Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί όλο και περισσότερο τον κόσμο του ΚΚΕ, μέλη, φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους του Κόμματος. Και όχι μόνο. Απασχολεί όλους τους εργαζόμενους πέρα και έξω από το στενό περίγυρο του Κόμματος. Ερώτημα απόλυτα δικαιολογημένο, που έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό του καθ’ ενός μας μπροστά στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς.
Αυτό το άρθρο προσπαθεί να δώσει συνέχεια στα όσα γράψαμε στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο «Και πάλι για τις εξελίξεις στην Ουκρανία». Να μιλήσει για τα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κινήματος στη χώρα μας, σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και διεθνώς.
Γιατί γνωρίζουμε πλέον και την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τις οικονομικές της δυσκολίες, αλλά γνωρίζουμε και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που εκφράζεται αυτή τη στιγμή σε πολλά μέτωπα, με κορυφαίο παράδειγμα τον ανοιχτό εμφύλιο στην Ουκρανία.
Πάνω απ’ όλα, όμως, γνωρίζουμε τις εξελίξεις που έρχονται στη χώρα μας, που κυρίως από οικονομική άποψη θα είναι οδυνηρές για τους εργαζόμενους, την ώρα που η κυβέρνηση δημοκοπεί για την έξοδο από την οικονομική κρίση και για να καλλιεργήσει την αίσθηση απαλλαγής από τα μνημόνια μεθοδεύει τις επόμενες συναντήσεις ελέγχου από την τρόικα να διεξαχθούν ..εν Παρισίοις!
Προσπαθήσαμε, στο προηγούμενο άρθρο μας, να παραθέσουμε τους κύριους παράγοντες που καθορίζουν τη στάση του ιμπεριαλισμού σήμερα, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να εξηγήσουμε την επιθετικότητά τους, ειδικά αυτήν την περίοδο, στο πλαίσιο των γενικότερων ανακατατάξεων και οικονομικών εξελίξεων που σημειώνονται στην παγκόσμια οικονομία.
Αυτή η επιθετικότητα των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πρόκειται να είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο. Την εκτίμησή μας αυτή τη βασίζουμε στις ουκρανικές εξελίξεις, στην κατάρριψη του Boeing 777, που από μόνο του αυτό το γεγονός αποδεικνύει την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Οι πληροφορίες που συνεχώς έρχονται από την Ανατολική Ουκρανία συντείνουν στο γεγονός που ισχυριστήκαμε. Ότι οι ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μη γνωρίζουν ποιος κατέρριψε το συγκεκριμένο αεροσκάφος των Μαλαισιανών Αερογραμμών. Είναι και αυτό ένα πολιτικό γεγονός, που εκφράζεται μεν μέσα από έναν επικοινωνιακό πόλεμο αλληλοκατηγοριών, αλλά προσδιορίζει δε την ένταση των εξελίξεων και των αντιθέσεων.
Τώρα μαθαίνουμε ότι είναι βέβαιο πλέον ότι οι Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις είχαν εφοδιάσει την περιοχή του Ντονμπάς με μεταφερόμενο σύστημα πυραύλων μέσου βεληνεκούς τύπου «BUK Μ1». Πρόκειται γι’ αυτό το τηλεκατευθυνόμενο σύστημα πυραύλων που αποδίδεται, από την πλευρά της Ουκρανικής κυβέρνησης, ότι κατείχαν οι «αυτονομιστές» και το είχαν προμηθευτεί από τη Ρωσία, γεγονός που διαψεύδεται κατηγορηματικά από τους «αυτονομιστές» και τη Ρωσία.
Η δική μας λογική οδηγεί σε μια απλή σκέψη. Εάν οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση κατηγορούν τη Ρωσία ότι διαθέτουν τα στοιχεία για χρήση πυραύλων, που εκτοξεύονται από το έδαφος της Ρωσίας σε βάρος των ένοπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, τότε, πολύ περισσότερο, πρέπει να διαθέτουν τα στοιχεία για την «κατά λάθος» – όπως κατέληξαν να ισχυρίζονται, εκτόξευση του «BUKM1», που εκτοξεύτηκε από το Ντονέτσκ και ανήκει διοικητικά στην ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς, στην οποία, ταυτόχρονα, είχαν εγκατασταθεί και οι πυραυλικές συστοιχίες των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων.
