Οι αναγνώστες μας θα έχουν προσέξει, ασφαλώς, ότι η «Νέα Σπορά», στα πάνω από τα δύο χρόνια από την εμφάνισή της, δεν έχει κάνει, μέχρι τώρα, κανένα αφιέρωμα σε καμία από τις προσωπικότητες τόσο του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος όσο και του αντίστοιχου Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος. Ούτε, επίσης, προέβη σε κάποια ανακοίνωση ή νεκρολογία για συντρόφους που «έφυγαν», καθ’ όλα αξιόλογων, με αφορμή το «ξόδι» τους, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ίδιου του Χαρίλαου Φλωράκη.
Δεν πρόκειται για μια τυχαία θέση. Δεν αποφεύγουμε να το κάνουμε ούτε από «λόγους αρχής» ούτε, πολύ περισσότερο, από λόγους έλλειψης τιμής σε όσους αφιέρωσαν τη ζωή τους, ο καθένας τους από τη θέση που βρέθηκε και το έργο που πρόσφερε, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.
Την ίδια στάση κρατήσαμε και για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Χαρίλαου Φλωράκη. Άλλωστε η «Νέα Σπορά» είναι σφραγισμένη από την «παρουσία» του Χαρίλαου Φλωράκη για δύο βασικούς λόγους:
• Πρώτο, γιατί στο λογότυπό της, στην κορυφή της ιστοσελίδας μας, ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από δικά του λόγια. Εμείς προσθέσαμε τη λέξη «νέα» για να καταδείξουμε πως το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του ο Χαρίλαος Φλωράκης, έχει ανάγκη από μια νέα γενιά στελεχών, που θα αναλάβουν να συνεχίσουν το δύσκολο έργο της ταξικής πάλης και της υπόθεσης του σοσιαλισμού. Παράλληλα έχει ανάγκη από μια «νέα επιστροφή» στο Μαρξισμό Λενινισμό, που αποδείχτηκε πιο επίκαιρος και θα προσθέταμε και πιο «προφητικός» από ποτέ. Γι’ αυτόν το λόγο και τον υπερασπιζόμαστε από στρεβλώσεις.
• Δεύτερο, γιατί στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας είναι σταθερά αναρτημένο ένα απόσπασμα από τα τελευταία του λόγια, που δείχνει τη στάση του Χαρίλαου Φλωράκη απέναντι στο Κόμμα που υπηρέτησε, τον τίτλο του και το πρόγραμμά του. Στάση που λέει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς σε πρώτη ανάγνωση.
Αυτή είναι μια έμπρακτη στάση απέναντι στο Χαρίλαο Φλωράκη, εκ μέρους της «Νέας Σποράς», που του αναγνωρίζει τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε σε στιγμές πολύ δύσκολες για την ύπαρξη του Κόμματος, μπροστά σε μια μεθοδευμένη και από τα πάνω προσπάθεια, που οδηγούσε στην ουσιαστική αλλοίωσή του και τελικά ακόμη και στη διάλυσή του.
Προτιμάμε, λοιπόν, αντί να καταφεύγουμε στα αφιερώματα να υποδείχνουμε, ιδιαίτερα για τους νέους συντρόφους, να μελετούν τα έργα και τη δράση, την προσφορά, ιδεολογική, πολιτική, των προσωπικοτήτων του Κομμουνιστικού Κινήματος, που το πέρασμά τους άφησε τα ίχνη τους πάνω στην ιστορία του ίδιου του Κομμουνιστικού Κινήματος αλλά και του τόπου που έδρασαν.
Και αυτό το προτιμάμε για έναν συγκεκριμένο και πολύ απλό λόγο. Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, αφού προηγούμενα, βέβαια, ο Φράνσις Φουκουγιάμα έγραψε «το τέλος της»! Το καθήκον το δικό μας, των μελών, στελεχών, φίλων και οπαδών του Κόμματος, είναι να σκύψουμε ξανά πάνω στην ιστορία μας, όχι για να τη μηδενίσουμε ούτε, πολύ περισσότερο, για να τη ξαναγράψουμε σε αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική κατεύθυνση, αλλά για να τη μάθουμε πολύ καλύτερα, να την αφομοιώσουμε και να την κρίνουμε με βάση τις ιστορικές συνθήκες που επικρατούσαν.
