Ήταν βέβαιο. Κάποια στιγμή θα μας προέκυπτε και ο διμέτωπος. Σε νέα έκδοση βέβαια, γιατί ο διμέτωπος της δεκαετίας του ’60, με κύριο εκφραστή τον Γιώργο Παπανδρέου της Ένωσης Κέντρου, υποτίθεται ότι στρεφόταν ενάντια στην ΕΔΑ και την τότε Δεξιά, την ΕΡΕ. Στην πραγματικότητα στρεφόταν ενάντια στην ΕΔΑ και το ΚΚΕ. Ενάντια στην ίδια την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, που ήθελε να αντιμετωπίσει τον αυταρχισμό της Δεξιάς και του Παλατιού. Την αμερικανοκρατία.
Τα γεγονότα είναι γνωστά και η κατάληξη είναι, επίσης, γνωστή. Τον Απρίλη του 1967 οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων κατέλυσαν μια κουτσουρεμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τοποθέτησαν στην εξουσία τη χούντα των συνταγματαρχών με επικεφαλής τον Γιώργο Παπαδόπουλο. Η ανάμειξη του αμερικανικού παράγοντα ήταν άμεση και καθοριστική.
Το γεγονός αυτό οδήγησε τον Ελληνικό λαό στο «γύψο» για επτά χρόνια και άνοιξε τις οδυνηρές εξελίξεις στην Κύπρο. Μέχρι σήμερα το Κυπριακό πρόβλημα παραμένει άλυτο και είναι ενταγμένο στα γενικότερα γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ, ιδιαίτερα τώρα που γνωρίζουμε πολλά και για τα ενεργειακά οικόπεδα.
Στα γεγονότα εκείνης της περιόδου το συγκρότημα Λαμπράκη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στη γενικότερη αποσταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης, που μας έφερε τη στρατιωτικοφασιστική χούντα των αμερικανών.
Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης πολλοί ήταν εκείνοι που ανέλαβαν να ξεπλύνουν το ρόλο των αμερικανών για την εγκαθίδρυση της χούντας. Με ιδιαίτερο ζήλο βάλθηκαν να αναθεωρήσουν την Ιστορία, να αντιστρέψουν τα ιστορικά γεγονότα και να μας πείσουν ότι όχι μόνο οι ΗΠΑ δεν είχαν καμία ανάμειξη στην άνοδο της χούντας των συνταγματαρχών στην εξουσία αλλά ότι ήταν και αντίθετες. Αρκετοί από αυτούς τους αναθεωρητές κατέλαβαν και θέσεις καθηγητών στα Πανεπιστήμια της χώρας.
Ο αναθεωρητισμός της Ιστορίας πήρε τεράστιες διαστάσεις μετά τις δραματικές ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ιδιαίτερα με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αφού πρώτα αναγγέλθηκε το «Τέλος της Ιστορίας» στη συνέχεια μεθοδευμένα και συστηματικά άρχισε η αναθεώρηση των ιστορικών γεγονότων όλης της περιόδου από το 1917, με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, μέχρι σήμερα με αιχμή το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Κύριο συστατικό αυτού του αναθεωρητισμού ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων. Στην κατεύθυνση αυτή βοήθησαν και οι αποστάτες του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Στη Σχολή του Αναθεωρητισμού ανήκει και πρωταγωνιστεί ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που βρήκε πολιτική στέγη στο «Ποτάμι» και ο οποίος δέχτηκε προχθές επίθεση αγνώστων, γεγονός που αυτονόητα καταδικάζεται.
Το «e – Βήμα», όμως, πιάστηκε από αυτό το θέμα και δεν περιορίστηκε στην καταδίκη της επίθεσης που δέχτηκε ο Νίκος Μαραντζίδης. Προχώρησε παραπέρα. Κήρυξε ένα νέο διμέτωπο, το δημοκρατικό διμέτωπο, ενάντια «στους μελανοχίτωνες και τους ερυθροφρουρούς»!