Την ίδια στιγμή υπάρχουν εξελίξεις στο εσωτερικό των «αυτονομιστών». Λέγεται ότι την αρχηγία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ την ανέλαβε στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας. Τώρα, και εάν αληθεύει αυτή η πληροφορία, μπορούμε να εξηγήσουμε καλύτερα τη στάση της Ουκρανικής κυβέρνησης απέναντι στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας. Παράλληλα, όμως, πρέπει να βγάλουμε και ένα άλλο συμπέρασμα. Ότι τα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Ουκρανία δεν αφορούν σε μια απλή υπόθεση «απόσχισης» ή ενός «εθνικισμού» που αναφέρεται στη «μητέρα Ρωσία». Είναι πιο σύνθετες οι εξελίξεις και περιέχουν πλευρές που δε φαίνονται από πρώτη ματιά, πολύ περισσότερο δε βλέπουν εύκολα το φως της δημοσιότητας.
Αν στις παραπάνω εξελίξεις στην Ουκρανία προσθέσουμε το τι συμβαίνει στη Γάζα, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στη Βενεζουέλα και σε άλλες περιοχές, προσθέσουμε, επίσης, την περίεργη εξαφάνιση του άλλου αεροσκάφους των Μαλαισιανών Αερογραμμών, του οποίου την εξαφάνιση στον Ινδικό Ωκεανό την καλύπτει ένα πέπλο σιωπής και μυστηρίου, έχουμε μπροστά μας ένα τοπίο που συνδέεται άμεσα με το ερώτημα «τι κάνουμε», τουλάχιστον στο να αντιμετωπίσουμε, ως Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα, την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, η οποία, σαφώς, περιλαμβάνει και τη χώρα μας.
Όπως ήδη αναφέραμε τους εργαζόμενους τους περιμένει ένα νέο μπαράζ μέτρων, που θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το βιοτικό τους επίπεδο και την ανασφάλειά τους, ενώ είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξουν πρόωρες εκλογές με πρωτοβουλία της ίδιας της κυβέρνησης.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει χαράξει την τακτική της. Σκοπεύει την αυτοδυναμία και ενώ έχει παραδοθεί στο ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή τολμάει να αναγγέλλει ότι έχει ως πρότυπο της πολιτικής της το …ΕΑΜ! Πιέζει την κυβέρνηση να επιταχύνει την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και για πρόωρες εκλογές. Ταυτόχρονα σε εκδηλώσεις καρμπόν, όπως αυτή της μικρής ΔΕΗ, προσπαθεί να χτίσει τη περίφημη συμμαχία αλλά, απ’ ότι φαίνεται, τα αποτελέσματα είναι ισχνά.
Από την άλλη η συγκυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα με υποτιθέμενες φιλολαϊκές ρυθμίσεις. Αφού εκμεταλλεύτηκε κατά κόρον το περίφημο κατασκευασμένο δημοσιονομικό πλεόνασμα τώρα επιχειρεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι θα ωφεληθούν από τις φορολογικές ελαφρύνσεις που πραγματοποιεί προς όφελος των …επιχειρηματιών. Και για να σπάσει τη σιχασιά που αισθάνονται οι εργαζόμενοι κάθε φορά που ακούνε να έρχεται η τρόικα στη χώρα μας, να τους δώσει μερικές ανάσες ανακούφισης από τη μισητή παρουσία της μεταφέρει τις συνομιλίες σε «ουδέτερο» έδαφος. Στο …Παρίσι!
Παρ’ όλα αυτά ακόμη και αστικά συγκροτήματα ΜΜΕ αναγκάζονται τελικά να αναγνωρίσουν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει για την οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας. Απ’ ότι φαίνεται το τρίτο μνημόνιο – όπως και να βαφτιστεί αυτό και με όποιο τρόπο και να καταλήξει – με ένα νέο πακέτο μέτρων και τις συνοδευτικές συμφωνίες η χώρα μας δε θα το αποφύγει.
