Το αναθεωρημένο Πρόγραμμα του ΣΔΕΚΡ(μπ)

Πρόλογος της Νέας Σποράς για το αναθεωρημένο Πρόγραμμα του ΣΔΕΚΡ(μπ)

Η «Νέα Σπορά» δημοσιεύει το ΣΧΕΔΙΟ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (Μπολσεβίκων), το οποίο είχε αναλάβει να συντάξει ο Β. Ι. Λένιν μετά από απόφαση της Πανρωσικής Συνδιάσκεψης του ΣΔΕΚΡ, που συγκλήθηκε στις 24/29 του Απρίλη του 1917. Τα υλικά για την αναθεώρηση του Προγράμματος είναι περισσότερα και οι αναγνώστες μας μπορούν να τα αναζητήσουν στον τόμο 32 των Απάντων του Β. Ι. Λένιν και στις σελίδες 135 έως και 162. Η «Νέα Σπορά» δημοσιεύει μόνο το Σχέδιο Τροποποίησης του Προγράμματος. Το Σχέδιο Τροποποίησης γράφτηκε τον Απρίλη – Μάη του 1917 και δημοσιεύτηκε το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιούνη του 1917. Η πρωτοβουλία της «Νέας Σποράς» έχει ως στόχο να πληροφορηθούν οι αναγνώστες της το πώς ο Β. Ι. Λένιν καθόριζε τους προγραμματικούς στόχους και την τακτική του ΣΔΕΚΡ σε μια κρίσιμη περίοδο για την πορεία του επαναστατικού κινήματος, που τελικά, κατέληξε στη νικηφόρα Οχτωβριανή Επανάσταση. Συμβουλεύουμε τους αναγνώστες μας μαζί με τα υλικά για την αναθεώρηση του Προγράμματος του ΣΔΕΚΡ να αναζητήσουν και το άρθρο του Β. Ι. Λένιν «Η καταστροφή που μας απειλεί και πως πρέπει να την καταπολεμήσουμε» (Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, Τόμος 34, σελ, 151 – 199), που γράφτηκε στα μέσα Σεπτέμβρη (10 – 14) του 1917 και το άρθρο «Σχετικά με την αναθεώρηση του Προγράμματος του Κόμματος» (Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, Τόμος 34, σελ. 351 – 382), που γράφτηκε στις 6 – 8 (19 – 21) του Οχτώβρη του 1917.

Ενημέρωση: Μετά το αίτημα πολλών αναγνωστών της σελίδας μας, ενημερώνουμε το άρθρο με την προσθήκη του παλαιού και του νέου Προγράμματος, ξεχωριστά και ενιαία.

 

Β. Ι. ΛΕΝΙΝ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Για να κάνουμε όσο το δυνατό πιο εύκολη και πιο άνετη για τον αναγνώστη τη σύγκριση του παλιού και του νέου κειμέ­νου του προγράμματος, τυπώνονται και τα δυο κείμενα μαζί με τον παρακάτω τρόπο:

Με απλά στοιχεία στοιχειοθετήθηκαν τα μέρη του παλιού προγράμματος που παραμένουν αμετάβλητα και στο νέο.

Με πλάγια στοιχειοθετήθηκαν τα μέρη του προγράμματος που απαλείφονται ολωσδιόλου από το νέο πρόγραμμα.

Με μαύρα στοιχειοθετήθηκαν τα μέρη του νέου προγράμματος που δεν υπήρχαν καθόλου στο παλιό.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Η ανάπτυξη της ανταλλαγής αποκατάστησε μια τόσο στενή σύνδεση ανάμεσα σε όλους τους λαούς του πολιτισμένου κόσμου, που το μεγάλο απελευθερωτικό κίνημα του προλεταριάτου έπρεπε να γίνει – και έγινε πια από καιρό – διεθνές.

Η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας, θεωρώντας τον εαυτό της ένα από τα τμήματα της παγκόσμιας στρατιάς του προλεταριάτου, επιδιώκει τον ίδιο τελικό σκοπό, προς τον όποιο τείνουν οι σο­σιαλδημοκράτες όλων των άλλων χωρών. Ο τελικός αυτός σκοπός καθορίζεται από το χαρακτήρα της σύγχρονης αστικής κοινωνίας και από την πορεία της ανάπτυξης της. Το κύριο γνώρισμα αυτής της κοινωνίας το αποτελεί η εμπορευματική παραγωγή πάνω στη βάση των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων, όπου το πιο σπουδαίο και σημαντικό μέρος των μέσων παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων ανήκει σε μία ολιγάριθμη τάξη, ενώ η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελείται από προλετάριους και μισοπρολετάριους, που είναι αναγκασμένοι από την οικονομική τους θέση να πουλούν μόνιμα η περιοδικά την εργατική τους δύναμη, δηλαδή να μισθώνονται στους κεφαλαιοκράτες, και με την εργασία τους να δημιουργούν το εισόδημα των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας.

Η σφαίρα κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων ευρύνεται ολοένα και περισσότερο στο βαθμό που η συνεχής τελειοποίηση της τεχνικής, μεγαλώνοντας την οικονομική σημασία των μεγάλων επιχειρήσεων, οδηγεί στην εκτόπιση των μικρών ανεξάρτητων παραγωγών, μετατρέποντας ένα μέρος τους σε προλετάριους, περιορίζοντας το ρόλο των υπόλοιπων στην κοινωνικο-οικονομική ζωή και βάζοντας τους εδώ και κει σε λίγο-πολύ πλέρια, λίγο-πολύ φανερή, λίγο-πολύ βαριά εξάρτηση από το κεφάλαιο.

Εκτός απ’ αυτό, αυτή η ίδια τεχνική πρόοδος δίνει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ολοένα και σε μεγαλύτερη κλίμακα την εργασία των γυναικών και των παιδιών στο προτσές της παραγωγής και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Κι επειδή η τεχνική πρόοδος οδηγεί, απ’ την άλλη μεριά, σε μια σχετική ελάττωση των αναγκών των επιχειρηματιών σε ζωντανή εργασία των εργατών, η ζήτηση εργατικής δύναμης κατ’ ανάγκη μένει πίσω από την προσφορά της, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο και ν’ αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσής της.

Η τέτοια κατάσταση στο εσωτερικό των αστικών χωρών και ο συνεχώς οξυνόμενος αμοιβαίος ανταγωνισμός τους στην παγκόσμια αγορά κάνουν ολοένα και πιο δύσκολη την πώληση των εμπορευμάτων που παράγονται σε συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες. Η υπερπαραγωγή, που εκδηλώνεται με λίγο-πολύ οξείες βιομηχανικές κρίσεις που τις ακολουθούν λίγο-πολύ μακρόχρονες περίοδες βιομηχανικής στασιμότητας, αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην αστική κοινωνία. Οι κρίσεις και οι περίοδες βιομηχανικής στασιμότητας καταστρέφουν με τη σειρά τους ακόμα περισσότερο τους μικρούς παραγωγούς, μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γοργά σε σχετική και κάποτε και σε απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης.

Έτσι, η τελειοποίηση της τεχνικής, που σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και αύξηση του κοινωνικού πλούτου, συνεπάγεται στην αστική κοινωνία το μεγάλωμα της κοινωνικής  ανισότητας, την αύξηση της απόστασης ανάμεσα στους εύπορους και τους άπορους και το μεγάλωμα της αβεβαιότητας για τη ζωή, της ανεργίας και των κάθε λογής στερήσεων για όλο και πιο πλατιές μάζες εργαζόμενων.

Όμως στο βαθμό που οξύνονται και αναπτύσσονται όλες αυτές οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την αστική κοινωνία – αυξάνει επίσης και η δυσαρέσκεια της εργαζόμενης και εκμεταλλευόμενης μάζας απ’ την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, μεγαλώνει ο αριθμός και η συσπείρωση των προλετάριων και εντείνεται η πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Ταυτόχρονα η τελειοποίηση της τεχνικής, συγκεντρώνοντας τα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας και κοινωνικοποιώντας το προτσές της εργασίας στις κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις, δημιουργεί ολοένα και πιο γοργά την υλική δυνατότητα της αντικατάστασης των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής με τις σοσιαλιστικές – δηλαδή της κοινωνικής εκείνης επανάστασης που αποτελεί τον τελικό σκοπό όλης της δράσης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, σαν συνειδητού εκφραστή του ταξικού κινήματος.

Η κοινωνική επανάσταση του προλεταριάτου, αντικαθιστώντας την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας με την κοινωνική και εισάγοντας τη σχεδιασμένη οργάνωση του κοινωνικο-παραγωγικού προτσές για την εξασφάλιση της ευημερίας και της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας, θα εξαφανίσει τη διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις κι έτσι θα απελευθερώσει όλη την καταπιεζόμενη ανθρωπότητα, γιατί θα βάλει τέρμα σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης του ενός μέρους της κοινωνίας από το άλλο.

Απαραίτητος όρος αυτής της κοινωνικής επανάστασης είναι η διχτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η κατάχτηση από το προλεταριάτο μιας τέτοιας πολιτικής εξουσίας, που θα του επιτρέψει να καταπνίξει κάθε αντίσταση των εκμεταλλευτών. Η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, βάζοντας σαν καθήκον της να καταστήσει το προλεταριάτο ικανό να εκπληρώσει την μεγάλη ιστορική του αποστολή, το οργανώνει σε αυτοτελές πολιτικό κόμμα, που αντιπαρατίθεται σε όλα τα αστικά κόμματα, καθοδηγεί όλες τις εκδηλώσεις της ταξικής του πάλης, αποκαλύπτει μπροστά του την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων των εκμεταλλευτών με τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και του εξηγεί την ιστορική σημασία και τους αναγκαίους όρους της επικείμενης κοινωνικής επανάστασης. Ταυτόχρονα δείχνει μπροστά σε όλη την υπόλοιπη εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα τα αδιέξοδο της κατάστασης της στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία και την ανάγκη της κοινωνικής επανάστασης προς το συμφέρον της ίδιας της απελευθέρωσης της από το ζυγό του κεφαλαίου. Το κόμμα της εργατικής τάξης, η σοσιαλδημοκρατία, καλεί στις γραμμές του όλα τα στρώματα του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου πληθυσμού, εφόσον αυτά υιοθετούν την άποψη του προλεταριάτου.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έφτασε σήμερα – από τις αρχές περίπου του 20^ου αιώνα – στη βαθμίδα του ιμπεριαλι­σμού. Ο ιμπεριαλισμός, ή η εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι μια τόσο πολύ αναπτυγμένη κεφαλαιοκρατική οικονομία, που οι μονοπωλιακές ενώσεις των κεφαλαιοκρατών – συνδικάτα, καρτέλ, τραστ – έχουν αποχτήσει αποφασιστική σημασία, το τραπεζιτικό κεφάλαιο με την τεράστια συγκέντρωση του συγχωνεύτηκε με το βιομηχανικό, η εξαγωγή κεφαλαίου σε ξένες χώρες έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, όλος ο κόσμος έχει πια μοιραστεί εδαφικά ανάμεσα στις πλουσιότερες χώρες και άρχισε το οικονομικό μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στα διεθνή τραστ.

Σ’ αυτές τις συνθήκες οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, δηλαδή οι πόλεμοι για την παγκόσμια κυριαρχία, για τις αγο­ρές του τραπεζιτικού κεφαλαίου, για το στραγγαλισμό των μικρών και αδύνατων λαών, είναι αναπόφευκτοι. Και τέτοιος ακριβώς είναι ο πρώτος μεγάλος ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914 – 1917.

