Όπως σημειώναμε στο προηγούμενο άρθρο μας «Για τα εκλογικά αποτελέσματα (1)» ο κυβερνητικός δικομματισμός, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται στη χειρότερη θέση, ως άθροισμα δυνάμεων, που βρέθηκε ποτέ. Επαναφέρουμε το σχετικό πίνακα του άρθρου μας προσθέτοντας και τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του Οκτώβρη του 2009.
Το βασικότερο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε από τα ποσοστά και των αριθμό των ψήφων, που πήραν τα δύο κόμματα, είναι ότι ο κλασσικός κυβερνητικός δικομματισμός βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση. Κρίση που επιβεβαιώνει την κρίση του πολιτικού συστήματος της χώρας μας και που είναι συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της γενικότερης πολιτικής που εφαρμόζεται.
Από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι τον Μάη του 2012 Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ έχασαν 3.282.706 ψήφους. Στο ίδιο χρονικό διάστημα αναπτύχθηκαν σημαντικοί εργατικοί αγώνες. Αν στους παραπάνω ψήφους, που μετακινήθηκαν, προστεθούν και οι απώλειες του ΛΑΟΣ τότε οι ψηφοφόροι που μετακινήθηκαν ξεπερνούν τα 3.5 εκατ. ψηφοφόρους.
Σήμερα διαπιστώνουμε ότι από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι τον Μάη του 2014 οι ψηφοφόροι που μετακινήθηκαν από τον κυβερνητικό δικομματισμό είναι 3.554.721, δηλαδή, κατά 272.015 περισσότεροι, χωρίς να υπολογίζουμε άλλες μετακινήσεις. Οι αριθμοί από μόνοι τους τεκμηριώνουν την πολιτική κρίση που υπάρχει, πολύ περισσότερο τεκμηριώνουν την εκτίμηση της «Νέας Σποράς», που αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές του Ιούνη του 2012 διατύπωσε την άποψη ότι η πολιτική κρίση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί.
Στο χρονικό διάστημα Ιούνης 2012 – Μάης 2014 οι εργατικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν δεν ήταν ανάλογοι των εργατικών αγώνων, που αναπτύχθηκαν κυρίως στο χρονικό διάστημα 2010 – 2012, γεγονός που πρέπει να το αποδώσουμε στην αποδυνάμωση του ΚΚΕ, που έχασε το 50% περίπου των δυνάμεών του.
Παρ’ όλα αυτά η βασική εκτίμηση ότι η πολιτική κρίση συνεχίζεται εξακολουθεί να ισχύει, παρά το γεγονός ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε δεύτερο, αρχικά, σε δύναμη κόμμα και με τις πρόσφατες εκλογές σε πρώτο σε δύναμη κόμμα. Σ’ αυτό το σημείο ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ:
Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ αυξήθηκε κατά 1.275.728 ψήφους και εκτινάχτηκε από το 4.70% στο 26.58% προσθέτοντας ένα 21.88% ή αυξάνοντας πάνω από πέντε φορές το εκλογικό του ποσοστό.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα η αποχή είναι: Στις ευρωεκλογές του 2009, 47.46%, στις εθνικές εκλογές του 2009, 29.05%, στις εθνικές εκλογές του Μάη του 2012, 34.88%, στις εθνικές εκλογές του Ιούνη του 2012, 37.51% και στις ευρωεκλογές του 2014 40.04%. Η αποχή αρχίζει να πλησιάζει το επίπεδο του 2009.
Το ερώτημα που έχουμε να απαντήσουμε τώρα είναι: Κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, απορροφώντας ένα πολύ μεγάλο μέρος των απωλειών του κυβερνητικού δικομματισμού και έχοντας μια δημαγωγική αντιμνημονιακή ρητορική αλλά μη αμφισβητώντας τη βασική στρατηγική της αστικής τάξης τόσο ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ όσο και ως προς το ΝΑΤΟ, αποτελεί σταθεροποιητικό παράγοντα του αστικού πολιτικού συστήματος;
Κατά τη γνώμη μας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εκλογική δύναμη που απέκτησε, και από μία άποψη τη σταθεροποίησε, έστω έχοντας απολέσει 138.323 ψήφους σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του Ιούνη του 2012 και μειώνοντας το ποσοστό του κατά 0.31%, μπορεί να αποτελέσει σταθεροποιητικό παράγοντα ακόμη του αστικού πολιτικού συστήματος.
