Για τους άσπονδους «φίλους»

Σ’ αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς που περνάει το Κόμμα μας και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα ορισμένα στελέχη, με την κάλυψη της ηγεσίας του Κόμματος, επιλέγουν να γράφουν «πονήματα» στην εφημερίδα μας χωρίς να είναι σε θέση να προσφέρουν το παραμικρό στην πολιτική και ιδεολογική διαπάλη, παρά μόνο να καταλήξουν στο γνωστό και χωρίς καμία πολιτική πρακτική αξία: «Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δουλειά μας. Πίσω δεν κάνουμε»!

Και δεν έχει καμία πολιτική πρακτική αξία, γιατί, κατ’ αρχάς, πρέπει να ξέρεις που θέλεις να πάς και, κατά δεύτερο, πρέπει, τουλάχιστον, να έχεις και ένα σχέδιο που να στηρίζεται στην πραγματικότητα και να σε οδηγεί στο στόχο σου. Και για να μπούμε στην ουσία του ζητήματος «ραντεβού στα τυφλά» με την Επανάσταση δεν έχει υπάρξει ποτέ, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ και σε κάθε περίπτωση είναι σε πλήρη αντίθεση με την κοσμοθεωρία μας, το Μαρξισμό – Λενινισμό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, όχι μόνο ο διακηρυγμένος στόχος για το Σοσιαλισμό αναιρείται στην πράξη, αλλά, παραπέρα αυτός αμβλύνεται στη συνείδηση των εργαζομένων και αντιμετωπίζεται ως απραγματοποίητος.

Σ’ αυτήν την περίπτωση πόσο αντιστοιχεί στην αλήθεια η άποψη ότι: «Το ΚΚΕ δεν διακηρύσσει απλώς το σκοπό της επανάστασης. Δείχνει και το δρόμο που πρέπει να διανύσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της για να κατακτήσουν την εξουσία. Δουλεύει καθημερινά ώστε να συγκεντρώνονται οι κρίσιμες δυνάμεις γι’ αυτήν την κύρια αποστολή, δεν αποσπά, αντίθετα υποτάσσει τον κάθε μερικό, τον κάθε τακτικό στόχο, στον κύριο σκοπό, την ανατροπή του καπιταλισμού, την εργατική – λαϊκή εξουσία, που με σαφήνεια στο Πρόγραμμα του 19ου Συνεδρίου εξηγούμε πως δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική εξουσία. Το ΚΚΕ δουλεύει ξέροντας πως «η τακτική είναι το ευέλικτο κομμάτι της στρατηγικής»;

Ένα τέτοιο βαρύγδουπο απόφθεγμα δεν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα που βιώνει ο κόσμος του ΚΚΕ, όταν, μάλιστα είναι σε αντίθεση με τις ίδιες τις εκτιμήσεις του Κόμματος για την κατάσταση του Εργατικού Κινήματος, που βρίσκεται σε ύφεση, όταν οι δυνάμεις του Κόμματος έχουν μειωθεί επικίνδυνα; Δεν υποτιμάει τη νοημοσύνη των μελών και του κόσμου του Κόμματος;

Πολύ περισσότερο δε βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα, όταν στηρίζεται στην πολιτική εκτίμηση ότι θα υπάρξει «ένα πολιτικό κενό», επειδή: «(…)ένα κομμάτι που θα απογοητευτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανόν ήδη τον βλέπει με δυσπιστία, αλλά δεν έχει ολοκληρώσει τα συμπεράσματά του, ταλαντεύεται» και εξ αυτού προκύπτει η ανάγκη κάλυψης αυτού του κενού με ένα ανάχωμα προς το ΚΚΕ;

Δεν είναι αυτή η εκτίμηση μια ομολογία αποτυχίας για την πολιτική του Κόμματος, όταν, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζεται ότι το Κόμμα μας δε μπορεί να «εισπράξει» αυτό το απογοητευμένο κομμάτι και αυτό θα σκοντάψει πάνω σε κάποιο ανάχωμα, όταν το Κόμμα μας τροφοδότησε το ΣΥΡΙΖΑ με το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των απωλειών του;