Το ίδιο ισχύει και για την ιδεολογία μας. Ένα αφιέρωμα στον Καρλ Μάρξ, στον Φρίντριχ Ένγκελς ή στον Β. Ι. Λένιν, χωρίς να αποτρέπουμε να γίνεται, έχει να προσφέρει πολύ λιγότερα απ’ ότι η μελέτη των ίδιων των έργων τους. Και εδώ στη χώρα μας όσοι επιθυμούν να ασχοληθούν και να μελετήσουν αυτά τα έργα πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους πολύ τυχερό, γιατί υπάρχουν αυτά στη γλώσσα μας και είναι προσιτά.
Έχουμε, όμως, την εντύπωση, για να μην πούμε την πεποίθηση, ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης έχει πέσει θύμα μιας ιδιότυπης πολιτικής λεηλασίας, πράγμα πολιτικά ανέντιμο. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα γι’ αυτήν την πολιτική λεηλασία είναι το παράδειγμα μιας συγκεκριμένης ιστοσελίδας, που έχει σε μόνιμη βάση αναρτημένο βίντεο που τον αφορά. Την ίδια στιγμή έχει αναρτημένο άρθρο που μιλάει για την πολιτική αποκαθήλωση του Χαρίλαου Φλωράκη που επιχειρεί η ηγεσία του Κόμματος.
Από την πλευρά μας δε θέλουμε να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια των αισθημάτων, που, πιθανά, να τρέφει η συγκεκριμένη ιστοσελίδα απέναντι στο Χαρίλαο Φλωράκη. Ούτε, επίσης, να αμφισβητήσουμε το πολιτικό δικαίωμά της να έχει τη δική της άποψη για το τι κάνει η ηγεσία του Κόμματος, προηγούμενη και σημερινή, σε σχέση με την πολιτική γραμμή που είχε το Κόμμα την «εποχή Φλωράκη». Εμείς, ως «Νέα Σπορά», έχουμε τη δική μας άποψη και η συγκεκριμένη ιστοσελίδα τη δική της.
Εκείνο, όμως, που θέλουμε να σχολιάσουμε είναι η πολιτική ανειλικρίνεια της συγκεκριμένης ιστοσελίδας να αποδίδει σταθερά πολιτική τιμή στο Χαρίλαο Φλωράκη, με αυτόν τον τρόπο, τη στιγμή που η πολιτική που εκφράζει δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική που ακολούθησε ο Χαρίλαος Φλωράκης, πολύ περισσότερο σε ότι αφορά τη στάση ορισμένων ηγετικών στελεχών της, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στο Κόμμα, όταν ήταν στελέχη του ΚΚΕ.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης, σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια της αμφισβήτησης της ύπαρξης του Κόμματος, αντιπαρατέθηκε απέναντι στον τότε Γενικό Γραμματέα του Κόμματος, το Γρηγόρη Φαράκο, και στα στελέχη που εκφράζονται από τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, ρίχνοντας όλο το βάρος του, ως πολιτική άποψη και ως προσωπικότητα, για να διασώσει το Κόμμα από τη διάλυση.
Με το Γρηγόρη Φαράκο είχαμε επί της ουσίας ένα «μεταλλαγμένο» κόμμα, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του συρμού, που ορισμένοι πολύ αρέσκονται να τη χρησιμοποιούν, όταν επικρίνουν τη «Νέα Σπορά» για τη διαφοροποιημένη στάση που κρατάει απέναντι στην ηγεσία του Κόμματος και στο ίδιο το Κόμμα.
Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη στάση του Χαρίλαου Φλωράκη είναι συνέχεια της στάσης του Νίκου Ζαχαριάδη, που, ανεξάρτητα από τη στάση που κράτησε το Κόμμα απέναντί του αυτός δήλωνε «μέχρι τέλους» ότι «δεν έχει καμία διαφορά με το Κουκουέδικο»! Εννοώντας φυσικά το ΚΚΕ.
Αυτή η στάση του Χαρίλαου Φλωράκη όσο και του Νίκου Ζαχαριάδη δικαιώθηκε. Ο Χαρίλαος Φλωράκης έδωσε τη μάχη και πέτυχε να διασώσει το Κόμμα από τη διάλυσή του. Και ο Νίκος Ζαχαριάδης δικαιώθηκε, γιατί πάλεψε για να υπάρχει το ΚΚΕ.
Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Χαρίλαου Φλωράκη εμφανίστηκαν ορισμένα αφιερώματα, ή επαναλήψεις άρθρων, που κατά τη γνώμη μας το κύριο που τα χαρακτήριζε ήταν να «πάρουν» από το Χαρίλαο Φλωράκη παρά να αποδώσουν τιμή σ’ αυτόν.
