμέντα ήταν ψηφισμένα και απ’ αυτούς που σήμερα τα κατακρίνουν. Και από τον ίδιο τον Μάκη Μαΐλη.

Γενικά, πρέπει να πούμε, από τη στιγμή που εμφανίζεται η ιμπεριαλιστική εποχή, ότι το βασικό καθήκον του Κομμουνιστικού Κινήματος είναι η μετάβαση στο σοσιαλισμό. Αλλά, ενώ οι Λενινιστικές επεξεργασίες αντιμετωπίζουν αυτό το καθήκον από την άποψη της ιστορικής θέσης του ιμπεριαλισμού και εξ αυτού προκύπτει το καθήκον της μετάβασης στο σοσιαλισμό – και από την άποψη της εποχής η αντίστοιχη αμεσότητά του, την ίδια στιγμή, το εξαρτά από τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν τόσο στη συγκεκριμένη χώρα, εν προκειμένω στη Ρωσία, όσο και στο Διεθνές Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα.

Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι στο ίδιο το Πρόγραμμα του ΣΔΡΕΚ, ενώ γίνεται λόγος για το στόχο του Κόμματος για το σοσιαλισμό δεν τίθεται αυτός ως άμεσος στόχος. Αυτή η συνάρτηση της αμεσότητας του σοσιαλισμού εξ αιτίας της ιστορικής εποχής με τις συγκεκριμένες συνθήκες, που επικρατούν σε κάθε συγκεκριμένη χώρα (εξ ου και η Λενινιστική ρήση για τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης») γίνεται πολύ πιο εξόφθαλμη και πολύ πιο έντονη, από την άποψη της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης, στην Επανάσταση του 1905.

Ο Β. Ι. Λένιν έρχεται σ’ ευθεία αντιπαράθεση με τον Λ. Τρότσκι, που υποστήριζε τη θέση «χωρίς τσάρο και σοσιαλισμό». Η απάντηση του Β. Ι. Λένιν ήταν ότι «δε μπορείς να περάσεις πάνω από τους μικροαστούς». Αυτή ακριβώς η απάντηση προσδιορίζει και τη στάση του Β. Ι. Λένιν απέναντι στον Λ. Τρότσκι, που θεωρούσε ότι ο σοσιαλισμός ήταν άμεσο καθήκον όχι από την άποψη της ιστορικής εποχής μόνο αλλά και από την άποψη των συγκεκριμένων συνθηκών, που επικρατούσαν τη συγκεκριμένη εκείνη ιστορική περίοδο στη Ρωσία.

Ποια ήταν η θέση που προωθούσε ο Β. Ι. Λένιν σε σχέση με τη θέση του άμεσου σοσιαλισμού, που προωθούσε ο Λ. Τρότσκι; Η θέση ήταν της «δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς», που από τις δημοσιεύσεις της «Νέας Σποράς» έχει αναλυθεί πολλές φορές και απ’ αυτήν την άποψη δε θα σταθούμε περισσότερο σ’ αυτήν πέρα από το να την υπενθυμίσουμε.

Το ίδιο πρόβλημα εμφανίζεται και μετά την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη του ’17, όπου προκύπτει η δυαδική εξουσία και όπου ο Β. Ι. Λένιν γίνεται αποδέκτης της κατηγορίας ότι τάσσεται υπέρ του άμεσου σοσιαλισμού. Ο Β. Ι. Λένιν απαντάει, και συγκεκριμένα στον Κάμενεφ, ότι δεν τάσσεται υπέρ του άμεσου σοσιαλισμού και η ανάλυσή του δεν οδηγεί σ’ αυτό το συμπέρασμα.

Την ίδια στιγμή ο Β. Ι. Λένιν αντιπαρατίθεται στην άποψη, που υπάρχει και στις τάξεις των Μπολσεβίκων, ότι πρέπει να αναπτυχθεί πρώτα ο καπιταλισμός στη Ρωσία και μετά να διεκδικηθεί η μετάβαση στο σοσιαλισμό. Απ’ εδώ προκύπτει η απάντηση του Β. Ι. Λένιν ότι «η αστικοδημοκρατική επανάσταση τελείωσε», που ήθελε να υποδηλώσει ότι η αστική τάξη βρίσκεται στην εξουσία. Αυτή η απάντηση του Β. Ι. Λένιν συμπληρώνεται με τη θέση ότι η δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς πραγματοποιήθηκε με το δικό της τρόπο για να υποδηλώσει ότι οι Μπολσεβίκοι πρέπει να προετοιμαστούν για να περάσουν από το πρώτο στάδιο της επανάστασης στο δεύτερο.

Και ποιος ήταν αυτός ο τρόπος; Ενώ από τη μια μεριά υπήρχε η εξουσία της αστικής τάξης, που έκφραζε η προσωρινή κυβέρνηση, από την άλλη μεριά υπήρχε η εξουσία των Σοβιέτ, έστω με τη συγκεκριμένη σύνθεση δυνάμεων, που σαφώς ήταν σε βάρος των Μπολσεβίκων, που έκφραζε τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.