Και ο εξαιρετικά υψηλός βαθμός ανάπτυξης του παγ­κόσμιου καπιταλισμού γενικά· και η αντικατάσταση του ελεύ­θερου συναγωνισμού από το μονοπωλιακό καπιταλισμό· και η προετοιμασία από τις τράπεζες, καθώς και από τις ενώ­σεις των κεφαλαιοκρατών, ενός μηχανισμού για την κοινωνική ρύθμιση του προτσές της παραγωγής και της διανομής των προϊόντων· και η συνδεμένη με την ανάπτυξη των κε­φαλαιοκρατικών μονοπωλίων αύξηση της ακρίβειας και της καταπίεσης των συνδικάτων πάνω στην εργατική τάξη, το τεράστιο δυσκόλεμα του οικονομικού και πολιτικού της αγώνα· και οι φρικαλεότητες, τα δεινά, η καταστροφή, η εξαγρίωση που γεννά ό ιμπεριαλιστικός πόλεμος — όλα αυτά κάνουν τη βαθμίδα ανάπτυξης, όπου έχει φτάσει σήμερα ο καπιταλισμός, εποχή της προλεταριακής, σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η εποχή αυτή άρχισε.

Μόνο η προλεταριακή, σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούρ­γησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. “Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της ή τα κύματα της αντεπανάστασης — η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη.

Γι αυτό στην ημερήσια διάταξη της εποχής που ζούμε μπαίνει, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών, η ολόπλευρη άμεση προετοιμασία του προλεταριάτου για την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας με σκοπό την εφαρμογή των οικονο­μικών και πολιτικών μέτρων που αποτελούν το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος, που απαιτεί από­λυτη εμπιστοσύνη, στενότατη αδελφική συμμαχία και άμεση ενότητα των επαναστατικών ενεργειών της εργατικής τάξης όλων των προηγμένων χωρών, είναι απραγματοποίητη χω­ρίς την άμεση και θεμελιακή ρήξη με την αστική εκείνη διαστρέβλωση του σοσιαλισμού, που νίκησε στις κορυφές της τεράστιας πλειοψηφίας των επίσημων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Τέτοια διαστρέβλωση αποτελεί, απ’ τη μια, το ρεύ­μα του σοσιαλσωβινισμού, σοσιαλισμού στα λόγια και σωβι­νισμού στην πράξη, η κάλυψη της υπεράσπισης των ληστρι­κών συμφερόντων της «δικής μας» εθνικής αστικής τάξης με το σύνθημα της «υπεράσπισης της πατρίδας», και από την άλλη, το εξίσου πλατύ και διεθνές ρεύμα του λεγόμενου «κέντρου», που είναι υπέρ της ενότητας με τους σοσιαλσωβινιστές, υπέρ της διατήρησης η της επαναφοράς στο σωστό δρόμο της χρεοκοπημένης II Διεθνούς, ρεύμα που ταλαν­τεύεται ανάμεσα στο σοσιαλσωβινισμό και την επαναστατική – διεθνιστική πάλη του προλεταριάτου για την πραγματοποίη­ση του σοσιαλιστικού συστήματος.

 

Οι σοσιαλδημοκράτες των διάφορων χωρών, στο δρόμο προς τον κοινό τελικό σκοπό τους, που καθορίζεται από την κυριαρ­χία του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, είναι υποχρεωμένοι να βάζουν μπροστά τους δια­φορετικά άμεσα καθήκοντα, τόσο γιατί ο τρόπος παραγωγής δεν είναι αναπτυγμένος παντού στον ίδιο βαθμό, όσο και γιατί η ανάπτυξη του στις διάφορες χώρες συντελείται σε διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Στη Ρωσία, όπου ο καπιταλισμός έγινε ήδη ό κυρίαρχος τρόπος παραγωγής, διατηρήθηκαν ακόμα πάρα πολλά υπολείμματα του παλιού μας προκεφαλαιοκρατικού συστήματος, που βασιζόταν στην υποδούλωση των εργαζόμενων μαζών στους τσιφλικάδες, στο κράτος η στον αρχηγό του κράτους.

Τα υπολείμματα αυτά, εμποδίζοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομική πρόοδο, δεν επιτρέπουν την ολόπλευρη ανάπτυξη της ταξικής πάλης τον προλεταριάτου, συντελούν στη διατήρηση και στην ενίσχυση των πιο βάρβαρων μορφών εκμετάλλευσης των εκατομμυρίων αγροτών από το κράτος και τις εύπορες τάξεις και κρατάν στα σκοτάδια και χωρίς δικαιώματα όλο το λαό.

Η πιο σημαντική απ’ όλες αυτές τις επιβιώσεις και το πιο ισχυρό φρούριο όλης αυτής της βαρβαρότητας είναι η τσαρική απολυταρχία. Από την ίδια τη φύση της είναι εχθρική απέναντι σε κάθε κοινωνικό κίνημα και δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο άσπονδος εχθρός όλων των απελευθερωτικών τάσεων του προλεταριάτου.

Γι’ αυτό το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας βάζει σαν άμεσο καθήκον του την ανατροπή της τσαρικής απολυ­ταρχίας και την αντικατάστασή της με μια λαοκρατική δημοκρατία, που το σύνταγμα της θα εξασφάλιζε:

 

Στις στιγμές που περνά η Ρωσία, τώρα που η Προσωρινή κυβέρνηση, η όποια ανήκει στην τάξη των κεφαλαιοκρατών και απολαβαίνει την – κατ ανάγκη όχι σταθερή – εμπιστοσύνη των πλατιών μαζών του μικροαστικού πληθυσμού, έχει αναλάβει την υποχρέωση να συγκαλέσει Συνταχτική Συ­νέλευση – μπροστά στο κόμμα του προλεταριάτου μπαίνει το άμεσο καθήκον της πάλης για μια κρατική συγκρότηση που εξασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο τόσο την οικονομική ανάπτυξη και τα δικαιώματα του λαού γενικά, όσο και τη δυνατότητα του πιο ανώδυνου περάσματος στο σοσιαλισμό ιδιαίτερα.

Το κόμμα του προλεταριάτου δεν μπορεί να περιοριστεί στην αστική – κοινοβουλευτική λαοκρατική δημοκρατία, που διατηρεί και προσπαθεί να διαιωνίσει παντού στον κόσμο τα μοναρχικά όργανα καταπίεσης των μαζών, και συγκεκριμένα: την αστυνομία, τον ταχτικό στρατό, την προνομιούχα υπαλληλία.

Το κόμμα παλεύει για μια πιο δημοκρατική προλεταριακή-αγροτική δημοκρατία, στην οποία η αστυνομία και ο ταχτικός στρατός καταργούνται ολοκληρωτικά και αντικατασταίνονται από τον καθολικά εξοπλισμένο λαό, από την παλλαϊκή πολιτοφυλακή· όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γίνονται όχι μόνο αιρετοί, μα και ανακλητοί σ’ οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η πλειοψηφία των εκλογέων τους· η αμοιβή όλων ανεξαίρετα των δημόσιων υπαλλήλων καθορίζεται έτσι που να μην ξεπερνάει τη μέση αμοιβή ενός καλού εργάτη· τα κοι­νοβουλευτικά – αντιπροσωπευτικά σώματα αντικατασταίνονται βαθμιαία από τα Σοβιέτ των αντιπροσώπων του λαού (από διάφορες τάξεις και επαγγέλματα η από διάφορα μέρη) που ταυτόχρονα και νομοθετούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους νόμους τους.

Το σύνταγμα της λαοκρατικής δημοκρατίας της Ρωσίας πρέπει να εξασφαλίσει:

1. Τη μονοκρατορία του λαού· όλη η ανώτατη κρατική εξουσία πρέπει να ανήκει στους αντιπροσώπους του λαού, που εκλέγονται και ανακαλούνται σ’ οποιαδήποτε στιγμή από το λαό και αποτελούν μια λαϊκή συνέλευση, μία μόνο βουλή.

1. Τη μονοκρατορία τον λαού, δηλαδή συγκέντρωση όλης της ανώτατης κρατικής εξουσίας στα χέρια της νομοθετικής συνέλευσης που θα αποτελείται από αντιπρόσωπους του λαού και θ’ απο­τελεί μία μόνο Βουλή.

2. Καθολικό, ίσο και άμεσο εκλογικό δικαίωμα στις εκλογές τόσο της νομοθετικής συνέλευσης, όσο και όλων των τοπικών οργάνων αυτοδιοίκησης για όλους τους άντρες και γυναίκες που συμπλήρωσαν το εικοστό έτος της ηλικίας τους· μυστική ψηφοφο­ρία στις εκλογές· δικαίωμα κάθε εκλογέα να εκλέγεται σε όλα τα αντιπροσωπευτικά όργανα· δίχρονη διάρκεια των κοινοβουλίων μι­σθός στους αντιπροσώπους του λαού· αναλογική αντιπροσώπευ­ση σε όλες τις εκλογές· όλοι ανεξαίρετα οι αντιπρόσωποι και οι εκλεγμένοι να μπορούν να ανακληθούν σ’ οποιαδήποτε στιγμή με απόφαση της πλειοψηφίας των εκλογέων τους.

3. Πλατιά τοπική αυτοδιοίκηση· περιοχική αυτοδιοίκηση για τις περιφέρειες που ξεχωρίζουν για τις ιδιαίτερες βιοτικές τους συνθήκες και τη σύνθεση του πληθυσμού· κατάργηση όλων των τοπικών και περιοχικών αρχών που διορίζονται από το κράτος.

4. Απαραβίαστο του άτομου και της κατοικίας.

5. Απεριόριστη ελευθερία συνείδησης, λόγου, τύπου, συνέρχεσθαι, απεργίας και συνεταιρίζεσθαι.

6. Ελευθερία μετακίνησης και επαγγέλματος.

7. Κατάργηση των κλειστών τάξεων και πλήρη ισότητα δι­καιωμάτων όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή και εθνότητα.

8. Δικαίωμα μόρφωσης του πληθυσμού στη μητρική του γλώσ­σα, που να εξασφαλίζεται με την ίδρυση των απαραίτητων γι’ αυτό σχολειών, με έξοδα του κράτους και των οργάνων αυτοδιοίκη­σης· δικαίωμα κάθε πολίτη να μιλάει στις συγκεντρώσεις στη μητρική του γλώσσα· καθιέρωση της μητρικής γλώσσας σαν ισότιμης με την επίσημη σε όλα τα τοπικά κοινωνικά και κρατικά όργανα· κατάργηση της υποχρεωτικής επίσημης γλώσσας.

9. Δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε όλα τα έθνη που περιλαβαίνονται στο κράτος.

9. Δικαίωμα ελεύθερου αποχωρισμού και σχηματισμού δικού τους κράτους σε όλα τα έθνη που περιλαβαίνονται στο κράτος. Η δημοκρατία του ρωσικού λαού πρέπει να προσελκύει σ’ αυτήν τους άλλους λαούς ή λαότητες όχι με τη βία, μα αποκλειστικά με προαιρετική συμφωνία για την ίδρυση κοινού κράτους. Η ενότητα και η αδελφική συμμαχία των εργατών όλων των χωρών δε συμβιβάζονται ούτε με την άμεση, ούτε με την έμμεση άσκηση βίας πάνω στους άλλους λαούς.

10. Δικαίωμα κάθε άτομου να ενάγει με τη συνηθισμένη δια­δικασία στο δικαστήριο των ενόρκων κάθε δημόσιο υπάλληλο.

11. Οι δικαστές να εκλέγονται από το λαό.

11. Οι δικαστές και τα υπεύθυνα πρόσωπα τόσο στις πολιτικές υπηρεσίες, όσο και στο στρατό, να εκλέγονται από το λαό· να είναι όλοι τους ανακλητοί σε οποιαδήποτε στιγμή με απόφαση της πλειοψηφίας των εκλογέων τους.

12. Αντικατάσταση τον ταχτικού στρατού με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό.