Τα αφιερώματα αυτά είτε είχαν το χαρακτήρα ενός λιτού βιογραφικού σημειώματος και σκιαγραφούσαν την πορεία του Χαρίλαου Φλωράκη στο Κομμουνιστικό Κίνημα της χώρας μας, είτε αναπαρήγαγαν μια εικόνα του Χαρίλαου Φλωράκη, που περισσότερο ενδιέφερε τους συγγραφείς τους, παρά τον ίδιο το Χαρίλαο Φλωράκη.
Ειδικά γι αυτά τα τελευταία, των οποίων οι συγγραφείς διακατέχονται από έναν κραυγαλέο δημοσιογραφικό ναρκισσισμό, ήταν εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι «αξιοποιούσαν» το Χαρίλαο Φλωράκη για την πολιτική τους, και δημοσιογραφική, αυτοεπιβεβαίωσή τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και για πολιτικούς στόχους που έχουν να κάνουν με το πολιτικό μέλλον αυτού του Κόμματος που υπηρέτησε ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει ένα αφιέρωμα που κάνεις για να τιμήσεις, υποτίθεται, το Χαρίλαο Φλωράκη, όταν η στάση σου απέναντι στο Κόμμα όχι μόνο απέχει από αυτήν που κράτησε ο Χαρίλαος Φλωράκης, αλλά δεν εφάπτεται σε κανένα σημείο της;
Όταν στο όνομα μιας ηγεσίας με την οποία διαφωνείς – και από λάθος θέσεις μάλιστα, έχεις καταλήξει στην εκτίμηση ότι το Κόμμα «είναι τελειωμένο και μεταλλαγμένο» ότι «δε μπορεί να παίξει τον ιστορικό του ρόλο» και λοιδορείς όποιον κρατάει έντονα κριτική στάση απέναντι στην ηγεσία του Κόμματος και την πολιτική της, αλλά την ίδια στιγμή δίνει τη μάχη για να αποχτήσει το Κόμμα μια δημοκρατική λειτουργία, με βάση τους Λενινιστικούς κανόνες συγκρότησης ενός Κόμματος Νέου Τύπου, να απαλλαγεί από μια «αριστερή» παρέκκλιση, να μην οδηγηθεί στη διάλυση μέσα από έναν άλλο δρόμο, που συνεπικουρείται και υποστηρίζεται από έναν άκρατο (αντ)επαναστατικό βερμπαλισμό.
Ποια σχέση μπορεί να έχει η στάση σου με τη στάση του Χαρίλαου Φλωράκη, όταν θεωρείς έγκλημα καθοσιώσεως το μάζεμα υπογραφών και ψήφων υποστήριξης του Κόμματος με το χυδαίο επιχείρημα ότι «τους στέλνεις στο μαντρί»;
Το μόνο που μπορεί να συμπεράνει κανείς από μια τέτοια στάση είναι ότι επιδιώκεις συνειδητά την καταστροφή του Κόμματος μέσα από (και την εκλογική) αποδυνάμωσή του μόνο και μόνο για να παίξεις το ρόλο της αποθήκης, της υποδοχής των διαφωνούντων και των δυσαρεστημένων, πράγμα το οποίο έχεις αναγγείλει, γι’ αυτό και απευθύνεσαι με τόση έμφαση στο θυμικό τους και όχι στο πολιτικό τους κριτήριο.
Για να τους δώσεις ποιο προσανατολισμό; Ποια εναλλακτική λύση; Αυτή που μας προϊδεάζει η αλληλοεπίσκεψη των συγγραφέων σε τρεις ιστοσελίδες; Δηλαδή τι ακριβώς θα είναι πολιτικά το ΚΚΕ; Ένα κόμμα που θα ενώνει τρεις ιστοσελίδες;
Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξεκαθαρίζεις και τους σκοπούς σου. Υποτίθεται ότι διεκδικείς ένα ΚΚΕ όπως το παλιό, «έτσι όπως το γνωρίζαμε», είναι θέση σου, παράλληλα το ίδιο υποδηλώνει και η σταθερότητα του βίντεο σε μία από τις τρεις ιστοσελίδες, αλλά, ταυτόχρονα, δεν ξεκαθαρίζεις τίποτα από το τι κρατάς ή απορρίπτεις από το «παλιό». Μπορεί να ορκίζεσαι στο 15ο Συνέδριο – κρατώντας μόνο μία φράση, την έννοια του ΑΑΔΜ, αλλά, ταυτόχρονα, να το απορρίπτεις μέσα από τη θέση του ενιαίου εργατικού μετώπου, γιατί η θέση αυτή έρχεται σε απευθείας αντίθεση με το 15ο Συνέδριο.