Το θέμα που ετίθετο άμεσα ήταν η απομάκρυνση της αστικής τάξης από την εξουσία και η ανάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ, πράγμα που εξηγεί και το σύνθημα των Μπολσεβίκων «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Γεγονός που θα έβαζε τέλος και στη δυαδική εξουσία που επικρατούσε την ίδια περίοδο.

Αναλαμβάνοντας την εξουσία αποκλειστικά τα Σοβιέτ ποιος θα ήταν ο χαρακτήρας του κράτους; Ο Β. Ι. Λένιν είναι κατηγορηματικός στη θέση του. Θα είναι ένα κράτος που δε θα είναι αστικό, δε θα είναι η δικτατορία του προλεταριάτου αλλά θα είναι ένα κράτος «τύπου κομμούνας», που θα στηρίζεται στην άμεση βία των εξοπλισμένων λαϊκών μαζών ενάντια στην αστική τάξη.

Όλες αυτές οι εξελίξεις συμβαίνουν ενώ επικρατεί επαναστατική κατάσταση και οι δυνάμεις των Μπολσεβίκων μέσα στα Σοβιέτ δεν είναι ισχυρές. Οι δυνάμεις που πλειοψηφούν μέσα στα Σοβιέτ είναι οι Μενσεβίκοι και οι Εσέροι. Και εδώ πρέπει να συμπληρώσουμε, τα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν, και με μια άλλη θέση που πήρε ο Β. Ι. Λένιν σε σχέση με τη θέση της ανάληψης της εξουσίας αποκλειστικά από τα Σοβιέτ.

Ο Β. Ι. Λένιν πρότεινε στους Μενσεβίκους και τους Εσέρους να σχηματίσουν κυβέρνηση των Σοβιέτ απομακρύνοντας την αστική τάξη από την εξουσία και την προσωρινή κυβέρνηση, με τη μη συμμετοχή των Μπολσεβίκων, για να εξασφαλίσει το ειρηνικό πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ. Η πρόταση αυτή πρόβλεπε τη συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα στα Σοβιέτ και την εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση των Σοβιέτ.

Μια τέτοια πρόταση, όμως, ξεπεράστηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις που προσδιορίστηκαν από την ίδια τη στάση των Μενσεβίκων και των Εσέρων, γι’ αυτό το λόγο και ο Β. Ι. Λένιν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι εξανεμίστηκε κάθε ελπίδα για το ειρηνικό πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ και ο μόνος δρόμος είναι η εξέγερση, την οποία και προετοίμαζαν οι Μπολσεβίκοι με απόφαση που είχε παρθεί από το Συνέδριο του Κόμματος, που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του Ιούλη του 1917.

Με τη Συνδιάσκεψη του Απρίλη του ’17 το βασικό καθήκον που τίθεται από τον Β. Ι. Λένιν είναι η μεταστροφή των λαϊκών μαζών, η αντιμετώπιση της «ασύγγνωστης ευπιστίας» τους προς την προσωρινή κυβέρνηση, ασύγγνωστη ευπιστία η οποία, παράλληλα, τροφοδοτείται από τη στάση των Μενσεβίκων και των Εσέρων.

Στην ίδια Συνδιάσκεψη αποφασίζεται η προγραμματική αναθεώρηση του ΣΔΡΕΚ(μπ) και ο Β. Ι. Λένιν αναλαμβάνει να συγκεντρώσει όλες τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί. Το νέο αναθεωρημένο Πρόγραμμα του ΣΔΡΕΚ συμπληρώνεται με τις Λενινιστικές επεξεργασίες για τον ιμπεριαλισμό και τονίζεται ακόμη περισσότερο η ανάγκη της προετοιμασίας του ΣΔΡΕΚ(μπ) για την προοπτική του σοσιαλισμού.

Το βασικό χαρακτηριστικό, όμως, του νέου αναθεωρημένου Προγράμματος είναι ότι συνδυάζει τα άμεσα αιτήματα των λαϊκών μαζών με αντίστοιχα μέτρα, όπως είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών και η δημιουργία του τραπεζικού μονοπωλίου, δημιουργία μονοπωλίου σιτηρών κ.α., μέτρα απολύτως αναγκαία και για την υλική βάση του σοσιαλισμού.

Το Πρόγραμμα αυτό (οι αναγνώστες μας μπορούν να το αναζητήσουν στις αναρτήσεις της «Νέας Σποράς») δεν έγινε κατορθωτό να συζητηθεί στο προγραμματισμένο Συνέδριο για τις 17 του Οχτώβρη του 1917, γιατί αναβλήθηκε. Στις 24 του Οχτώβρη πραγματοποιείται η εξέγερση και στις 25 του Οχτώβρη έχει καταλυθεί η κυβερνητική εξουσία. Η Σοσιαλιστική επανάσταση πραγματοποιήθηκε και νίκησε.

