Διαβάζουμε από το ανεπανάληπτο έργο του Β. Ι. Λένιν «Κράτος και Επανάσταση» γύρω από το θέμα της ταξικής πάλης και της ύπαρξης των τάξεων:
«Το 1907 ο Μέρινγκ δημοσίευσε στο περιοδικό “NeueZeit”* (XXV, 2, 164) αποσπάσματα από το γράμμα του Μαρξ προς τον Βαϊντεμάγερ της 5 του Μάρτη 1852. Στο γράμμα αυτό περιέχεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και ο ακόλουθος συλλογισμός:
“Όσο για μένα, δεν μου ανήκει η τιμή ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσά τους. Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων. Ό, τι καινούργιο έκανα εγώ ήταν να αποδείξω: 1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις της ανάπτυξης της παραγωγής (historischeEntwicklungs – phasenderProduktion), 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι η ίδια αυτή η δικτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μια αταξική κοινωνία…”**.
Σ’ αυτά τα λόγια ο Μαρξ κατόρθωσε να εκφράσει με καταπληκτική παραστατικότητα, το πρώτο, το κύριο και το θεμελιακό που ξεχωρίζει τη διδασκαλία του από τη διδασκαλία των πρωτοπόρων και πιο βαθιών στοχαστών της αστικής τάξης, και δεύτερο, την ουσία της διδασκαλίας του για το κράτος.
Το κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι η ταξική πάλη. Έτσι λένε και γράφουν πολύ συχνά. Μα αυτό δεν είναι σωστό. Και το αποτέλεσμα απ’ αυτή την ανακρίβεια είναι σχεδόν πάντα μια οπορτουνιστική διαστρέβλωση του μαρξισμού, παραποίησής του, έτσι που να γίνεται αποδεκτός από την αστική τάξη. Γιατί τη διδασκαλία για την ταξική πάλη δεν τη δημιούργησε ο Μαρξ, αλλά η αστική τάξη πριν από τον Μαρξ και, μιλώντας γενικά, είναι αποδεκτή από την αστική τάξη. Όποιος παραδέχεται μόνο την πάλη των τάξεων, αυτός δεν είναι ακόμη μαρξιστής, αυτός μπορεί ν’ αποδεχτεί άνθρωπος που δεν βγαίνει ακόμη από τα πλαίσια της αστικής σκέψης και της αστικής πολιτικής. Το να περιορίζεις το μαρξισμό στη διδασκαλία για την πάλη των τάξεων σημαίνει να κουτσουρεύεις το μαρξισμό, να τον διαστρεβλώνεις, να τον ανάγεις σε ό, τι είναι αποδεκτό από την αστική τάξη. Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Εδώ βρίσκεται η βαθύτερη διαφορά του μαρξιστή από το μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας. Πάνω σ’ αυτή τη λυδία λίθο πρέπει να δοκιμάζουμε την πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού» (Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, Τόμος 33, σελ. 33 – 34).
Το σαφές συμπέρασμα είναι ότι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα όχι μόνο πρέπει να αναγνωρίζει την ύπαρξη της πάλης των τάξεων αλλά και να την «τραβάει» μέχρι την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας εκ μέρους της εργατικής τάξης, δηλαδή τη σοσιαλιστική επανάσταση, δηλαδή την ανατροπή του καπιταλισμού. Είναι «το πρώτο, το κύριο, το θεμελιώδες».
Παραθέτουμε, τώρα, ένα απόσπασμα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη βουλή με την ευκαιρία της συζήτησης για τη μικρή ΔΕΗ:
«Συνεπώς, τα ερωτήματα πρέπει να είναι καθαρά, όπως οι δρόμοι ανάπτυξης είναι συγκεκριμένοι. Αν θέλετε, η διαχείριση μπορεί να έχει και την ποικιλία της, ανάλογα σε ποια φάση είναι, τι είδους διεθνής συσχετισμός υπάρχει, αλλά οι δρόμοι είναι οι εξής: Είτε θα έχεις ανάπτυξη με το λαό στην εξουσία και με κοινωνική ιδιοκτησία – όχι γενικώς το λαό στην εξουσία – είτε θα έχεις ανάπτυξη που καθορίζουν τα μονοπώλια.
Βεβαίως, υπάρχει και η ταξική πάλη. Η ταξική πάλη δεν μπορεί να ανατρέψει τη στρατηγική του κεφαλαίου. Μπορεί να αποσπάσει ορισμένες κατακτήσεις, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει. Με αυτήν την έννοια, η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ έχει γίνει και ας μην κοροϊδεύουμε το λαό ότι μπορεί να σταματήσουμε αυτήν τη διαδικασία και να την αφήσουμε ως εκεί, στη μέση του δρόμου.
Εμείς, λοιπόν, και Ολομέλεια θέλουμε και το δημοψήφισμα. Ανεξάρτητα όμως τι θα βγάλει το δημοψήφισμα, το θέμα είναι να ανοίγει μια χαραμάδα στο λαό που να τον βοηθά στο επόμενο βήμα, να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Οχι απλώς να υπηρετήσει τις ανάγκες της επόμενης εκλογικής μάχης».
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι: Αν η ταξική πάλη δε μπορεί να ανατρέψει τη στρατηγική του κεφαλαίου, τότε, πως θα φτάσει η εργατική τάξη στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας; Στη δικτατορία του προλεταριάτου;
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι: Υπάρχει κάποιος άλλος δρόμος που δεν γνωρίζουμε εμείς και τον γνωρίζουν ορισμένοι άλλοι που τον κρατάνε επτασφράγιστο μυστικό;
Το τρίτο ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί λέγονται τέτοιες κουβέντες, όταν τα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος κάνουν λόγο για τη σοσιαλιστική επανάσταση και μάλιστα ως άμεσο καθήκον; Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούν;
Περιοριζόμαστε σ’ αυτά τα λίγα, γιατί το θέμα περιέχει πολύ περισσότερες πλευρές άμεσα συνδεδεμένες με την καθημερινή πολιτική του Κόμματος, την εναλλακτική του πρόταση και τη στάση του μέσα στο Εργατικό Κίνημα.
* Θεωρητικό περιοδικό του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας
** Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς. Διαλεχτά Γράμματα, Ρωσ. Έκδ., 1953, σελ. 63
COMMENTS