Το ερώτημα, λοιπόν, «τι κάνουμε» μπροστά στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε πλήρη ανάπτυξη στη «γειτονιά» μας τόσο ως προς την ανακατανομή των αγορών όσο και με αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος των λαών και των εργαζομένων τίθεται από τα ίδια τα πράγματα.
Σταθήκαμε ιδιαίτερα στα γεγονότα που εξελίσσονται στην Ανατολική Ουκρανία (αλλά και στη Γάζα και σε άλλες περιοχές), γιατί θεωρούμε ότι αυτό το ερώτημα τα γεγονότα αυτά το επαναφέρουν όχι μόνο με δραματικά επίκαιρο τρόπο αλλά και με νέους όρους, που καθορίζονται από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους τελικούς σκοπούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Για να απαντήσουμε, όμως, από την πλευρά και κατά τη γνώμη μας, αυτό το ερώτημα θα μας επιτραπεί προηγουμένως να παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα από ένα άρθρο του «Ρ», που ασχολείται με τις εξελίξεις στην Ουκρανία με τίτλο «Εθνικισμός και αντικομμουνισμός πάνε χέρι – χέρι». Και αυτό το κάνουμε, γιατί μέσα από αυτό το άρθρο αναδεικνύεται ο τρόπος που απαντάει ουσιαστικά το Κόμμα μας για το πώς πρέπει να σταθεί το Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα σήμερα.
Κατ’ αρχάς στο άρθρο, σχολιάζοντας το πακέτο μέτρων του ΔΝΤ που αποδέχτηκε η Ουκρανική κυβέρνηση, υπάρχει μια ανακρίβεια: «Βεβαίως, ανάλογο «πακέτο μέτρων» θα ίσχυε και στην περίπτωση που η «ζυγαριά» των συμφερόντων της αστικής τάξης της Ουκρανίας «έγερνε» στην απόφαση ενσωμάτωσης της χώρας στην «Τελωνειακή Ενωση» που έχει συγκροτήσει η Ρωσία με τη Λευκορωσία και το Καζαχστάν». Με τα όσα γνωρίζουμε, όταν η Ρωσία υποσχέθηκε την παραχώρηση δανείου 15δισ. δολάρια προς την κυβέρνηση Γιανουκόβιτς δεν έβαλε τέτοιο όρο. Επομένως ο αρθρογράφος οφείλει να προσκομίσει την απόδειξη. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει τα πράγματα ως προς τους στόχους της Ρωσίας.
Σχολιάζοντας τη στάση των δυνάμεων που αντιμάχονται την Ουκρανική κυβέρνηση ο αρθρογράφος ισχυρίζεται ότι: «Οι δυνάμεις αυτές, αν και αντιτάσσονται στην κυβέρνηση του Κιέβου, το κάνουν βασικά από θέσεις υπεράσπισης άλλων διεθνών συμμαχιών που θα πρέπει να έχει η χώρα, υπέρ δηλαδή της στενότερης σύνδεσης της Ουκρανίας (ή μέρους της) με τη Ρωσία, μέσω της «ομοσπονδιοποίησης» της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, ούτε αυτές οι Ενοπλες Δυνάμεις προβάλλουν ένα σχέδιο υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, που να είναι σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις».
Η «Νέα Σπορά» στα αλλεπάλληλα άρθρα που έχει δημοσιεύσει έχει ταχθεί υπέρ της ενιαίας και αδιαίρετης Ουκρανίας και κατά της ομοσπονδιοποίησης. Θέση που δεν είχε το ΚΚΟυ, που είχε ταχθεί υπέρ της ομοσποδιοποίησης. Επίσης έχει τονίσει ότι η βάση της αντιμετώπισης των εξελίξεων στην Ουκρανία είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις. Πράγμα που σημαίνει στην πράξη ότι δεν είναι πρώτο καθήκον η επίλυση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία έτσι ώστε ο αρθρογράφος του «Ρ» να απαιτεί να υπάρχει και να προβληθεί «ένα σχέδιο υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, που να είναι σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό». Αυτή η πρόταση, «στα καθ’ ημάς», σημαίνει άμεσος σοσιαλισμός.