12. Αντικατάσταση της αστυνομίας και του ταχτικού στρατού με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό· οι εργάτες και οι υπάλληλοι πρέπει να παίρνουν τη συνηθισμένη αμοιβή τους από τους κεφαλαιοκράτες για το χρόνο που θ’ αφιερώ­νουν στη δημόσια υπηρεσία τους στην παλλαϊκή πολιτοφυλακή.

13. Χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία· πλήρη κοσμικότητα του σχολείου.

14. Γενική και επαγγελματική εκπαίδευση δωρεάν και υποχρεωτική για όλα τα παιδιά και των δυο φύλων μέχρι 16 χρο­νών χορήγηση στα, φτωχά παιδιά τροφής, ενδυμασίας και σχο­λικών βιβλίων με έξοδα του κράτους.

14. Εκπαίδευση γενική και πολυτεχνική (που να δίνει θεωρητικές και πραχτικές γνώσεις για όλους τους κύριους κλάδους της παραγωγής) δωρεάν και υποχρεωτική για όλα τα παιδιά και των δυο φύλων μέχρι 16 χρονών στενή σύνδεση της εκπαίδευσης με την παιδική κοινωνική-παραγωγική εργασία.

15. Χορήγηση σ όλους τους μαθητές τροφής, ενδυμα­σίας και σχολικών βιβλίων με έξοδα του κράτους.

16. Μεταβίβαση του έργου της δημόσιας εκπαίδευσης στα δημοκρατικά όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης· απομάκρυνση της κεντρικής εξουσίας από κάθε ανάμιξη στην κατάρτιση των σχολικών προγραμμάτων και στην εκλογή του διδαχτικού προσωπικού· εκλογή των δασκάλων απευθείας από τον ίδιο τον πληθυσμό και δικαίωμα του πληθυσμού να ανακα­λεί τους ανεπιθύμητους δασκάλους.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας σαν βασικό όρο του εκδημοκρατισμού των δημόσιων οικονομικών ζητάει: την κατάργηση όλων των έμμεσων φόρων και την επιβολή προοδευτικής φορολογίας στα εισοδήματα και τις κληρονομιές.

Η υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού, που επιτεύχθηκε ήδη στις τράπεζες και στους τραστοποιημένους κλάδους της βιομηχανίας, απ’ τη μια, και από την άλλη, το χάος που δημιούργησε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και που έχει σαν αποτέλεσμα να προβάλλεται από παντού το αίτημα της επιβολής κρατικού και κοινωνικού έλεγχου στην παραγωγή και τη διανομή των σπουδαιότερων προϊόντων, υπο­χρεώνει το κόμμα να ζητάει την εθνικοποίηση των τραπε­ζών, των συνδικάτων (των τραστ) κτλ.

Για την περιφρούρηση της εργατικής τάξης από τον φυσικό και ηθικό εκφυλισμό, καθώς και για την ανάπτυξη της ικα­νότητας της για απελευθερωτική πάλη, το κόμμα ζητάει:

1. Περιορισμό της εργάσιμης μέρας σε οχτώ ώρες το εικο­σιτετράωρο για όλους τους μισθωτούς εργάτες.

1. Περιορισμό της εργάσιμης μέρας για όλους τους μισθωτούς εργάτες σε οχτώ ώρες το εικοσιτετράωρο, περιλαβαίνοντας σ’ αυτές, σε περίπτωση συνεχούς εργασίας, ένα διάλειμμα τουλάχιστο μίας ώρας για φαγητό. Στις επικίνδυ­νες και ανθυγιεινές εργασίες η εργάσιμη μέρα πρέπει να ελαττωθεί στις 4 – 6 ώρες το εικοσιτετράωρο.

2. Καθιέρωση με νόμο, για τους μισθωτούς εργάτες και των δυο φύλων σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας, βδομα­διάτικης συνεχούς ανάπαυσης διάρκειας τουλάχιστο 42 ωρών.

3. Απόλυτη απαγόρευση των υπερωριών.

4. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας (από τις 9 το βρά­δυ ως τις 6 το πρωί) σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονο­μίας εκτός από κείνους που αυτή είναι απόλυτα απαραίτητη για τε­χνικούς λόγους κι υστέρα από έγκριση των εργατικών οργανώσεων.

4. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας (από τις 8 το βράδυ ως τις 6 το πρωί) σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας έκτος από κείνους που αυτή είναι απόλυτα απαραίτητη για τεχνικούς λόγους και έχει εγκριθεί από τις εργα­τικές οργανώσεις, με τον όρο όμως η νυχτερινή εργασία των εργατών να μην ξεπερνά τις 4 ώρες.

5. Απαγόρευση στους εργοδότες να χρησιμοποιούν την ερ­γασία παιδιών σχολικής ηλικίας (μέχρι 16 χρονών) και περιορι­σμό του εργάσιμου χρόνου των έφηβων (16 – 18χρονών) σε 6 ώρες.

5. Απαγόρευση στους εργοδότες να χρησιμοποιούν την εργασία παιδιών σχολικής ηλικίας (μέχρι 16 χρονών), περιορι­σμό του εργάσιμου χρόνου των νέων (16 – 20 χρονών) σε 4 ώρες και απαγόρευση γι’ αυτούς της νυχτερινής εργασίας σε επικίνδυνες για την υγεία εργασίες και στα ορυχεία.

6. Απαγόρευση της εργασίας των γυναικών στους κλάδους, όπου αυτή είναι επιβλαβής για το γυναικείο οργανισμό – απαλλαγή των γυναικών από τη δουλειά τέσσερις βδομάδες πριν και έξι βδομάδες ύστερα απ’ τον τοκετό, με καταβολή σ’ όλο αυτό το διάστημα ολόκληρου του μισθού τους.

6. Απαγόρευση της εργασίας των γυναικών στους κλά­δους, όπου αυτή είναι επιβλαβής για το γυναικείο οργανι­σμό· απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας των γυναικών απαλλαγή των γυναικών απ’ τη δουλεία 8 βδομάδες πριν και 8βδομάδες υστέρα απ’ τον τοκετό με καταβολή σ’ όλο αυτό το διάστημα ολόκληρου του μισθού τους με δωρεάν ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη.

 7. Οργάνωση σε όλα τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τις άλλες επιχειρήσεις, όπου δουλεύουν γυναίκες, βρεφικών και παι­δικών σταθμών απαλλαγή από τη δουλειά των γυναικών που θηλάζουν τουλάχιστο κάθε τρεις ώρες και όχι λιγότερο από μισή ώρα.

7. Οργάνωση σε όλα τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τις άλλες επιχειρήσεις, όπου δουλεύουν γυναίκες, βρεφικών και παιδικών σταθμών και αιθουσών για το θηλασμό· απαλλαγή από τη δουλειά των γυναικών που θηλάζουν τουλάχι­στο κάθε τρεις ώρες και όχι λιγότερο από μισή ώρα· χορήγηση επιδομάτων στις θηλάζουσες μητέρες και ελάττωση της εργάσιμης ημέρας τους σε 6 ώρες.

 8. Κρατική ασφάλιση των εργατών για τα γερατειά και για την περίπτωση ολικής η μερικής απώλειας της ικανότητας εργα­σίας από ειδικό ταμείο που θα σχηματιστεί από ειδική φορολογία των κεφαλαιοκρατών.

 8 .Πλήρη κοινωνική ασφάλιση των εργατών:

α) για όλα τα είδη μισθωτής εργασίας·

β) για κάθε απώλεια της ικανότητας εργασίας, και συγκεκριμένα: από αρρώστιες, εργατικά ατυχήματα, αναπηρία, γερατειά, επαγγελματικές αρρώστιες, μητρότητα, χηρεία και ορφάνια, καθώς και απ’ την ανεργία κτλ.

γ) πλήρη αυτοδιοίκηση των ασφαλισμένων σε όλα τα ασφαλιστικά ιδρύματα·

δ) πληρωμή των εξόδων ασφάλισης από τους κεφαλαιοκράτες·

ε) δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη· το έργο της ιατρικής περίθαλψης να ανατεθεί σε αυτοδιοικούμενα νοσο­κομειακά ταμεία που θα εκλέγονται από τους εργάτες.

9. Απαγόρευση της καταβολής των μεροκάματων σε εμπορεύματα· καθιέρωση της βδομαδιάτικης εξόφλησης σε χρήμα για όλες ανεξαίρετα τις συμβάσεις μίσθωσης εργατών και πληρωμή των μεροκάματων στη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου.

10. Απαγόρευση στους εργοδότες να κάνουν κρατήσεις από τα μεροκάματα για οποιοδήποτε λόγο και για οποιοδήποτε προορισμό (πρόστιμα, για τα σκάρτα και λοιπά).

11. Διορισμό αρκετών εργοστασιακών επιθεωρητών σε όλους τους κλάδους, της εθνικής οικονομίας και επέκταση της εποπτείας από τους εργοστασιακούς επιθεωρητές σε όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, χωρίς να εξαιρούνται και οι επιχειρήσεις του δημοσίου (η εργασία του υπηρετικού προσωπικού των σπιτιών συμπεριλαβαίνεται επίσης στη σφαίρα αυτής της εποπτείας)· διορισμό επιθεωρητριών στους κλάδους όπου χρησιμοποιείται εργασία των γυναικών· συμμετοχή αντι­προσώπων, που εκλέγονται από τους εργάτες και μισθοδοτούνται από το κράτος, στον έλεγχο για την εφαρμογή των εργοστασια­κών νόμων, καθώς και για την κατάρτιση των τιμολογίων, για την παραλαβή και το ξεσκαρτάρισμα του υλικού και των αποτε­λεσμάτων της δουλειάς.

 9. Οργάνωση επιθεώρησης εργασίας που να εκλέγεται από τις εργατικές οργανώσεις και επέκταση της σε κάθε είδους επιχειρήσεις, που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, χω­ρίς να εξαιρείται και το υπηρετικό προσωπικό των σπιτιών· εισαγωγή του θεσμού των επιθεωρητριών στους κλάδους όπου χρησιμοποιείται η εργασία των γυναικών.

12. Εποπτεία από τα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης με τη συμμετοχή αντιπροσώπων εκλεγμένων από τους εργάτες της υγιεινής κατάστασης των κατοικιών που οι εργοδότες παραχω­ρούν στους εργάτες, καθώς και των εσωτερικών κανονισμών αυ­τών των κατοικιών και των όρων ενοικίασης τους – με σκοπό την περιφρούρηση των μισθωτών εργατών από την ανάμιξη των εργοδοτών στη ζωή και τη δράση τους σαν Ιδιωτών και πολιτών.

13. Ίδρυση σωστά οργανωμένης υγειονομικής εποπτείας σε όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, με πλήρη ανεξαρτησία όλης της ιατρικής-υγειονομικής οργάνωσης από τους εργοδότες· δωρεάν Ιατρική περίθαλψη των εργατών με έξοδα των εργοδοτών και με πλήρεις αποδοχές κατά τη διάρκεια της αρρώστιας.

14. Καθιέρωση ποινικής ευθύνης των εργοδοτών για την παραβίαση των νόμων προστασίας της εργασίας.

10. Έκδοση υγειονομικής νομοθεσίας για την καλυτέ­ρευση των όρων υγιεινής της δουλειάς και περιφρούρηση της ζωής και της υγείας των εργατών σε όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, αναθέτοντας την υγειονομική υπηρεσία σε υγειονομική επιθεώρηση που να εκλέγεται από τις εργατικές οργανώσεις.

11. Έκδοση νόμων για το ζήτημα της κατοικίας και οργάνωση, για την επίβλεψη της υγιεινής κατάστασης των κατοικιών, επιθεωρήσεων κατοικιών που να εκλέγονται από τις εργατικές οργανώσεις. Ωστόσο μόνο η εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και η οικοδόμηση φτηνών και υγιεινών κατοικιών μπορεί να λύσει το ζήτημα της στέγης.