Τον αναθεωρητισμό του Νίκου Μαραντζίδη τον βάφτισε «έρευνα»! Ναι, αυτόν τον ακραίο αναθεωρητισμό, που προσπαθεί να αντιστρέψει τα πραγματικά γεγονότα, που προσπαθεί να δικαιολογήσει τη στάση των δωσίλογων, που φτάνει να παρουσιάζει τα Τάγματα Ασφαλείας, που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, ότι έκαναν αντίσταση, που προσπαθεί να αποδώσει τις ευθύνες για τα εγκλήματα των κατακτητών στη δράση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που προκαλούσε αντανακλαστικά τα εγκλήματα των κατακτητών. Τουτέστιν για τα εγκλήματα των κατακτητών έφταιγε η δράση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Αυτήν την αναθεωρητική προσπάθεια του Νίκου Μαραντζίδη το «e – Βήμα» προσπαθεί να την παρουσιάσει σα να μην έχει ιδεολογικά κίνητρα και διατείνεται: «Ορισμένοι αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το έργο του ως δήθεν προσπάθεια κατασυκοφάντησης της Αριστεράς, του αποδίδουν ιδεολογικά και άλλα κίνητρα, αλλά επί της ουσίας αρνούνται την έρευνα και το κυριότερο καλλιεργούν το μίσος απέναντι σε κάθε τι που πιθανώς αμφισβητεί τη δική τους αλήθεια».
Αυτοπροδίδεται. Γιατί ενώ, από τη μια μεριά, στερεί το έργο του Νίκου Μαραντζίδη ιδεολογικού στίγματος, από την άλλη, σπεύδει να δώσει ιδεολογικό στίγμα στην επίθεση που δέχτηκε ο Νίκος Μαραντζίδης. Αποκλείει κάθε άλλη εκδοχή. Και μάλιστα πατώντας πάνω στην ύπαρξη και τη δράση της Χρυσής Αυγής δίνει μια νέα διάσταση στη θεωρία των δύο άκρων του Αντώνη Σαμαρά πολύ πιο προσδιορισμένη και επικίνδυνη. Μελανοχίτωνες και ερυθροφρουροί. Μαύρος και κόκκινος φασισμός.
Και αυτό το κάνει την ώρα που είναι πλέον πασίγνωστες οι υπόγειες και οι φανερές συνεννοήσεις της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή, που πιθανά θα κατέληγαν και σε κυβερνητική συνεργασία, την ώρα που στην Ουκρανία με την αμέριστη βοήθεια, και από ιδιωτικούς στρατούς, στην εξουσία εγκαταστάθηκαν οι φασίστες και έβγαλαν παράνομη τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, την ώρα που σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα συμμετέχουν σε κυβερνήσεις.
Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από μια τέτοια τοποθέτηση είναι ότι η κυβέρνηση (και η όποια αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος προκύψει) θα αποδυθεί σε πολιτικές με πολύ μεγαλύτερες δόσεις αυταρχισμού. Ήδη η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έχει σπάσει το ρεκόρ των επιστρατεύσεων σχεδόν σε κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων. Τώρα απειλεί με επιστράτευση τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Μπροστά και στα νέα μέτρα που έρχονται προετοιμάζεται το ιδεολογικό περίβλημα με το οποίο θα αντιμετωπιστούν οι αγώνες τους.
Την ίδια στιγμή βέβαια το «e – Βήμα» συστήνει στην κυβέρνηση να μην αλλάξει πολιτική για να μην πάνε χαμένες οι προσπάθειες και οι θυσίες του Ελληνικού λαού προκειμένου η χώρα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση και να μπει σε πορεία ανάπτυξης. Ουσιαστικά, δηλαδή, υποστηρίζει και την αυταρχική της πολιτική.
Φαίνεται, όμως, ότι δεν του αρκούν αυτές οι δόσεις του αυταρχισμού και απαιτεί και περισσότερες και μεγαλύτερες. Μόνο ως στροφή στον ανοιχτό αντικομμουνισμό και αυταρχισμό μπορεί κανείς να θεωρήσει την υπεράσπιση του αναθεωρητή Νίκου Μαραντζίδη, που άλλωστε είναι η γνωστή καταφυγή της αστικής τάξης, όταν για τους εργαζόμενους επιφυλάσσεται ένα νέος οδοστρωτήρας αντιλαϊκών μέτρων.
COMMENTS