Κατατέθηκε το Προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού (ΠΚΠ). Τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν την κυβέρνηση έσπευσαν να το στηρίξουν. Βέβαια πρόκειται για μια στήριξη που δε μπορούσε να αποκρύψει εντελώς και την πραγματικότητα.
Τόνισαν ιδιαίτερα τη δημοσιονομική επιτυχία της κυβέρνησης, λέγοντας ότι μπήκε μια τάξη στα δημόσια οικονομικά, ότι θα υπάρξουν πλεονάσματα και ότι η χώρα μας, μαζί με τη Γερμανία, θα είναι οι δυό χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα καταθέσουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Παραπέρα αναγνωρίζουν ότι η φορολογία είναι ακόμη δυσβάστακτη αποκρύβοντας επιμελώς το γεγονός ότι με το ΠΚΠ αυξάνεται η φορολογία και ότι αυτή η αύξηση πέφτει στις πλάτες των εργαζομένων, παρά τις φορολογικές ελαφρύνσεις που υποσχέθηκε η κυβέρνηση.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, αποκαλύπτουν, εμμέσως πλην σαφώς, ότι τα δημοσιονομικά πλεονάσματα και οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί προκύπτουν από την πολιτική της λιτότητας, που εφαρμόζει η κυβέρνηση, και ότι αυτή η μεθοδολογία είναι μια κλασσική μεθοδολογία των αστικών κυβερνήσεων για να μεταφέρουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους πάνω στους εργαζόμενους.
Φυσικά η κυβέρνηση, ως συνέχεια της προπαγανδιστικής της τακτικής, ισχυρίζεται ότι το ΠΚΠ και στη συνέχεια ο επίσημος προϋπολογισμός επισημοποιεί και ανοίγει το δρόμο για την ανάκαμψη της οικονομίας, ότι θα προκύψει ανάπτυξη.
Από την πλευρά μας είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε τις αμφιβολίες μας για το εάν η Ελληνική οικονομία θα ξεπεράσει την κρίση και θα μπει στη φάση της ανάκαμψης. Τουλάχιστον έτσι όπως υπολογίζει η κυβέρνηση.
Πολύ περισσότερο που τα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύονται για την πορεία της οικονομίας της ευρωζώνης και ορισμένων χωρών, που αποτελούν τον πυρήνα της, όπως της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, δείχνουν την ασθμαίνουσα οικονομική τους πορεία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Πως η χώρα μας θα μπορούσε να πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης σ’ ένα οικονομικό περιβάλλον, που δε δικαιολογεί μια τέτοια αισιόδοξη προοπτική, πολύ περισσότερο, που ακόμη και το ΔΝΤ, με την έκθεσή του, εκφράζει τους φόβους του για την επιβραδυντική πορεία ακόμη και για την παγκόσμια οικονομία, ενώ, ταυτόχρονα, υπάρχουν απόψεις, και επίσημα διατυπωμένες, από κορυφαίους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως της Άνγκελα Μέρκελ, που λένε ότι «την κρίση δεν την έχουμε αφήσει πίσω μας ακόμη».
Το πιο σημαντικό, όμως, γεγονός με το ΠΚΠ είναι ότι δεν είναι καθόλου αξιόπιστο για τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποιεί. Υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες ότι τα στοιχεία που χρησιμοποιεί είναι εντελώς παραχαραγμένα και ψευδή, ότι έρχονται σε αντίθεση με τα αντίστοιχα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ότι η κυβέρνηση δε μπαίνει στον κόπο να αποδείξει έστω και αυτήν την ελάχιστη μείωση του χρέους που ισχυρίζεται ότι θα υπάρξει, όπως, αντίστοιχα και την ελάχιστη αύξηση του ΑΕΠ.
Βέβαια με τα οικονομικά στοιχεία, έτσι όπως τα έχουν χρησιμοποιήσει όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, πάντα έμπαινε το πρόβλημα της αξιοπιστίας των Κρατικών Προϋπολογισμών, πολύ περισσότερο τώρα που η κυβέρνηση επείγεται να περάσει την άποψη μέσα στους εργαζόμενους ότι, ως χώρα, εγκαταλείπουμε οριστικά το μνημόνιο και την τρόικα, κάτι που είναι πασιφανώς ψέμα.
Από την άποψη αυτήν πάντα υπήρχε και η αμφιβολία για το εάν οι ρυθμοί ανάπτυξης που παρουσίαζαν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερο αυτήν τη φορά που υπάρχουν και οι επώνυμες καταγγελίες ότι τα στοιχεία είναι παραχαραγμένα και ότι το ΠΚΠ είναι με τέτοιο τρόπο διαμορφωμένο που να εξυπηρετεί τους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης.
Ένα πράγμα, όμως, είναι αδιαμφισβήτητο. Ότι η κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια πολιτική, ακριβέστερα, προτίθεται να συνεχίσει την ίδια πολιτική, αυτήν την πολιτική που βιώνουν όλοι οι εργαζόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτήν την πολιτική που έχει καταγραφεί στη συνείδηση των εργαζομένων ως μνημονιακή πολιτική και που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά η επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γι’ αυτό ακριβώς τα αστικά ΜΜΕ βγαίνουν και αναγνωρίζουν γενναιόδωρα τις θυσίες των εργαζομένων. Έχουν «δίκιο» να ευγνωμονούν τους εργαζόμενους, τουλάχιστον μέχρι τότε, που αυτοί θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι θυσίες είναι χαμένες θυσίες γι’ αυτούς τους ίδιους και κερδισμένες θυσίες για την ολιγαρχία του πλούτου.
COMMENTS