12. Ίδρυση εργατικών δικαστηρίων σε όλους τους κλά­δους της εθνικής οικονομίας.

15. Ίδρυση σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας εργατικών δικαστηρίων, που να αποτελούνται από ισάριθμους αντιπροσώπους των οργανώσεων των εργατών και των εργοδοτών.

16. Ανάθεση στα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης της υπο­χρέωσης να ιδρύουν μεσιτικά γραφεία για τη μίσθωση εργατών, ντόπιων και μη (γραφεία εξεύρεσης εργασίας), σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, με συμμετοχή στη διοίκηση τους αντι­προσώπων των εργατών και των εργοδοτών.

13. Για τη σωστή οργάνωση της εξεύρεσης εργασίας στους άνεργους ιδρύονται γραφεία εξεύρεσης εργασίας. Τα γραφεία εξεύρεσης εργασίας πρέπει να είναι ταξικές προλεταριακές οργανώσεις (και καθόλου ίσης εκπροσώπησης), πρέπει να βρίσκονται σε στενότατη» σύνδεση με τα συνδικάτα και τις άλλες εργατικές οργανώσεις και να χρηματοδοτούνται από τα κοινωνικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, επιδιώκοντας την εξάλειψη των υπολειμμάτων της δουλοπαροικίας που πιέζουν βαριά και άμεσα τους αγρότες, και για την ελεύθερη ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο χωριό, ζητάει:

1. Κατάργηση όλων των φεουδαρχικών περιορισμών τον άτομου και της ιδιοκτησίας των αγροτών.

2. Κατάργηση όλων των πληρωμών και των υποχρεώσεων, που συνδέονται με τον ξεχωρισμό των αγροτών σε ιδιαίτερη κάστα, και κατάργηση των χρεών που έχουν υποδουλωτικό χαρακτήρα.

3. Δήμευση της γης της εκκλησίας, των μοναστηριών, της αυτοκρατορικής οικογένειας και του στέμματος και μεταβίβαση τους (καθώς και της γης του δημοσίου) στα ανώτερα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης που συνενώνουν τις περιφέρειες των πόλεων και της υπαίθρου. Η γη, η απαραίτητη για τα αποθέμα­τα μετοίκησης, όπως και τα δάση και τα νερά, που έχουν πανκρατικη σημασία, μεταβιβάζονται στην κατοχή τον δημοκρατικού κράτους

4. Δήμευση της ιδιωτικής γης, έκτος απ’ τη μικρή γαιοκτησία, και μεταβίβαση της στη διάθεση των ανώτερων οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης, εκλεγμένων με βάση τις δημοκρατικές αρχές. Το κατώτατο όριο της έκτασης της γης που υπόκειται σε δήμευση καθορίζεται από τα ανώτερα όργανα τοπικής αυτο­διοίκησης.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, υπο­στηρίζοντας τις επαναστατικές ενέργειες της αγροτιάς μέχρι και τη δήμευση της τσιφλικάδικης γης, θα αντιτάσσεται πάντοτε και απαρέγκλιτα σε κάθε απόπειρα συγκράτησης της πορείας της οικονομικής ανάπτυξης. Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, επιδιώκοντας, σε περίπτωση νικηφόρας εξέλιξης της επανάστασης, να μεταβιβάσει τη δημευμένη γη στην κατοχή των δημοκρατικών οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης σε περίπτωση που οι συνθήκες θα είναι γι αυτό δυσμενείς, θα ταχθεί υπέρ της διανομής ανάμεσα στους αγρότες εκείνων των τσιφλικάδικων γαιών, όπου υπάρχουν ήδη μικρά νοικοκυριά ή αποτελούν απα­ραίτητο συμπλήρωμά τους.

1. Αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για την άμεση και ολοκληρωτική δήμευση όλης της τσιφλικάδικης γης στη Ρωσία (καθώς και της γης της αυτοκρατορικής οικογένειας, της εκκλησίας κτλ. κτλ.).

2. Τάσσεται υπέρ της άμεσης μεταβίβασης όλης της γης στα χέρια της αγροτιάς, οργανωμένης στα Σοβιέτ των αγροτών βουλευτών η σε άλλα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης, που έχουν πραγματικά εκλεγεί ολότελα δημοκρατικά και είναι τελείως ανεξάρτητα από τους τσιφλικάδες και τους δημόσιους υπαλλήλους.

3. Ζητάει την εθνικοποίηση όλων των γαιών της χώρας· η εθνικοποίηση, που σημαίνει μεταβίβαση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας πάνω σε όλη τη γη στα χέρια του κράτους, μεταβιβάζει το δικαίωμα της διάθεσης της γης στα χέρια των τοπικών δημοκρατικών οργάνων.

4.Υποστηρίζει την πρωτοβουλία εκείνων των αγροτι­κών επιτροπών, που σε πολλά μέρη της Ρωσίας μεταβιβά­ζουν τα ζώα και τα σύνεργα των τσιφλικάδων στα χέρια της οργανωμένης στις επιτροπές αυτές αγροτιάς για την κοινωνικά ρυθμισμένη χρησιμοποίηση τους στην καλλιέργεια όλης της γης,

5. Συνιστά στους προλετάριους και τους μισοπρολετάριους του χωριού να επιδιώκουν τη δημιουργία από κάθε τσιφλί­κι ενός αρκετά μεγάλου υποδειγματικού νοικοκυριού, που να διευθύνεται για λογαριασμό της κοινωνίας από τα Σοβιέτ των βουλευτών των εργατών γης με την καθοδήγηση γεω­πόνων και με τη χρησιμοποίηση των καλύτερων τεχνικών μέσων.

Συνάμα το Κόμμα σε όλες τις περιπτώσεις και σ’ οποιοδήποτε στάδιο των δημοκρατικών αγροτικών μετασχηματισμών βά­ζει σαν καθήκον του να επιδιώκει σταθερά την ανεξάρτητη ταξική οργάνωση του αγροτικού προλεταριάτου, να του εξηγεί την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων του με τα συμφέροντα της αγροτικής αστικής τάξης, να το προφυλάσσει από τον πειρασμό του συστήματος του μικρού νοικοκυριού, που όσο υπάρχει η εμπορευματική παραγωγή δε θα είναι ποτέ σε θέση να εξαλείψει την αθλιότητα των μαζών, και τέλος να υπογραμμίζει την ανάγκη της ολοκληρωτικής σοσιαλιστικής ανατροπής, σαν του μοναδικού μέσου για την εξάλειψη κάθε αθλιότητας και κάθε εκμετάλλευσης.

Στην προσπάθεια του να πετύχει τους άμεσους σκοπούς του, το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας υποστηρίζει κάθε αντιπολιτευτικό και επαναστατικό κίνημα, που στρέφε­ται ενάντια στο σημερινό κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς της Ρωσίας, αποκρούοντας ταυτόχρονα αποφασιστικά όλα τα ρεφορμιστικά σχέδια που αποβλέπουν σε διεύρυνση η σταθεροποίηση οποιασδήποτε μορφής αστυνομικής-υπαλληλικής κηδεμονίας πάνω στις εργαζόμενες τάξεις

Από την πλευρά του το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας πιστεύει ακράδαντα άτι η ολοκληρωτική, συ­νεπής και σταθερή πραγματοποίηση των παραπάνω πολιτικών και κοινωνικών μετασχηματισμών είναι δυνατό να επιτευχθεί μόνο με την ανατροπή της απολυταρχίας και τη σύγκληση Συν­ταχτικής Συνέλευσης, εκλεγμένης ελεύθερα από όλο το λαό.

 

 

---

 

TO ΠΑΛΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ

ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ («μπολσεβίκων»)

Η ανάπτυξη της ανταλλαγής αποκατάστησε μια τόσο στενή σύνδεση ανάμεσα σε όλους τους λαούς του πολιτισμένου κόσμου, που το μεγάλο απελευθερωτικό κίνημα του προλεταριάτου έπρεπε να γίνει – και έγινε πια από καιρό – διεθνές.

Η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας, θεωρώντας τον εαυτό της ένα από τα τμήματα της παγκόσμιας στρατιάς του προλεταριάτου, επιδιώκει τον ίδιο τελικό σκοπό, προς τον όποιο τείνουν οι σο­σιαλδημοκράτες όλων των άλλων χωρών. Ο τελικός αυτός σκοπός καθορίζεται από το χαρακτήρα της σύγχρονης αστικής κοινωνίας και από την πορεία της ανάπτυξης της. Το κύριο γνώρισμα αυτής της κοινωνίας το αποτελεί η εμπορευματική παραγωγή πάνω στη βάση των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων, όπου το πιο σπουδαίο και σημαντικό μέρος των μέσων παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων ανήκει σε μία ολιγάριθμη τάξη, ενώ η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελείται από προλετάριους και μισοπρολετάριους, που είναι αναγκασμένοι από την οικονομική τους θέση να πουλούν μόνιμα η περιοδικά την εργατική τους δύναμη, δηλαδή να μισθώνονται στους κεφαλαιοκράτες, και με την εργασία τους να δημιουργούν το εισόδημα των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας.

Η σφαίρα κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων ευρύνεται ολοένα και περισσότερο στο βαθμό που η συνεχής τελειοποίηση της τεχνικής, μεγαλώνοντας την οικονομική σημασία των μεγάλων επιχειρήσεων, οδηγεί στην εκτόπιση των μικρών ανεξάρτητων παραγωγών, μετατρέποντας ένα μέρος τους σε προλετάριους, περιορίζοντας το ρόλο των υπόλοιπων στην κοινωνικο-οικονομική ζωή και βάζοντας τους εδώ και κει σε λίγο-πολύ πλέρια, λίγο-πολύ φανερή, λίγο-πολύ βαριά εξάρτηση από το κεφάλαιο.

Εκτός απ’ αυτό, αυτή η ίδια τεχνική πρόοδος δίνει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ολοένα και σε μεγαλύτερη κλίμακα την εργασία των γυναικών και των παιδιών στο προτσές της παραγωγής και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Κι επειδή η τεχνική πρόοδος οδηγεί, απ’ την άλλη μεριά, σε μια σχετική ελάττωση των αναγκών των επιχειρηματιών σε ζωντανή εργασία των εργατών, η ζήτηση εργατικής δύναμης κατ’ ανάγκη μένει πίσω από την προσφορά της, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο και ν’ αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσής της.

Η τέτοια κατάσταση στο εσωτερικό των αστικών χωρών και ο συνεχώς οξυνόμενος αμοιβαίος ανταγωνισμός τους στην παγκόσμια αγορά κάνουν ολοένα και πιο δύσκολη την πώληση των εμπορευμάτων που παράγονται σε συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες. Η υπερπαραγωγή, που εκδηλώνεται με λίγο-πολύ οξείες βιομηχανικές κρίσεις που τις ακολουθούν λίγο-πολύ μακρόχρονες περίοδες βιομηχανικής στασιμότητας, αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην αστική κοινωνία. Οι κρίσεις και οι περίοδες βιομηχανικής στασιμότητας καταστρέφουν με τη σειρά τους ακόμα περισσότερο τους μικρούς παραγωγούς, μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γοργά σε σχετική και κάποτε και σε απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης.

Έτσι, η τελειοποίηση της τεχνικής, που σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και αύξηση του κοινωνικού πλούτου, συνεπάγεται στην αστική κοινωνία το μεγάλωμα της κοινωνικής  ανισότητας, την αύξηση της απόστασης ανάμεσα στους εύπορους και τους άπορους και το μεγάλωμα της αβεβαιότητας για τη ζωή, της ανεργίας και των κάθε λογής στερήσεων για όλο και πιο πλατιές μάζες εργαζόμενων.