Και ποιο είναι αυτό το ανάχωμα; Να πως προσδιορίζεται: «Μην εκπλαγεί κανείς αν διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις προσπαθήσουν να ενσωματώσουν αυτά τα τμήματα, πιθανόν με «επαναστατικά» συνθήματα, με ολίγον από «σοσιαλισμό», με κάποια αιτήματα που θα φαντάζουν ριζοσπαστικά. Εδώ αντικειμενικά μπορούν να συγκλίνουν και διάφοροι που «θέλουν να διορθώσουν το ΚΚΕ». Δηλαδή διάφορες αντι-ΚΚΕ ομάδες τύπου «Εργατικού Αγώνα» και «Νέας Σποράς», που ένα σκοπό έχουν: Την αλλαγή στρατηγικής του ΚΚΕ, την εγκατάλειψη όλων όσα με κόπο, με μεγάλη προσπάθεια χρόνων, μέσα σε συνθήκες αντεπανάστασης κατάφερε το Κόμμα μας να κατακτήσει. Τη σύγχρονη στρατηγική του, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό, την αντίληψή του για το Σοσιαλισμό, τη μελέτη της Ιστορίας του».

Υπάρχει θέμα. Και το θέμα που υπάρχει είναι το κατά πόσο ένα στέλεχος της ΚΕ του ΚΚΕ μπορεί να γράφει τέτοιες ανυπόστατες εκτιμήσεις στο πολιτικό επίπεδο και να χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα, δηλαδή ανήθικα μέσα, να συκοφαντεί με τέτοια ευκολία.

Δε μας διαφεύγουν διάφορες πρωτοβουλίες που έχουν πραγματοποιηθεί για να δημιουργηθεί Μέτωπο μεταξύ διάφορων Κινήσεων στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αλλά με ποια στοιχεία εμπλέκεται η «Νέα Σπορά» σ’ όλες αυτές τις πρωτοβουλίες,  οι οποίες όλες απέτυχαν; Και πως, η «Νέα Σπορά» καθορίζεται ως αντι-ΚΚΕ δύναμη, όταν η ίδια η τοποθέτησή της αποκλείει κάτι τέτοιο; Όταν κάποιος προβαίνει σε κριτική στην ηγεσία του Κόμματος δε σημαίνει ότι είναι και αντι-ΚΚΕ δύναμη. Πρόκειται για συνειδητή συκοφαντία.  Αυτό είναι το πρώτο ζήτημα.

Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται είναι ο ρεαλισμός των πολιτικών εκτιμήσεων. Τέτοιες εκτιμήσεις στερούνται πολιτικής σοβαρότητας. Πως είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα όταν αυτοί που καλούνται να το πραγματοποιήσουν, για τους όποιους λόγους, δε συμφωνούν μεταξύ τους; Όταν υπάρχουν τμήματα αυτών των δυνάμεων που προσανατολίζονται προς το ΣΥΡΙΖΑ, τμήματα που διαχώρισαν τη θέση τους από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δημιούργησαν άλλη πολιτική κίνηση, όταν ο «Εργατικός Αγώνας» μπορεί να έγινε πολιτική κίνηση, αφού διασπάστηκε, αλλά λίγο μετά έκανε μια ανεξήγητη τούμπα και τα «μάζεψε».

Μπορεί ο «Εργατικός Αγώνας» να κάνει πολύ καλές πάσες στην ηγεσία του Κόμματος με τα όσα υποστηρίζει, αλλά δημιουργείται μείζον πρόβλημα ηθικής στάσης για το συνειδητό μπλέξιμο της «Νέας Σποράς» με τον «Εργατικό Αγώνα». Ένα απλό διάβασμα των θέσεων που υποστηρίζει η «Νέα Σπορά» είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς τις θεμελιώδεις διαφορές της με τον «Εργατικό Αγώνα».