Νίκησε, γιατί προηγούμενα είχε δοθεί μια αποφασιστική μάχη αποκάλυψης της στάσης των Μενσεβίκων και των Εσέρων, ενάντια στην άρνησή τους να περάσει όλη η εξουσία στα Σοβιέτ, στη στάση τους απέναντι στην προσωρινή κυβέρνηση, ακόμη και στις απαράδεκτες ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις τους απέναντι στο κορνιλοφικό πραξικόπημα.

Μέσα απ’ αυτήν την πάλη οι Μπολσεβίκοι κατορθώνουν να κερδίσουν την πλειοψηφία στα Σοβιέτ, αρχικά της Πετρούπολης στη συνέχεια της Μόσχας και μετά των άλλων Σοβιέτ, και τότε ο Β. Ι. Λένιν δίνει και την τελευταία του μάχη για να ξεπεράσουν, πλέον, οι ίδιοι οι Μπολσεβίκοι τις ταλαντεύσεις τους για την πραγματοποίηση της εξέγερσης.

Η πραγματοποίηση της εξέγερσης αναδεικνύει τους Μπολσεβίκους σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Η πρώτη κυβέρνηση που σχηματίζεται υποστηρίζεται από τους Μπολσεβίκους, τους Αριστερούς Εσέρους και ένα μικρό τμήμα των Μενσεβίκων.

Γιατί αναφερθήκαμε σ’ όλα τα παραπάνω, με την αναγκαία συμπύκνωση μιας ιδιαίτερα ταραγμένης περιόδου από την πραγματοποίηση της αστικοδημοκρατικής επανάστασης του Φλεβάρη του ’17, που παρουσιάζει ταχύτατες εναλλαγές στις πολιτικές εξελίξεις; Για να δείξουμε ότι οι Μπολσεβίκοι καθόρισαν από την αρχή του προηγούμενου αιώνα ότι ο τελικός τους στόχος ήταν ο σοσιαλισμός και πως δεν έχασαν ποτέ το στρατηγικό τους στόχο από την πολιτική τους δράση.

Το γεγονός αυτό, όμως, δεν αρκεί, όσο και εάν είναι θεμελιώδης προϋπόθεση, για να πραγματοποιηθεί η στρατηγική ενός επαναστατικού κόμματος, όπως είναι ή θα πρέπει να είναι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Από εκεί και μετά «αναλαμβάνει» η τακτική, ως πολιτική, κατά τη Λενινιστική αντίληψη, που απαιτεί τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Είναι αυτή η πολιτική που πρέπει να υποταχτεί στη στρατηγική σε κάθε φάση εξέλιξης της δράσης του επαναστατικού κόμματος.

Είναι αυτή η πολιτική που θα σε φέρει στην πραγματοποίηση του στρατηγικού σου στόχου, στην πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και σ’ ό,τι αφορά το δικό μας Κόμμα το ζήτημα της επικείμενης επανάστασης είναι ληγμένο θέμα και όχι μόνο από το 15^ο Συνέδριο του Κόμματος, αλλά από την ίδρυση του Κόμματος.

Φυσικά στην ιστορική εξέλιξη του Κόμματος υπάρχουν και στιγμές που από τον τρόπο που καθόριζε το Κόμμα την τακτική του επηρέαζε και το στρατηγικό του στόχο. Αλλά, παρά τις παρεκκλίσεις, μέσα απ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν αναιρείται η επαναστατική Λενινιστική τακτική στη γενική της ισχύ, η οποία βέβαια πρέπει να προσαρμόζεται πάντα στις συγκεκριμένες συνθήκες και να υπηρετεί πάντα τη στρατηγική. Δεν «πάλιωσε» αυτή για να πάψει να ισχύει.

Μ’ αυτήν την έννοια δεν αναιρούν τη γενική της ισχύ ούτε και οι σημερινές επεξεργασίες του Κόμματος, παρ’ όλο που επί της ουσίας την έχουν αρνηθεί, έστω και εάν προβάλλονται εξ ονόματος του Λενινισμού. Αυτήν την επαναστατική Λενινιστική τακτική υπερασπίζεται η «Νέα Σπορά». Γι’ αυτό το λόγο η αναφορά του Μάκη Μαΐλη στη «Νέα Σπορά» έκρυβε τη σκοπιμότητα «μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά». Μάταιος κόπος…

Συμπέρασμα. Δεν αρκεί ένα επαναστατικό κόμμα να διακηρύττει το στρατηγικό του στόχο, που απορρέει ως γενικό καθήκον από το χαρακτήρα της ιστορικής εποχής και την ιστορική θέση του καπιταλισμού. Η πραγματοποίηση του στρατηγικού στόχου πρέπει οπωσδήποτε να συνδέεται με άλλους δύο απαράβατους παράγοντες: από τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν στη συγκεκριμένη χώρα και από τη συγκεκριμένη κατάσταση που επικρατεί στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, με δεδομένο ότι αυτή η κατάσταση του ΔΚΚ αντανακλά και τον καπιταλιστικό περίγυρο της συγκεκριμένης χώρας.

Συνεχίζεται…