Κλείνουμε, με το τρίτο κατά σειρά σχόλιό μας, με τα της παραίτησης της κυβέρνησης στη Γαλλία. Το κύριο γεγονός που ανέδειξε αυτή η παραίτηση ήταν η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δεν αποδίδει ανάπτυξη. Εγκαλείται, λοιπόν, η Γερμανία για την οικονομική πολιτική που έχει επιβάλει, ο πρώην υπουργός οικονομίας της Γαλλίας Ανρό Μοντεμπούρ την κατονόμασε ρητά, της δημοσιονομικής πειθαρχίας και του σκληρό ευρώ.
Η Γερμανία αντιτάσσει την άποψη ότι και η Γαλλία και η Ιταλία, που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, και όλες οι χώρες, θα πρέπει να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχουν αποφασιστεί και που ειδικά για τη Γαλλία προβλέπουν περικοπές δημοσίων δαπανών κατά 50δισ. ευρώ, ελάφρυνση φόρων στις επιχειρήσεις κατά 40δισ. ευρώ και μείωση του συνολικού εργατικού κόστους κατά 20%. Αυτά εντός τριετίας. Την πολιτική αυτή στη χώρα μας τη γνωρίζουμε πολύ καλά. Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε και τις συνέπειές της.
Στην περίπτωση αυτή η Γερμανία αφήνει να εννοηθεί ότι θα αυξήσει τις δικές της δημόσιες δαπάνες, θα επιτρέψει μια χαλάρωση στο ευρώ, το τύπωμα χρήματος, ακολουθώντας το παράδειγμα της FED, και θα ξανασκεφτεί για την έκδοση του ευρωομόλογου. Μπροστά δε στον κίνδυνο του αποπληθωρισμού ο πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι υπόσχεται ότι θα «χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία» για να μην πέσει η ευρωζώνη στη στασιμότητα, όπως συμβαίνει με την Ιαπωνία, …αλλά, …χωρίς να εγκαταλειφθούν η δημοσιονομική πειθαρχία και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Στην πράξη αυτή η οικονομική πολιτική που ακολουθείται δεν απέδωσε και τα αποτελέσματά της …χτύπησαν και την ίδια τη Γερμανία. Η Ιταλία κρατιέται σε στασιμότητα, η Γαλλία έχει βαλτώσει και επηρεάζονται χώρες όπως η Σουηδία, Φιλανδία κλπ, που αντιμετωπίζουν και αυτές προβλήματα σε σχέση με την ανάπτυξη, χώρες οι οποίες κατά καιρούς παρουσιάζονταν ως αναπτυξιακά πρότυπα.
Αλλά και αυτή η οικονομική πολιτική που προτείνεται, της χαλάρωσης, έστω και χωρίς την εγκατάλειψη της δημοσιονομικής πειθαρχίας, σημαίνει παραπάνω κόστος για την ίδια τη Γερμανία, η οποία θα κληθεί να επωμιστεί οικονομικά βάρη που αφορούν τα χρέη των άλλων χωρών, γεγονός που θα δημιουργήσει πλέον σ’ αυτήν οικονομικά προβλήματα.
Παραπέρα θα της αμφισβητήσουν την ηγεμονία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον παγκόσμιο ρόλο της σε μια στιγμή που η ίδια η Γερμανία έχει αποφασίσει να αναλάβει και στρατιωτική δράση σε άλλες περιοχές του κόσμου, σε μια στιγμή που θέλει να βάλει στο χέρι τα Δυτικά Βαλκάνια, σε μια στιγμή που το Ρωσικό εμπάργκο επιδρά πάνω στην οικονομία της και αναγνωρίζεται αυτό όλο και πιο πολύ και πιο ανοιχτά.
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι αυτή η οικονομική πολιτική, της χαλάρωσης, εφαρμόζεται, όπως προτείνεται και από τον τελευταίο Economist, ο οποίος φέρνει το παράδειγμα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που έχουν πετύχει «βιώσιμη ανάπτυξη». Μια πολιτική τύπου Μπαράκ Ομπάμα την οποία φανερά τη …ζηλεύει μέχρι και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν την πολιτική προτείνει ο Economist τονίζοντας παράλληλα ότι, στην πραγματικότητα, η κρίση δεν έφυγε ποτέ από την ευρωζώνη και ότι η επόμενη κρίση την περιμένει …στη γωνία!
Ούτε αυτή η οικονομική πολιτική είναι βέβαιο ότι θα φέρει ανάπτυξη, και αυτό το είδαμε με τα πρόσφατα στοιχεία των ΗΠΑ, όπου στο προηγούμενο τρίμηνο παρουσιάστηκε πτώση στο ΑΕΠ, παραπέρα με τα πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία με την εφαρμογή αυτής της οικονομικής πολιτικής διαπιστώνεται επιδείνωση της κοινωνικής πόλωσης, δηλαδή, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Και αυτή η κοινωνική πόλωση είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που διαπερνά πλέον όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι βαθύτερο και μια έκφρασή του είναι το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έφτασε να …φοβάται τον αποπληθωρισμό, την πτώση των τιμών, που σε συνδυασμό και με την πτώση των εισοδημάτων του δημιουργεί συνθήκες που δυσκολεύουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου και να …νοιάζεται για τον …πληθωρισμό! Την ίδια στιγμή, βέβαια, ακούμε συνέχεια από επίσημα χείλη ότι όλο το πρόβλημα είναι το πώς θα επιτευχθεί η περιβόητη ανάπτυξη, που θα οδηγεί και στην πτώση …των τιμών!
Το αδιέξοδο είναι προφανές και είναι αδιέξοδο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που αναδεικνύει την ωριμότητά του, που σε συνθήκες υψηλής ανάπτυξης των παραγωγικών του δυνάμεων και αντίστοιχα υψηλής παραγωγικότητας το έχουν φέρει σε καθεστώς χρόνιας υπερπαραγωγής με αποτέλεσμα η ανάπτυξη της Ιταλίας να …σκοντάφτει πάνω στην ανάπτυξη της Γερμανίας, η ανάπτυξη της Γαλλίας να προσπαθεί να βρει την οδό «της συνεννόησης» με τη Γερμανία, του σχηματισμού ενός άξονα που θα επιβάλλεται πάνω στους άλλους.
Παρά, όμως, τα μείγματα οικονομικής πολιτικής που αναζητούνται η πορεία των οικονομικών πραγμάτων αποδεικνύει, όπως αναφέρει και ο Economist, ότι η κρίση είναι παρούσα και στη καλύτερη περίπτωση παραμονεύει στη …γωνία.
COMMENTS