Και το τελευταίο γι’ αυτό το θέμα. Από  που και έως που μια πολιτική κριτική της ιστοσελίδας μας ισοδυναμεί και τσουβαλιάζεται με μια πολιτική κίνηση; Τι σχέση μπορεί να έχει το ένα γεγονός με το άλλο; Ο «Εργατικός Αγώνας» από ιστοσελίδα μετατράπηκε σε πολιτική κίνηση. Η «Νέα Σπορά» έκανε το ίδιο;

Το τρίτο ζήτημα που προκύπτει είναι το πώς θεμελιώνεται η κατηγορία ότι η «Νέα Σπορά» αποσκοπεί στην αναθεώρηση της στρατηγικής του Κόμματος. Δηλαδή, με δυο λόγια, η κατηγορία είναι ότι όποιος υποστηρίζει την ανάγκη μιας προγραμματικής πρότασης, όπως αυτής του 15^ου Συνεδρίου του Κόμματος, αντιστρατεύεται τη στρατηγική του Κόμματος; Δεν επιδιώκει και δεν παλεύει για το σοσιαλισμό;

Αν, ως «Νέα Σπορά», είμαστε οπορτουνιστές γι’ αυτό το λόγο, τότε, όλοι, όσοι υποστήριξαν το Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15^ο Συνέδριο είναι οπορτουνιστές. Αλλά αυτό το θέμα δεν αφορά τη «Νέα Σπορά», γιατί όλη η επιχειρηματολογία της αναφέρεται στο ότι δεν έπρεπε να εγκαταλειφθεί το Πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου, που άνοιγε το δρόμο για το σοσιαλισμό. Αυτή είναι η άποψή της.

Επομένως η κατηγορία περί οπορτουνισμού αφορά αυτούς που το ψήφισαν και μετά το εγκατέλειψαν. Και τους αφορά για έναν πολύ απλό λόγο. Επειδή γίνεται επίκληση της κομμουνιστικής εντιμότητας και ηθικής πρέπει η ηγεσία του Κόμματος συνολικά να βγεί και να τοποθετηθεί ευθέως ότι το 15^ο Συνέδριο ψήφισε ένα Πρόγραμμα οπορτουνιστικό, και με τη συμμετοχή της, που αναθεωρούσε το στρατηγικό στόχο του Κόμματος. Το σοσιαλισμό. Μόνο τότε θα υπάρχει κάποιος λόγος, βάσιμος γι’ αυτούς που μας αποδίδουν το χαρακτηρισμό ή αβάσιμος κατά τη δική μας άποψη – δεν έχει σημασία, αλλά αναγκαίος για να κατηγορηθούμε ως οπορτουνιστές.

Γι’ αυτό το λόγο ο νεότευκτος που μας εμπλέκει σε υποθέσεις που δε μας αφορούν ας μας ξεκαθαρίσει το ερώτημα. Σε τι αποσκοπεί και σε ποιον απευθύνεται; Πάντως στη «Νέα Σπορά» δεν απευθύνεται, γιατί ευθύς εξ αρχής έχει πάρει ξεκάθαρη θέση. Και το λέμε αυτό γιατί τέτοιες εκτιμήσεις εάν δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ανικανότητας, τότε, επιεικώς, είναι αποκυήματα πολιτικής φαντασίας. Εκτός…

Εκτός και εάν είναι εκτιμήσεις σκοπιμότητας. Σε όποια κατηγορία και εάν ανήκουν αυτές οι εκτιμήσεις το κύριο είναι ότι ορισμένοι χτυπάνε λάθος πόρτα. Και θα προσθέσουμε και κάτι άλλο. Ως άλλοθι δε γίνεται να χρησιμοποιηθούμε. Η νοημοσύνη του κόσμου του ΚΚΕ είναι, ευτυχώς, ακόμη υψηλή.

Τέλος υπάρχει άλλο ένα ζήτημα. Ίσως δεν έχει κατανοηθεί ότι ο κομπασμός και η αλαζονεία είναι η πόρτα που ανοίγει για να εισέλθει κανείς στην (αντ)επαναστατική λογοκοπία. Η Ιστορία, που μας έχει διδάξει τόσα και τόσα χρήσιμα πράγματα, ένα απ’ αυτά που μας δίδαξε είναι ότι οι πρώτοι που κουράστηκαν και αναζήτησαν σε άλλους χώρους τη θαλπωρή της ηρεμίας και της ήσυχης ζωής ήταν όσοι κόμπαζαν, όσοι συνόδευαν τον κομπασμό τους, για άλλοθι, με τη λογοκοπία, τα εύκολα «επαναστατικά» λόγια, για να δημιουργούν το ανάλογο «κλίμα». Η «Νέα Σπορά» θα μπορούσε και να μην υπάρχει εάν η επιλογή ήταν της εύκολης ζωής ή των «κουρασμένων», που ορισμένοι με πολύ ευκολία τους εύχονται «καλή τους ώρα».