Όμως στο βαθμό που οξύνονται και αναπτύσσονται όλες αυτές οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την αστική κοινωνία – αυξάνει επίσης και η δυσαρέσκεια της εργαζόμενης και εκμεταλλευόμενης μάζας απ’ την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, μεγαλώνει ο αριθμός και η συσπείρωση των προλετάριων και εντείνεται η πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Ταυτόχρονα η τελειοποίηση της τεχνικής, συγκεντρώνοντας τα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας και κοινωνικοποιώντας το προτσές της εργασίας στις κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις, δημιουργεί ολοένα και πιο γοργά την υλική δυνατότητα της αντικατάστασης των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής με τις σοσιαλιστικές – δηλαδή της κοινωνικής εκείνης επανάστασης που αποτελεί τον τελικό σκοπό όλης της δράσης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, σαν συνειδητού εκφραστή του ταξικού κινήματος.

Η κοινωνική επανάσταση του προλεταριάτου, αντικαθιστώντας την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας με την κοινωνική και εισάγοντας τη σχεδιασμένη οργάνωση του κοινωνικο-παραγωγικού προτσές για την εξασφάλιση της ευημερίας και της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας, θα εξαφανίσει τη διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις κι έτσι θα απελευθερώσει όλη την καταπιεζόμενη ανθρωπότητα, γιατί θα βάλει τέρμα σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης του ενός μέρους της κοινωνίας από το άλλο.

Απαραίτητος όρος αυτής της κοινωνικής επανάστασης είναι η διχτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η κατάχτηση από το προλεταριάτο μιας τέτοιας πολιτικής εξουσίας, που θα του επιτρέψει να καταπνίξει κάθε αντίσταση των εκμεταλλευτών. Η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, βάζοντας σαν καθήκον της να καταστήσει το προλεταριάτο ικανό να εκπληρώσει την μεγάλη ιστορική του αποστολή, το οργανώνει σε αυτοτελές πολιτικό κόμμα, που αντιπαρατίθεται σε όλα τα αστικά κόμματα, καθοδηγεί όλες τις εκδηλώσεις της ταξικής του πάλης, αποκαλύπτει μπροστά του την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων των εκμεταλλευτών με τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και του εξηγεί την ιστορική σημασία και τους αναγκαίους όρους της επικείμενης κοινωνικής επανάστασης. Ταυτόχρονα δείχνει μπροστά σε όλη την υπόλοιπη εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα τα αδιέξοδο της κατάστασης της στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία και την ανάγκη της κοινωνικής επανάστασης προς το συμφέρον της ίδιας της απελευθέρωσης της από το ζυγό του κεφαλαίου. Το κόμμα της εργατικής τάξης, η σοσιαλδημοκρατία, καλεί στις γραμμές του όλα τα στρώματα του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου πληθυσμού, εφόσον αυτά υιοθετούν την άποψη του προλεταριάτου.

Οι σοσιαλδημοκράτες των διάφορων χωρών, στο δρόμο προς τον κοινό τελικό σκοπό τους, που καθορίζεται από την κυριαρ­χία του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, είναι υποχρεωμένοι να βάζουν μπροστά τους δια­φορετικά άμεσα καθήκοντα, τόσο γιατί ο τρόπος παραγωγής δεν είναι αναπτυγμένος παντού στον ίδιο βαθμό, όσο και γιατί η ανάπτυξη του στις διάφορες χώρες συντελείται σε διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Στη Ρωσία, όπου ο καπιταλισμός έγινε ήδη ό κυρίαρχος τρόπος παραγωγής, διατηρήθηκαν ακόμα πάρα πολλά υπολείμματα του παλιού μας προκεφαλαιοκρατικού συστήματος, που βασιζόταν στην υποδούλωση των εργαζόμενων μαζών στους τσιφλικάδες, στο κράτος η στον αρχηγό του κράτους.

Τα υπολείμματα αυτά, εμποδίζοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομική πρόοδο, δεν επιτρέπουν την ολόπλευρη ανάπτυξη της ταξικής πάλης τον προλεταριάτου, συντελούν στη διατήρηση και στην ενίσχυση των πιο βάρβαρων μορφών εκμετάλλευσης των εκατομμυρίων αγροτών από το κράτος και τις εύπορες τάξεις και κρατάν στα σκοτάδια και χωρίς δικαιώματα όλο το λαό.

Η πιο σημαντική απ’ όλες αυτές τις επιβιώσεις και το πιο ισχυρό φρούριο όλης αυτής της βαρβαρότητας είναι η τσαρική απολυταρχία. Από την ίδια τη φύση της είναι εχθρική απέναντι σε κάθε κοινωνικό κίνημα και δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο άσπονδος εχθρός όλων των απελευθερωτικών τάσεων του προλεταριάτου.

Γι΄ αυτό το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας βάζει σαν άμεσο καθήκον του την ανατροπή της τσαρικής απολυ­ταρχίας και την αντικατάστασή της με μια λαοκρατική δημοκρατία, που το σύνταγμα της θα εξασφάλιζε:

 

Το σύνταγμα της λαοκρατικής δημοκρατίας της Ρωσίας πρέπει να εξασφαλίσει:

 

1. Τη μονοκρατορία τον λαού, δηλαδή συγκέντρωση όλης της ανώτατης κρατικής εξουσίας στα χέρια της νομοθετικής συνέλευσης που θα αποτελείται από αντιπρόσωπους του λαού και θ’ απο­τελεί μία μόνο βουλή.

2. Καθολικό, ίσο και άμεσο εκλογικό δικαίωμα στις εκλογές τόσο της νομοθετικής συνέλευσης, όσο και όλων των τοπικών οργάνων αυτοδιοίκησης για όλους τους άντρες και γυναίκες που συμπλήρωσαν το εικοστό έτος της ηλικίας τους· μυστική ψηφοφο­ρία στις εκλογές· δικαίωμα κάθε εκλογέα να εκλέγεται σε όλα τα αντιπροσωπευτικά όργανα· δίχρονη διάρκεια των κοινοβουλίων μι­σθός στους αντιπροσώπους του λαού.

3. Πλατιά τοπική αυτοδιοίκηση· περιοχική αυτοδιοίκηση για τις περιφέρειες που ξεχωρίζουν για τις ιδιαίτερες βιοτικές τους συνθήκες και τη σύνθεση του πληθυσμού.

4. Απαραβίαστο του άτομου και της κατοικίας.

5.Απεριόριστη ελευθερία συνείδησης, λόγου, τύπου, συνέρχεσθαι, απεργίας και συνεταιρίζεσθαι.

6. Ελευθερία μετακίνησης και επαγγέλματος.

7. Κατάργηση των κλειστών τάξεων και πλήρη ισότητα δι­καιωμάτων όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή και εθνότητα.

8. Δικαίωμα μόρφωσης του πληθυσμού στη μητρική του γλώσ­σα, που να εξασφαλίζεται με την ίδρυση των απαραίτητων γι’ αυτό σχολειών, με έξοδα του κράτους και των οργάνων αυτοδιοίκη­σης· δικαίωμα κάθε πολίτη να μιλάει στις συγκεντρώσεις στη μητρική του γλώσσα· καθιέρωση της μητρικής γλώσσας σαν ισότιμης με την επίσημη σε όλα τα τοπικά κοινωνικά και κρατικά όργανα. 

 9. Δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε όλα τα έθνη που περιλαβαίνονται στο κράτος.

10. Δικαίωμα κάθε άτομου να ενάγει με τη συνηθισμένη δια­δικασία στο δικαστήριο των ενόρκων κάθε δημόσιο υπάλληλο.

11. Οι δικαστές να εκλέγονται από το λαό.

12. Αντικατάσταση τον ταχτικού στρατού με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό.

13. Χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία.

14. Γενική και επαγγελματική εκπαίδευση δωρεάν και υποχρεωτική για όλα τα παιδιά και των δυο φύλων μέχρι 16 χρο­νών χορήγηση στα, φτωχά παιδιά τροφής, ενδυμασίας και σχο­λικών βιβλίων με έξοδα του κράτους.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας σαν βασικό όρο του εκδημοκρατισμού των δημόσιων οικονομικών ζητάει: την κατάργηση όλων των έμμεσων φόρων και την επιβολή προοδευτικής φορολογίας στα εισοδήματα και τις κληρονομιές.

Για την περιφρούρηση της εργατικής τάξης από τον φυσικό και ηθικό εκφυλισμό, καθώς και για την ανάπτυξη της ικα­νότητας της για απελευθερωτική πάλη, το κόμμα ζητάει:

1. Περιορισμό της εργάσιμης μέρας σε οχτώ ώρες το εικο­σιτετράωρο για όλους τους μισθωτούς εργάτες.

2. Καθιέρωση με νόμο, για τους μισθωτούς εργάτες και των δυο φύλων σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας, βδομα­διάτικης συνεχούς ανάπαυσης διάρκειας τουλάχιστο 42 ωρών.

3. Απόλυτη απαγόρευση των υπερωριών.

4. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας (από τις 9 το βρά­δυ ως τις 6 το πρωί) σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονο­μίας εκτός από κείνους που αυτή είναι απόλυτα απαραίτητη για τε­χνικούς λόγους κι υστέρα από έγκριση των εργατικών οργανώσεων.

5. Απαγόρευση στους εργοδότες να χρησιμοποιούν την ερ­γασία παιδιών σχολικής ηλικίας (μέχρι 16 χρονών) και περιορι­σμό του εργάσιμου χρόνου των έφηβων (16 – 18χρονών) σε 6 ώρες.

6. Απαγόρευση της εργασίας των γυναικών στους κλάδους, όπου αυτή είναι επιβλαβής για το γυναικείο οργανισμό – απαλλαγή των γυναικών από τη δουλειά τέσσερις βδομάδες πριν και έξι βδομάδες ύστερα απ’ τον τοκετό, με καταβολή σ’ όλο αυτό το διάστημα ολόκληρου του μισθού τους.

 7. Οργάνωση σε όλα τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τις άλλες επιχειρήσεις, όπου δουλεύουν γυναίκες, βρεφικών και παι­δικών σταθμών απαλλαγή από τη δουλειά των γυναικών που θηλάζουν τουλάχιστο κάθε τρεις ώρες και όχι λιγότερο από μισή ώρα.

 8. Κρατική ασφάλιση των εργατών για τα γερατειά και για την περίπτωση ολικής η μερικής απώλειας της ικανότητας εργα­σίας από ειδικό ταμείο που θα σχηματιστεί από ειδική φορολογία των κεφαλαιοκρατών.

9. Απαγόρευση της καταβολής των μεροκάματων σε εμπορεύματα· καθιέρωση της βδομαδιάτικης εξόφλησης σε χρήμα για όλες ανεξαίρετα τις συμβάσεις μίσθωσης εργατών και πληρωμή των μεροκάματων στη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου.

10. Απαγόρευση στους εργοδότες να κάνουν κρατήσεις από τα μεροκάματα για οποιοδήποτε λόγο και για οποιοδήποτε προορισμό (πρόστιμα, για τα σκάρτα και λοιπά).

11. Διορισμό αρκετών εργοστασιακών επιθεωρητών σε όλους τους κλάδους, της εθνικής οικονομίας και επέκταση της εποπτείας από τους εργοστασιακούς επιθεωρητές σε όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, χωρίς να εξαιρούνται και οι επιχειρήσεις του δημοσίου (η εργασία του υπηρετικού προσωπικού των σπιτιών συμπεριλαβαίνεται επίσης στη σφαίρα αυτής της εποπτείας)· διορισμό επιθεωρητριών στους κλάδους όπου χρησιμοποιείται εργασία των γυναικών· συμμετοχή αντι­προσώπων, που εκλέγονται από τους εργάτες και μισθοδοτούνται από το κράτος, στον έλεγχο για την εφαρμογή των εργοστασια­κών νόμων, καθώς και για την κατάρτιση των τιμολογίων, για την παραλαβή και το ξεσκαρτάρισμα του υλικού και των αποτε­λεσμάτων της δουλειάς.