Επιτρέπει, όμως, να συνεργαστείς με πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ, χωρίς να υποστηρίζουν την ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή και μια πορεία υποτιθέμενης και αβέβαιης σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στο πλαίσιο μιας «προοδευτικής κυβέρνησης», αφού προηγουμένως έχεις φροντίσει να ξεκαθαρίσεις ότι μια κυβέρνηση του Μετώπου που θα προκύψει από τη μεγάλη φθορά των αστικών δυνάμεων (και στο πλαίσιο έντονων ταξικών αγώνων, συμπληρώνουμε εμείς) με κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι εκτός επαναστατικής διαδικασίας. Έτσι έχεις αλλοιώσει και την έννοια του Μετώπου, στο οποίο λες ότι επιμένεις.
Με αυτόν τον τρόπο κάνεις μια κραυγαλέα επίδειξη της σύγχυσης από την οποία διακατέχεσαι τόσο για το χαρακτήρα της εξουσίας ενός Δημοκρατικού, Αντιιμπεριαλιστικού, Αντομονοπωλιακού Μετώπου και τη σχέση του με το άνοιγμα του δρόμου για το σοσιαλισμό, όσο και με τις μορφές περάσματος σ’ αυτήν την εξουσία και τις μορφές πάλης.
Και εδώ έρχεσαι και τα «τακιμιάζεις» με την ηγεσία του Κόμματος, που υποτίθεται ότι διαφωνείς και την πολεμάς, την γελοιοποιείς και την ειρωνεύεσαι με ηλίθια σκίτσα, γιατί δε μπορείς να αντιπαρατεθείς μαζί της σε άλλο επίπεδο παρά μόνο μέσα από μια αντιηγετική υστερία, που μέσα από έναν άλλο δρόμο αλλά με την ίδια λογική απορρίπτει και αυτή το 15ο Συνέδριο και για τον ίδιο λόγο, που σαφώς το απορρίπτεις και εσύ, έστω και έμμεσα.
Την ίδια στιγμή, ενώ περηφανεύεσαι ότι υπηρετείς την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος, ενώ έχεις την εκτίμηση ότι το Κόμμα δε μπορεί να παίξει τον ιστορικό του ρόλο δε λες και να ξεκόψεις από το ΚΚΕ και διατυπώνεις τη θέση ότι η ανασυγκρότηση περνάει και μέσα από το ΚΚΕ.
Και αυτό το κάνεις την ώρα που κατηγορείς χυδαία και με ανεπίτρεπτο τρόπο για την κομμουνιστική ηθική όσους υποστηρίζουν την άποψη ότι πρέπει να δοθεί η μάχη η ανασυγκρότηση να περάσει μέσα από το ΚΚΕ. Επομένως δε σε νοιάζει το ΚΚΕ αλλά νοιάζεσαι για την «πρωτοβουλία». Για το ποιες δυνάμεις θα έχουν την πρωτοβουλία, θέλεις να έχεις το πρώτο λόγο, γι’ αυτό και τον τελευταίο καιρό έχεις αποδυθεί σ’ ένα γελοίο, χυδαίο, ασφαλίτικο και χαφιεδίστικο ρεσιτάλ ενάντια στη «Νέα Σπορά».
Έτσι αποδεικνύεται ότι η θέση που παίρνεις για την ανασυγκρότηση, με την παράλληλη και παράξενη σιωπή που επικρατεί για ό, τι έχεις αναγγείλει, την ίδια στιγμή που ο αστικός τύπος σου κάνει αφιερώματα (το ίδιο επιχείρημα που έχεις χρησιμοποιήσει για να ισχυριστείς ότι το ΚΚΕ η αστική τάξη το έχει βάλει στο χέρι εδώ θα μπορούσε να αντιστραφεί και να σε αφορά), συνηγορεί στην άποψη ότι το τοπίο που αναδεικνύεται είναι πολύ πιο παράξενο και πιο σύνθετο απ’ ότι θα μπορούσε να υποθέσει κανείς αρχικά.
Από την πλευρά μας θα αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει, γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος να αποτιμηθεί η προσφορά της κάθε προσωπικότητας, όπως ο Χαρίλαος Φλωράκης. Θα συνεχίσουμε στο δρόμο που χαράξαμε. Αλλά δε μπορούμε να αποδεχτούμε ότι οι Δαναοί ακόμα και «δώρα φέροντες», μέσα από υμνολογίες για το Χαρίλαο Φλωράκη, τελικά έχουν και αγαθές προθέσεις. Η πράξη αναδεικνύει την αλήθεια και η πράξη είναι ο τελικός κριτής των προθέσεων.
COMMENTS