Την ίδια στιγμή βέβαια ο αρθρογράφος του «Ρ» σημειώνει: «Η αδυναμία του ΚΚΟυ μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ενδοαστικής – ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης να προβάλει μια διέξοδο προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στην κατεύθυνση της ανατροπής του καπιταλισμού, της αποδέσμευσης από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση, για την επικράτηση και οικοδόμηση της εργατικής εξουσίας, αξιοποιείται από τις αντιδραστικές δυνάμεις. Όπως και η αδυναμία κινητοποίησης εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, εξαιτίας της τεράστιας οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος, της μακρόχρονης απουσίας δράσης των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς και του μονόπλευρου προσανατολισμού στην κοινοβουλευτική – εκλογική δουλειά. Αποδεικνύεται πως τα 2,6 εκατομμύρια ψήφοι και το 13%, που στις τελευταίες εκλογές, πριν δύο χρόνια (το 2012), είχε συγκεντρώσει το ΚΚΟυ, δεν είναι ικανά να διασφαλίσουν ούτε τη νόμιμη δράση του στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας.
Μόνο ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, με την πρωτοπόρα δράση και την επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική του ΚΚ, ενός ΚΚ «παντός καιρού», μπορεί να βάλει φρένο στα σχέδια των αντιδραστικών αστικών δυνάμεων, μεταξύ άλλων και στο ζήτημα της συρρίκνωσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων».
Μάλλον εδώ στη χώρα μας ζούμε με την αυταπάτη ότι διαθέτουμε ένα κόμμα «παντός καιρού»(!) και αυτό μας επιτρέπει να εξασκούμε κριτική στο ΚΚΟυ για την πράγματι λαθεμένη του στάση και πρόταση που διέθετε (δεν είναι αλήθεια ότι το ΚΚΟυ δε διέθετε πρόταση «στην κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού», μόνο που η επεξεργασία του την προσδιόριζε μέσα από την ένταξη στην Ευρασιατική Οικονομική Ζώνη με στόχο τη συνολική αναβίωση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού), χωρίς να βλέπουμε τη δικιά μας «καμπούρα». Χωρίς να απαντάμε στο ερώτημα εάν και κατά πόσο η δικιά μας «επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική», που προσδιορίζει και ένα κόμμα παντός καιρού, έχει κατορθώσει «να βάλει φρένο στα σχέδια των αντιδραστικών αστικών δυνάμεων».
Και εδώ πλέον φτάνουμε στην ουσία του ζητήματος. Από τη μια έχουμε την επεξεργασμένη στρατηγική του ΚΚΟυ, που στο τέλος δεν κατορθώνει να το διασώσει ούτε ως προς τη νόμιμη δράση του στην Ουκρανία. Από την άλλη έχουμε επίσης μια άλλη επεξεργασμένη στρατηγική που δεν κατορθώνει «να βάλει φρένο στα σχέδια των αντιδραστικών αστικών δυνάμεων» στη χώρα μας και «προικοδοτείται» με την αποφασιστική μείωση των δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα της δράσης του.
Ανάμεσα στις δύο επεξεργασμένες στρατηγικές υπάρχουν δύο κοινά στοιχεία. Καμία από τις δύο δε ματαίωσε τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης ούτε καν τις «παρεμπόδισε». Και οι δύο στρατηγικές στηρίχτηκαν στο «γενικό» παρακάμπτοντας το «άμεσο», αγνόησαν το πιο βασικό στοιχείο της στρατηγικής, ότι καμία στρατηγική δεν υλοποιείται παρακάμπτοντας τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων και της χώρας, της θέσης της στο διεθνές περιβάλλον, του συσχετισμού των δυνάμεων, των σχέσεων των τάξεων.
Με την έννοια αυτή και οι δύο στρατηγικές τόσο του ΚΚΟυ όσο και του δικού μας Κόμματος προσφέρονται για άμεσα συμπεράσματα μέσα από τα οποία και θα απαντηθεί το ερώτημα που θέσαμε. Το θέμα αυτό θα το αναπτύξουμε στο δεύτερο και τελευταίο μέρος αυτού του άρθρου.
COMMENTS