12. Εποπτεία από τα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης με τη συμμετοχή αντιπροσώπων εκλεγμένων από τους εργάτες της υγιεινής κατάστασης των κατοικιών που οι εργοδότες παραχω­ρούν στους εργάτες, καθώς και των εσωτερικών κανονισμών αυ­τών των κατοικιών και των όρων ενοικίασης τους – με σκοπό την περιφρούρηση των μισθωτών εργατών από την ανάμιξη των εργοδοτών στη ζωή και τη δράση τους σαν Ιδιωτών και πολιτών.

13. Ίδρυση σωστά οργανωμένης υγειονομικής εποπτείας σε όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, με πλήρη ανεξαρτησία όλης της ιατρικής-υγειονομικής οργάνωσης από τους εργοδότες· δωρεάν Ιατρική περίθαλψη των εργατών με έξοδα των εργοδοτών και με πλήρεις αποδοχές κατά τη διάρκεια της αρρώστιας.

14. Καθιέρωση ποινικής ευθύνης των εργοδοτών για την παραβίαση των νόμων προστασίας της εργασίας.

15. Ίδρυση σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας εργατικών δικαστηρίων, που να αποτελούνται από ισάριθμους αντιπροσώπους των οργανώσεων των εργατών και των εργοδοτών.

16. Ανάθεση στα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης της υπο­χρέωσης να ιδρύουν μεσιτικά γραφεία για τη μίσθωση εργατών, ντόπιων και μη (γραφεία εξεύρεσης εργασίας), σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, με συμμετοχή στη διοίκηση τους αντι­προσώπων των εργατών και των εργοδοτών.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, επιδιώκοντας την εξάλειψη των υπολειμμάτων της δουλοπαροικίας που πιέζουν βαριά και άμεσα τους αγρότες, και για την ελεύθερη ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο χωριό:

1. Κατάργηση όλων των φεουδαρχικών περιορισμών τον άτομου και της ιδιοκτησίας των αγροτών.

2. Κατάργηση όλων των πληρωμών και των υποχρεώσεων, που συνδέονται με τον ξεχωρισμό των αγροτών σε ιδιαίτερη κάστα, και κατάργηση των χρεών που έχουν υποδουλωτικό χαρακτήρα.

3. Δήμευση της γης της εκκλησίας, των μοναστηριών, της αυτοκρατορικής οικογένειας και του στέμματος και μεταβίβαση τους (καθώς και της γης του δημοσίου) στα ανώτερα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης που συνενώνουν τις περιφέρειες των πόλεων και της υπαίθρου. Η γη, η απαραίτητη για τα αποθέμα­τα μετοίκησης, όπως και τα δάση και τα νερά, που έχουν πανκρατική σημασία, μεταβιβάζονται στην κατοχή τον δημοκρατικού κράτους

4. Δήμευση της ιδιωτικής γης, έκτος απ’ τη μικρή γαιοκτησία, και μεταβίβαση της στη διάθεση των ανώτερων οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης, εκλεγμένων με βάση τις δημοκρατικές αρχές. Το κατώτατο όριο της έκτασης της γης που υπόκειται σε δήμευση καθορίζεται από τα ανώτερα όργανα τοπικής αυτο­διοίκησης.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, υπο­στηρίζοντας τις επαναστατικές ενέργειες της αγροτιάς μέχρι και τη δήμευση της τσιφλικάδικης γης, θα αντιτάσσεται πάντοτε και απαρέγκλιτα σε κάθε απόπειρα συγκράτησης της πορείας της οικονομικής ανάπτυξης. Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, επιδιώκοντας, σε περίπτωση νικηφόρας εξέλιξης της επανάστασης, να μεταβιβάσει τη δημευμένη γη στην κατοχή των δημοκρατικών οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης σε περίπτωση που οι συνθήκες θα είναι γι αυτό δυσμενείς, θα ταχθεί υπέρ της διανομής ανάμεσα στους αγρότες εκείνων των τσιφλικάδικων γαιών, όπου υπάρχουν ήδη μικρά νοικοκυριά ή αποτελούν απα­ραίτητο συμπλήρωμά τους.

Το κόμμα σε όλες τις περιπτώσεις και σ’ οποιοδήποτε στάδιο των δημοκρατικών αγροτικών μετασχηματισμών βά­ζει σαν καθήκον του να επιδιώκει σταθερά την ανεξάρτητη ταξική οργάνωση του αγροτικού προλεταριάτου, να του εξηγεί την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων του με τα συμφέροντα της αγροτικής αστικής τάξης, να το προφυλάσσει από τον πειρασμό του συστήματος του μικρού νοικοκυριού, που όσο υπάρχει η εμπορευματική παραγωγή δε θα είναι ποτέ σε θέση να εξαλείψει την αθλιότητα των μαζών, και τέλος να υπογραμμίζει την ανάγκη της ολοκληρωτικής σοσιαλιστικής ανατροπής, σαν του μοναδικού μέσου για την εξάλειψη κάθε αθλιότητας και κάθε εκμετάλλευσης.

Στην προσπάθεια τον να πετύχει τους άμεσους ακοπούς του, το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας υποστηρίζει κάθε άντιπολιτεντικό και επαναστατικό κίνημα, που στρέφε­ται ενάντια στο σημερινό κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς της Ρωσίας, αποκρούοντας ταυτόχρονα αποφασιστικά όλα τα ρεφορμιστικά σχέδια που αποβλέπουν σε διεύρυνση η σταθεροποίηση οποιασδήποτε μορφής αστυνομικής-υπαλληλικής κηδεμονίας πάνω στις εργαζόμενες τάξεις

Από την πλευρά του το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας πιστεύει ακράδαντα ότι η ολοκληρωτική, συ­νεπής και σταθερή πραγματοποίηση των παραπάνω πολιτικών και κοινωνικών μετασχηματισμών είναι δυνατό να επιτευχθεί μόνο με την ανατροπή της απολυταρχίας και τη σύγκληση Συν­ταχτικής Συνέλευσης, εκλεγμένης ελεύθερα από όλο το λαό.

 

 

---

 

 

 

ΤΟ ΝΕΟ (ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ) ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ («μπολσεβίκων»)

Η ανάπτυξη της ανταλλαγής αποκατάστησε μια τόσο στενή σύνδεση ανάμεσα σε όλους τους λαούς του πολιτισμένου κόσμου, που το μεγάλο απελευθερωτικό κίνημα του προλεταριάτου έπρεπε να γίνει – και έγινε πια από καιρό – διεθνές.

Η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας, θεωρώντας τον εαυτό της ένα από τα τμήματα της παγκόσμιας στρατιάς του προλεταριάτου, επιδιώκει τον ίδιο τελικό σκοπό, προς τον όποιο τείνουν οι σο­σιαλδημοκράτες όλων των άλλων χωρών. Ο τελικός αυτός σκοπός καθορίζεται από το χαρακτήρα της σύγχρονης αστικής κοινωνίας και από την πορεία της ανάπτυξης της. Το κύριο γνώρισμα αυτής της κοινωνίας το αποτελεί η εμπορευματική παραγωγή πάνω στη βάση των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων, όπου το πιο σπουδαίο και σημαντικό μέρος των μέσων παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων ανήκει σε μία ολιγάριθμη τάξη, ενώ η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελείται από προλετάριους και μισοπρολετάριους, που είναι αναγκασμένοι από την οικονομική τους θέση να πουλούν μόνιμα η περιοδικά την εργατική τους δύναμη, δηλαδή να μισθώνονται στους κεφαλαιοκράτες, και με την εργασία τους να δημιουργούν το εισόδημα των ανώτερων τάξεων της κοινωνίας.

Η σφαίρα κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων ευρύνεται ολοένα και περισσότερο στο βαθμό που η συνεχής τελειοποίηση της τεχνικής, μεγαλώνοντας την οικονομική σημασία των μεγάλων επιχειρήσεων, οδηγεί στην εκτόπιση των μικρών ανεξάρτητων παραγωγών, μετατρέποντας ένα μέρος τους σε προλετάριους, περιορίζοντας το ρόλο των υπόλοιπων στην κοινωνικο-οικονομική ζωή και βάζοντας τους εδώ και κει σε λίγο-πολύ πλέρια, λίγο-πολύ φανερή, λίγο-πολύ βαριά εξάρτηση από το κεφάλαιο.

Εκτός απ’ αυτό, αυτή η ίδια τεχνική πρόοδος δίνει στους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν ολοένα και σε μεγαλύτερη κλίμακα την εργασία των γυναικών και των παιδιών στο προτσές της παραγωγής και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Κι επειδή η τεχνική πρόοδος οδηγεί, απ’ την άλλη μεριά, σε μια σχετική ελάττωση των αναγκών των επιχειρηματιών σε ζωντανή εργασία των εργατών, η ζήτηση εργατικής δύναμης κατ’ ανάγκη μένει πίσω από την προσφορά της, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο και ν’ αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσής της.

Η τέτοια κατάσταση στο εσωτερικό των αστικών χωρών και ο συνεχώς οξυνόμενος αμοιβαίος ανταγωνισμός τους στην παγκόσμια αγορά κάνουν ολοένα και πιο δύσκολη την πώληση των εμπορευμάτων που παράγονται σε συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες. Η υπερπαραγωγή, που εκδηλώνεται με λίγο-πολύ οξείες βιομηχανικές κρίσεις που τις ακολουθούν λίγο-πολύ μακρόχρονες περίοδες βιομηχανικής στασιμότητας, αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην αστική κοινωνία. Οι κρίσεις και οι περίοδες βιομηχανικής στασιμότητας καταστρέφουν με τη σειρά τους ακόμα περισσότερο τους μικρούς παραγωγούς, μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γοργά σε σχετική και κάποτε και σε απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης.

Έτσι, η τελειοποίηση της τεχνικής, που σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και αύξηση του κοινωνικού πλούτου, συνεπάγεται στην αστική κοινωνία το μεγάλωμα της κοινωνικής ανισότητας, την αύξηση της απόστασης ανάμεσα στους εύπορους και τους άπορους και το μεγάλωμα της αβεβαιότητας για τη ζωή, της ανεργίας και των κάθε λογής στερήσεων για όλο και πιο πλατιές μάζες εργαζόμενων.

Όμως στο βαθμό που οξύνονται και αναπτύσσονται όλες αυτές οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την αστική κοινωνία – αυξάνει επίσης και η δυσαρέσκεια της εργαζόμενης και εκμεταλλευόμενης μάζας απ’ την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, μεγαλώνει ο αριθμός και η συσπείρωση των προλετάριων και εντείνεται η πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Ταυτόχρονα η τελειοποίηση της τεχνικής, συγκεντρώνοντας τα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας και κοινωνικοποιώντας το προτσές της εργασίας στις κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις, δημιουργεί ολοένα και πιο γοργά την υλική δυνατότητα της αντικατάστασης των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής με τις σοσιαλιστικές – δηλαδή της κοινωνικής εκείνης επανάστασης που αποτελεί τον τελικό σκοπό όλης της δράσης της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, σαν συνειδητού εκφραστή του ταξικού κινήματος.