Όσοι κομπάζουν κάνουν ένα ουσιαστικό λάθος. Ειδικά για τη σύγχρονη πραγματικότητα και μετά από τις αντεπαναστατικές ανατροπές κανείς δε μπορεί να κρύβεται εύκολα (ή ακόμη και δύσκολα) και για πολύ καιρό. Είναι τέτοια η όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων, που οι πάντες ξεσκεπάζονται και κρίνονται από τα αποτελέσματα της δουλειάς τους, από την παραγωγή πολιτικής που αγκαλιάζει τις λαϊκές μάζες. Και το αναντίρρητο γεγονός είναι ότι οι δεσμοί του Κόμματος με τις μάζες έχουν επικίνδυνα αδυνατίσει. Οφείλουν λοιπόν ορισμένοι να απολογηθούν για το πώς συμβαίνει σε συνθήκες που οι λαϊκές μάζες δέχονται μια ολομέτωπη επίθεση να μας γυρίζουν την πλάτη.

Παραπέρα υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να ξεσκεπάζονται. Τα γραπτά που μένουν. Και αυτά τα γραπτά είναι σε πλήρη αντίθεση με τη Λενινιστική αντίληψη για το Κόμμα, για την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μέσα στο Κόμμα, ακόμη και με την αντίληψη που είχε ο Β. Ι. Λένιν για όσους είχαν λαθεμένη άποψη, αλλά πάλευαν, για το σοσιαλισμό.

Εμείς δε θα πούμε «καλή ώρα» σε κανέναν, γιατί ορισμένοι που χρησιμοποιούν ως «σύμβουλο» τον Β. Ι. Λένιν, δηλαδή το Λενινισμό, δεν έχουν αντιληφθεί το στοιχειώδες. Τον κοσμοθεωρητικό χαρακτήρα του Μαρξισμού – Λενινισμού και έτσι με τη «καλή ώρα», που εύχονται στους «κουρασμένους», κατάφεραν να στείλουν το 50% των δυνάμεων του Κόμματος για «ξεκούραση» στο ΣΥΡΙΖΑ και στο σπίτι τους. Δε θα συμβάλλουμε να στείλουμε και τους υπόλοιπους για ξεκούραση. Ας αναλάβουν άλλοι την ευθύνη γι’ αυτό.

Θα συμπληρώσουμε, όμως, ότι όσοι, που κομπάζουν τώρα, πάλευαν υποτίθεται για να μη φουντώσει ο οπορτουνισμός αντίθετα τον φούντωσαν. Και συνεχίζουν. Και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά εξακολουθούν να «παραδίδουν μαθήματα» από καθ’ έδρας ενάντια στον οπορτουνισμό των  «ακαδημαϊζόντων», την ώρα που αυτοί είναι οι πρυτάνεις του ακαδημαϊσμού και το αποδεικνύουν με το γραπτό τους.

Καταλάβαμε πολύ καλά το τι σημαίνει το «ευχολόγιο» αυτού του τύπου: «Το επαναστατικό κίνημα, το Κόμμα δυναμώνουν όταν φεύγουν από πάνω τους οι λάτρεις των «μεταβατικών σταδίων» που από την πολλή …μετάβαση ξεχνάνε για πού ξεκίνησαν, οι ακαδημαΐζοντες “επαναστάτες” του γλυκού νερού».

Απ’ αυτό και μόνο μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει κανείς το τι κόμισε και πρόσφερε αυτό το άρθρο στα μέλη του Κόμματος και στον κόσμο του ΚΚΕ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν το καρύκευμα. Αλλά ποιος είπε ότι η «αφοβία» είναι το χαρακτηριστικό μόνο όσων με πολύ μεγάλη άνεση γράφουν αυτού του είδους τα πονήματα; Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ο φόβος οδηγεί σε πονήματα για τον κάλαθο των αχρήστων.

Όσο για τα «μεταβατικά» και τ’ άλλα παρόμοια ας ρίξουν μια ματιά και στις Λενινιστικές υποθήκες. Αν αρνήθηκαν τη λενινιστική τακτική ας το ομολογήσουν δημόσια. Είναι πιο αξιοπρεπές, γιατί η πρακτική δράση το έχει βγάλει άλλωστε, ήδη στην επιφάνεια.