Η κοινωνική επανάσταση του προλεταριάτου, αντικαθιστώντας την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας με την κοινωνική και εισάγοντας τη σχεδιασμένη οργάνωση του κοινωνικο-παραγωγικού προτσές για την εξασφάλιση της ευημερίας και της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας, θα εξαφανίσει τη διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις κι έτσι θα απελευθερώσει όλη την καταπιεζόμενη ανθρωπότητα, γιατί θα βάλει τέρμα σε όλες τις μορφές εκμετάλλευσης του ενός μέρους της κοινωνίας από το άλλο.

Απαραίτητος όρος αυτής της κοινωνικής επανάστασης είναι η διχτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η κατάχτηση από το προλεταριάτο μιας τέτοιας πολιτικής εξουσίας, που θα του επιτρέψει να καταπνίξει κάθε αντίσταση των εκμεταλλευτών. Η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, βάζοντας σαν καθήκον της να καταστήσει το προλεταριάτο ικανό να εκπληρώσει την μεγάλη ιστορική του αποστολή, το οργανώνει σε αυτοτελές πολιτικό κόμμα, που αντιπαρατίθεται σε όλα τα αστικά κόμματα, καθοδηγεί όλες τις εκδηλώσεις της ταξικής του πάλης, αποκαλύπτει μπροστά του την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων των εκμεταλλευτών με τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και του εξηγεί την ιστορική σημασία και τους αναγκαίους όρους της επικείμενης κοινωνικής επανάστασης. Ταυτόχρονα δείχνει μπροστά σε όλη την υπόλοιπη εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα τα αδιέξοδο της κατάστασης της στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία και την ανάγκη της κοινωνικής επανάστασης προς το συμφέρον της ίδιας της απελευθέρωσης της από το ζυγό του κεφαλαίου. Το κόμμα της εργατικής τάξης, η σοσιαλδημοκρατία, καλεί στις γραμμές του όλα τα στρώματα του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου πληθυσμού, εφόσον αυτά υιοθετούν την άποψη του προλεταριάτου.

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έφτασε σήμερα – από τις αρχές περίπου του 20^ου αιώνα – στη βαθμίδα του ιμπεριαλι­σμού. Ο ιμπεριαλισμός, ή η εποχή του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι μια τόσο πολύ αναπτυγμένη κεφαλαιοκρατική οικονομία, που οι μονοπωλιακές ενώσεις των κεφαλαιοκρατών – συνδικάτα, καρτέλ, τραστ – έχουν αποχτήσει αποφασιστική σημασία, το τραπεζιτικό κεφάλαιο με την τεράστια συγκέντρωση του συγχωνεύτηκε με το βιομηχανικό, η εξαγωγή κεφαλαίου σε ξένες χώρες έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, όλος ο κόσμος έχει πια μοιραστεί εδαφικά ανάμεσα στις πλουσιότερες χώρες και άρχισε το οικονομικό μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στα διεθνή τραστ.

Σ’ αυτές τις συνθήκες οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, δηλαδή οι πόλεμοι για την παγκόσμια κυριαρχία, για τις αγο­ρές του τραπεζιτικού κεφαλαίου, για το στραγγαλισμό των μικρών και αδύνατων λαών, είναι αναπόφευκτοι. Και τέτοιος ακριβώς είναι ο πρώτος μεγάλος ιμπεριαλιστικός πόλεμος του 1914 – 1917.

Και ο εξαιρετικά υψηλός βαθμός ανάπτυξης του παγ­κόσμιου καπιταλισμού γενικά· και η αντικατάσταση του ελεύ­θερου συναγωνισμού από το μονοπωλιακό καπιταλισμό· και η προετοιμασία από τις τράπεζες, καθώς και από τις ενώ­σεις των κεφαλαιοκρατών, ενός μηχανισμού για την κοινωνική ρύθμιση του προτσές της παραγωγής και της διανομής των προϊόντων· και η συνδεμένη με την ανάπτυξη των κε­φαλαιοκρατικών μονοπωλίων αύξηση της ακρίβειας και της καταπίεσης των συνδικάτων πάνω στην εργατική τάξη, το τεράστιο δυσκόλεμα του οικονομικού και πολιτικού της αγώνα· και οι φρικαλεότητες, τα δεινά, η καταστροφή, η εξαγρίωση που γεννά ό ιμπεριαλιστικός πόλεμος — όλα αυτά κάνουν τη βαθμίδα ανάπτυξης, όπου έχει φτάσει σήμερα ο καπιταλισμός, εποχή της προλεταριακής, σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η εποχή αυτή άρχισε.

Μόνο η προλεταριακή, σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούρ­γησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. “Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της η τα κύματα της αντεπανάστασης — η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη.

Γι αυτό στην ημερήσια διάταξη της εποχής που ζούμε μπαίνει, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών, η ολόπλευρη άμεση προετοιμασία του προλεταριάτου για την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας με σκοπό την εφαρμογή των οικονο­μικών και πολιτικών μέτρων που αποτελούν το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος, που απαιτεί από­λυτη εμπιστοσύνη, στενότατη αδελφική συμμαχία και άμεση ενότητα των επαναστατικών ενεργειών της εργατικής τάξης όλων των προηγμένων χωρών, είναι απραγματοποίητη χω­ρίς την άμεση και θεμελιακή ρήξη με την αστική εκείνη διαστρέβλωση του σοσιαλισμού, που νίκησε στις κορυφές της τεράστιας πλειοψηφίας των επίσημων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Τέτοια διαστρέβλωση αποτελεί, απ’ τη μια, το ρεύ­μα του σοσιαλσωβινισμού, σοσιαλισμού στα λόγια και σωβι­νισμού στην πράξη, η κάλυψη της υπεράσπισης των ληστρι­κών συμφερόντων της «δικής μας» εθνικής αστικής τάξης με το σύνθημα της «υπεράσπισης της πατρίδας», και από την άλλη, το εξίσου πλατύ και διεθνές ρεύμα του λεγόμενου «κέντρου», που είναι υπέρ της ενότητας με τους σοσιαλσωβινιστές, υπέρ της διατήρησης η της επαναφοράς στο σωστό δρόμο της χρεοκοπημένης II Διεθνούς, ρεύμα που ταλαν­τεύεται ανάμεσα στο σοσιαλσωβινισμό και την επαναστατική – διεθνιστική πάλη του προλεταριάτου για την πραγματοποίη­ση του σοσιαλιστικού συστήματος.

Στις στιγμές που περνά η Ρωσία, τώρα που η Προσωρινή κυβέρνηση, η όποια ανήκει στην τάξη των κεφαλαιοκρατών και απολαβαίνει την – κατ ανάγκη όχι σταθερή – εμπιστοσύνη των πλατιών μαζών του μικροαστικού πληθυσμού, έχει αναλάβει την υποχρέωση να συγκαλέσει Συνταχτική Συ­νέλευση – μπροστά στο κόμμα του προλεταριάτου μπαίνει το άμεσο καθήκον της πάλης για μια κρατική συγκρότηση που εξασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο τόσο την οικονομική ανάπτυξη και τα δικαιώματα του λαού γενικά, όσο και τη δυνατότητα του πιο ανώδυνου περάσματος στο σοσιαλισμό ιδιαίτερα.

Το κόμμα του προλεταριάτου δεν μπορεί να περιοριστεί στην αστική – κοινοβουλευτική λαοκρατική δημοκρατία, που διατηρεί και προσπαθεί να διαιωνίσει παντού στον κόσμο τα μοναρχικά όργανα καταπίεσης των μαζών, και συγκεκριμένα: την αστυνομία, τον ταχτικό στρατό, την προνομιούχα υπαλληλία.

Το κόμμα παλεύει για μια πιο δημοκρατική προλεταριακή-αγροτική δημοκρατία, στην οποία η αστυνομία και ο ταχτικός στρατός καταργούνται ολοκληρωτικά και αντικατασταίνονται από τον καθολικά εξοπλισμένο λαό, από την παλλαϊκή πολιτοφυλακή· όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γίνονται όχι μόνο αιρετοί, μα και ανακλητοί σ’ οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η πλειοψηφία των εκλογέων τους· η αμοιβή όλων ανεξαίρετα των δημόσιων υπαλλήλων καθορίζεται έτσι που να μην ξεπερνάει τη μέση αμοιβή ενός καλού εργάτη· τα κοι­νοβουλευτικά – αντιπροσωπευτικά σώματα αντικατασταίνονται βαθμιαία από τα Σοβιέτ των αντιπροσώπων του λαού (από διάφορες τάξεις και επαγγέλματα η από διάφορα μέρη) που ταυτόχρονα και νομοθετούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους νόμους τους.

Το σύνταγμα της λαοκρατικής δημοκρατίας της Ρωσίας πρέπει να εξασφαλίσει:

1. Τη μονοκρατορία του λαού· όλη η ανώτατη κρατική εξουσία πρέπει να ανήκει στους αντιπροσώπους του λαού, που εκλέγονται και ανακαλούνται σ’ οποιαδήποτε στιγμή από το λαό και αποτελούν μια λαϊκή συνέλευση, μία μόνο βουλή.

2. Καθολικό, ίσο και άμεσο εκλογικό δικαίωμα στις εκλογές τόσο της νομοθετικής συνέλευσης, όσο και όλων των τοπικών οργάνων αυτοδιοίκησης για όλους τους άντρες και γυναίκες που συμπλήρωσαν το εικοστό έτος της ηλικίας τους· μυστική ψηφοφο­ρία στις εκλογές· δικαίωμα κάθε εκλογέα να εκλέγεται σε όλα τα αντιπροσωπευτικά όργανα· δίχρονη διάρκεια των κοινοβουλίων μι­σθός στους αντιπροσώπους του λαού· αναλογική αντιπροσώπευ­ση σε όλες τις εκλογές· όλοι ανεξαίρετα οι αντιπρόσωποι και οι εκλεγμένοι να μπορούν να ανακληθούν σ’ οποιαδήποτε στιγμή με απόφαση της πλειοψηφίας των εκλογέων τους.

3. Πλατιά τοπική αυτοδιοίκηση· περιοχική αυτοδιοίκηση για τις περιφέρειες που ξεχωρίζουν για τις ιδιαίτερες βιοτικές τους συνθήκες και τη σύνθεση του πληθυσμού· κατάργηση όλων των τοπικών και περιοχικών αρχών που διορίζονται από το κράτος.

4. Απαραβίαστο του άτομου και της κατοικίας.

5. Απεριόριστη ελευθερία συνείδησης, λόγου, τύπου, συνέρχεσθαι, απεργίας και συνεταιρίζεσθαι.

6. Ελευθερία μετακίνησης και επαγγέλματος.

7. Κατάργηση των κλειστών τάξεων και πλήρη ισότητα δι­καιωμάτων όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από φύλο, θρήσκευμα, φυλή και εθνότητα.

8. Δικαίωμα μόρφωσης του πληθυσμού στη μητρική του γλώσ­σα, που να εξασφαλίζεται με την ίδρυση των απαραίτητων γι’ αυτό σχολειών, με έξοδα του κράτους και των οργάνων αυτοδιοίκη­σης· δικαίωμα κάθε πολίτη να μιλάει στις συγκεντρώσεις στη μητρική του γλώσσα· καθιέρωση της μητρικής γλώσσας σε όλα τα τοπικά κοινωνικά και κρατικά όργανα· κατάργηση της υποχρεωτικής επίσημης γλώσσας.

9. Δικαίωμα ελεύθερου αποχωρισμού και σχηματισμού δικού τους κράτους σε όλα τα έθνη που περιλαβαίνονται στο κράτος. Η δημοκρατία του ρωσικού λαού πρέπει να προσελκύει σ’ αυτήν τους άλλους λαούς ή λαότητες όχι με τη βία, μα αποκλειστικά με προαιρετική συμφωνία για την ίδρυση κοινού κράτους. Η ενότητα και η αδελφική συμμαχία των εργατών όλων των χωρών δε συμβιβάζονται ούτε με την άμεση, ούτε με την έμμεση άσκηση βίας πάνω στους άλλους λαούς.

10. Δικαίωμα κάθε άτομου να ενάγει με τη συνηθισμένη δια­δικασία στο δικαστήριο των ενόρκων κάθε δημόσιο υπάλληλο.

11. Οι δικαστές και τα υπεύθυνα πρόσωπα τόσο στις πολιτικές υπηρεσίες, όσο και στο στρατό, να εκλέγονται από το λαό· να είναι όλοι τους ανακλητοί σε οποιαδήποτε στιγμή με απόφαση της πλειοψηφίας των εκλογέων τους.

12. Αντικατάσταση της αστυνομίας και του ταχτικού στρατού με τον καθολικά εξοπλισμένο λαό· οι εργάτες και οι υπάλληλοι πρέπει να παίρνουν τη συνηθισμένη αμοιβή τους από τους κεφαλαιοκράτες για το χρόνο που θ’ αφιερώ­νουν στη δημόσια υπηρεσία τους στην παλλαϊκή πολιτοφυλακή.

13. Χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία· πλήρη κοσμικότητα του σχολείου.

14. Εκπαίδευση γενική και πολυτεχνική (που να δίνει θεωρητικές και πραχτικές γνώσεις για όλους τους κύριους κλάδους της παραγωγής) δωρεάν και υποχρεωτική για όλα τα παιδιά και των δυο φύλων μέχρι 16 χρονών στενή σύνδεση της εκπαίδευσης με την παιδική κοινωνική-παραγωγική εργασία.

15. Χορήγηση σ όλους τους μαθητές τροφής, ενδυμα­σίας και σχολικών βιβλίων με έξοδα του κράτους.

16. Μεταβίβαση του έργου της δημόσιας εκπαίδευσης στα δημοκρατικά όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης· απομάκρυνση της κεντρικής εξουσίας από κάθε ανάμιξη στην κατάρτιση των σχολικών προγραμμάτων και στην εκλογή του διδαχτικού προσωπικού· εκλογή των δασκάλων απευθείας από τον ίδιο τον πληθυσμό και δικαίωμα του πληθυσμού να ανακα­λεί τους ανεπιθύμητους δασκάλους.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας σαν βασικό όρο του εκδημοκρατισμού των δημόσιων οικονομικών ζητάει: την κατάργηση όλων των έμμεσων φόρων και την επιβολή προοδευτικής φορολογίας στα εισοδήματα και τις κληρονομιές.

Η υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού, που επιτεύχθηκε ήδη στις τράπεζες και στους τραστοποιημένους κλάδους της βιομηχανίας, απ’ τη μια, και από την άλλη, το χάος που δημιούργησε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και που έχει σαν αποτέλεσμα να προβάλλεται από παντού το αίτημα της επιβολής κρατικού και κοινωνικού έλεγχου στην παραγωγή και τη διανομή των σπουδαιότερων προϊόντων, υπο­χρεώνει το κόμμα να ζητάει την εθνικοποίηση των τραπε­ζών, των συνδικάτων (των τραστ) κτλ.

Για την περιφρούρηση της εργατικής τάξης από τον φυσικό και ηθικό εκφυλισμό, καθώς και για την ανάπτυξη της ικα­νότητας της για απελευθερωτική πάλη, το κόμμα ζητάει:

1. Περιορισμό της εργάσιμης μέρας για όλους τους μισθωτούς εργάτες σε οχτώ ώρες το εικοσιτετράωρο, περιλαβαίνοντας σ’ αυτές, σε περίπτωση συνεχούς εργασίας, ένα διάλειμμα τουλάχιστο μίας ώρας για φαγητό. Στις επικίνδυ­νες και ανθυγιεινές εργασίες η εργάσιμη μέρα πρέπει να ελαττωθεί στις 4 – 6 ώρες το εικοσιτετράωρο.

2. Καθιέρωση με νόμο, για τους μισθωτούς εργάτες και των δυο φύλων σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας, βδομα­διάτικης συνεχούς ανάπαυσης διάρκειας τουλάχιστο 42 ωρών.

3. Απόλυτη απαγόρευση των υπερωριών.

4. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας (από τις 8 το βράδυ ως τις 6 το πρωί) σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας έκτος από κείνους που αυτή είναι απόλυτα απαραίτητη για τεχνικούς λόγους και έχει εγκριθεί από τις εργα­τικές οργανώσεις, με τον όρο όμως η νυχτερινή εργασία των εργατών να μην ξεπερνά τις 4 ώρες.

5. Απαγόρευση στους εργοδότες να χρησιμοποιούν την εργασία παιδιών σχολικής ηλικίας (μέχρι 16 χρονών), περιορι­σμό του εργάσιμου χρόνου των νέων (16 – 20 χρονών) σε 4 ώρες και απαγόρευση γι’ αυτούς της νυχτερινής εργασίας σε επικίνδυνες για την υγεία εργασίες και στα ορυχεία.

6. Απαγόρευση της εργασίας των γυναικών στους κλά­δους, όπου αυτή είναι επιβλαβής για το γυναικείο οργανι­σμό· απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας των γυναικών απαλλαγή των γυναικών απ’ τη δουλεία 8 βδομάδες πριν και 8βδομάδες υστέρα απ’ τον τοκετό με καταβολή σ’ όλο αυτό το διάστημα ολόκληρου του μισθού τους με δωρεάν ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη.

7. Οργάνωση σε όλα τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τις άλλες επιχειρήσεις, όπου δουλεύουν γυναίκες, βρεφικών και παιδικών σταθμών και αιθουσών για το θηλασμό· απαλλαγή από τη δουλειά των γυναικών που θηλάζουν τουλάχι­στο κάθε τρεις ώρες και όχι λιγότερο από μισή ώρα· χορήγηση επιδομάτων στις θηλάζουσες μητέρες και ελάττωση της εργάσιμης ημέρας τους σε 6 ώρες.

 8 .Πλήρη κοινωνική ασφάλιση των εργατών:

α) για όλα τα είδη μισθωτής εργασίας·

β) για κάθε απώλεια της ικανότητας εργασίας, και συγκεκριμένα: από αρρώστιες, εργατικά ατυχήματα, αναπηρία, γερατειά, επαγγελματικές αρρώστιες, μητρότητα, χηρεία και ορφάνια, καθώς και απ’ την ανεργία κτλ.

γ) πλήρη αυτοδιοίκηση των ασφαλισμένων σε όλα τα ασφαλιστικά ιδρύματα·

δ) πληρωμή των εξόδων ασφάλισης από τους κεφαλαιοκράτες·

ε) δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη· το έργο της ιατρικής περίθαλψης να ανατεθεί σε αυτοδιοικούμενα νοσο­κομειακά ταμεία που θα εκλέγονται από τους εργάτες.

 9. Οργάνωση επιθεώρησης εργασίας που να εκλέγεται από τις εργατικές οργανώσεις και επέκταση της σε κάθε είδους επιχειρήσεις, που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, χω­ρίς να εξαιρείται και το υπηρετικό προσωπικό των σπιτιών· εισαγωγή του θεσμού των επιθεωρητριών στους κλάδους όπου χρησιμοποιείται η εργασία των γυναικών.

10. Έκδοση υγειονομικής νομοθεσίας για την καλυτέ­ρευση των όρων υγιεινής της δουλειάς και περιφρούρηση της ζωής και της υγείας των εργατών σε όλες τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν μισθωτή εργασία, αναθέτοντας την υγειονομική υπηρεσία σε υγειονομική επιθεώρηση που να εκλέγεται από τις εργατικές οργανώσεις.

11. Έκδοση νόμων για το ζήτημα της κατοικίας και οργάνωση, για την επίβλεψη της υγιεινής κατάστασης των κατοικιών, επιθεωρήσεων κατοικιών που να εκλέγονται από τις εργατικές οργανώσεις. Ωστόσο μόνο η εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και η οικοδόμηση φτηνών και υγιεινών κατοικιών μπορεί να λύσει το ζήτημα της στέγης.

12. Ίδρυση εργατικών δικαστηρίων σε όλους τους κλά­δους της εθνικής οικονομίας.

13. Για τη σωστή οργάνωση της εξεύρεσης εργασίας στους άνεργους ιδρύονται γραφεία εξεύρεσης εργασίας. Τα γραφεία εξεύρεσης εργασίας πρέπει να είναι ταξικές προλεταριακές οργανώσεις (και καθόλου ίσης εκπροσώπησης), πρέπει να βρίσκονται σε στενότατη» σύνδεση με τα συνδικάτα και τις άλλες εργατικές οργανώσεις και να χρηματοδοτούνται από τα κοινωνικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας, επιδιώκοντας την εξάλειψη των υπολειμμάτων της δουλοπαροικίας που πιέζουν βαριά και άμεσα τους αγρότες, και για την ελεύθερη ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο χωριό:

1. Αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για την άμεση και ολοκληρωτική δήμευση όλης της τσιφλικάδικης γης στη Ρωσία (καθώς και της γης της αυτοκρατορικής οικογένειας, της εκκλησίας κτλ. κτλ.).

2. Τάσσεται υπέρ της άμεσης μεταβίβασης όλης της γης στα χέρια της αγροτιάς, οργανωμένης στα Σοβιέτ των αγροτών βουλευτών η σε άλλα όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης, που έχουν πραγματικά εκλεγεί ολότελα δημοκρατικά και είναι τελείως ανεξάρτητα από τους τσιφλικάδες και τους δημόσιους υπαλλήλους.

3. Ζητάει την εθνικοποίηση όλων των γαιών της χώρας· η εθνικοποίηση, που σημαίνει μεταβίβαση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας πάνω σε όλη τη γη στα χέρια του κράτους, μεταβιβάζει το δικαίωμα της διάθεσης της γης στα χέρια των τοπικών δημοκρατικών οργάνων.

4.Υποστηρίζει την πρωτοβουλία εκείνων των αγροτι­κών επιτροπών, που σε πολλά μέρη της Ρωσίας μεταβιβά­ζουν τα ζώα και τα σύνεργα των τσιφλικάδων στα χέρια της οργανωμένης στις επιτροπές αυτές αγροτιάς για την κοινωνικά ρυθμισμένη χρησιμοποίηση τους στην καλλιέργεια όλης της γης,

5. Συνιστά στους προλετάριους και τους μισοπρολετάριους του χωριού να επιδιώκουν τη δημιουργία από κάθε τσιφλί­κι ενός αρκετά μεγάλου υποδειγματικού νοικοκυριού, που να διευθύνεται για λογαριασμό της κοινωνίας από τα Σοβιέτ των βουλευτών των εργατών γης με την καθοδήγηση γεω­πόνων και με τη χρησιμοποίηση των καλύτερων τεχνικών μέσων.

Το κόμμα σε όλες τις περιπτώσεις και σ’ οποιοδήποτε στάδιο των δημοκρατικών αγροτικών μετασχηματισμών βάζει σαν καθήκον του να επιδιώκει σταθερά την ανεξάρτητη ταξική οργάνωση του αγροτικού προλεταριάτου, να του εξηγεί την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων του με τα συμφέροντα της αγροτικής αστικής τάξης, να το προφυλάσσει από τον πειρασμό του συστήματος του μικρού νοικοκυριού, που όσο υπάρχει η εμπορευματική παραγωγή δε θα είναι ποτέ σε θέση να εξαλείψει την αθλιότητα των μαζών, και τέλος να υπογραμμίζει την ανάγκη της ολοκληρωτικής σοσιαλιστικής ανατροπής, σαν του μοναδικού μέσου για την εξάλειψη κάθε αθλιότητας και κάθε εκμετάλλευσης.