Και αυτό για δύο βασικούς λόγους: Ο πρώτος είναι ότι για να δοθεί μια κάποια λύση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, έτσι, ώστε να «απελευθερωθεί» κάπως η αναπτυξιακή πλευρά της οικονομίας της χώρας, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσφέρεται σε μια τέτοια κατεύθυνση μια και εξαρτάται απολύτως από την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γι’ αυτό το λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ απέσυρε όλες του τις προτάσεις που είχαν να κάνουν με την οικονομική του πολιτική ως προς τους μισθούς των εργαζομένων «πέφτοντας», λίγο – πολύ, επάνω στη λογική της τρόικα. Τη μόνη δέσμευση που κράτησε, και αυτή κουτσουρεμένη, είναι για τον κατώτατο μισθό.
Παραπέρα. Στην ανάλυση για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας δε λαμβάνεται υπόψη η δυνατότητα οικονομικής ανάκαμψης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η μέχρι τώρα πορεία της, η δυνατότητα ρύθμισης του δημόσιου χρέους, που αφορά σε πολύ ισχυρές χώρες, όπως η Ιταλία κ.α., σε ευρωενωσιακό επίπεδο με δεδομένες τις μεγάλες αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και σε σχέση με τις αντιθέσεις με το ΔΝΤ, δηλαδή με τις ΗΠΑ.
Οι πλευρές αυτές ως προς το οικονομικό πρόβλημα της χώρας αντανακλώνται στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση θα γίνουν καθοριστικοί ακόμη και όταν θα είναι σε θέση να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα μπορεί να εισφέρει στην πολιτική σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ο δεύτερος λόγος είναι η ίδια η κοινωνική σύνθεση και αντιπροσώπευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει κατά βάση μικροαστικά στρώματα, ενώ έχει επεκτείνει την επιρροή του και στην εργατική τάξη. Τα χρόνια της κρίσης το μεγαλύτερο μέρος των μικροαστικών στρωμάτων καταστράφηκε. Πολιτικά σημαντικό κομμάτι των κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων στράφηκε προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη υπάρχουν σήμερα πάνω από 1.5εκατ. άνεργοι, το 60% της νεολαίας δεν μπορεί να αποκατασταθεί εργασιακά, η μετανάστευση έχει επανέλθει, ενώ, ταυτόχρονα, πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι εργάζονται σχεδόν ως ημιάνεργοι, γιατί πληρώνονται με καθυστέρηση, που αρχίζει από τους δύο μήνες και φτάνει ή και ξεπερνάει τον ένα χρόνο.
Τόσο η οικονομική κατάσταση όσο και η αντίστοιχη κοινωνική είναι όροι που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την πολιτική σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποσπά σημαντικό εκλογικό ποσοστό. Τα εκλογικά αποτελέσματα μας ανέδειξαν αυτό το γεγονός. Από τη μια μεριά βύθισαν σε μεγαλύτερη κρίση το κυβερνητικό δικομματισμό αφαιρώντας του δυνάμεις, από την άλλη δεν ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ αδιαμφισβήτητη κυβερνητική δύναμη.
Και αυτό το γεγονός σχολιάζεται από αστούς πολιτικούς σχολιαστές, οι οποίοι «συμβουλεύουν» τόσο τις κυβερνητικές δυνάμεις όσο και το ΣΥΡΙΖΑ για την πορεία των πολιτικών εξελίξεων από εδώ και στο εξής, αλλά βρήκε και την αντανάκλασή του και στις πρώτες αντιδράσεις του κυβερνητικού δικομματισμού, που έκανε λόγο για αλλαγή του εκλογικού νόμου τροφοδοτώντας σενάρια για αναζήτηση αναδιάταξης των κομματικών σχηματισμών, ως συνέχεια των οικονομικών αναδιατάξεων.
Με την έννοια αυτή δεν είναι χωρίς σημασία η δήλωση του πρώην προέδρου του ΣΕΒ, Δημήτρη Δασκαλόπουλου, η οποία τονίζει με έμφαση τα παρακάτω: «Το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής αποτύπωσε ταυτόχρονα τη λαϊκή δυσφορία και την ανάγκη του λαού για ελπίδα. Ανέδειξε μια τάση απόρριψης του υφιστάμενου πολιτικού κατεστημένου. Η λαϊκή ετυμηγορία απονομιμοποίησε τις πολιτικές της ύφεσης και προέβαλε το αίτημα μιας ριζοσπαστικής αλλαγής που να προσφέρει πάντως λύσεις και προοπτική. Κατέδειξε πάνω απ’ όλα ότι οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν κι άλλη λιτότητα – χρειάζονται όμως μια συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για να πιστέψουν και να κινητοποιηθούν. Η προειδοποίηση ήταν σαφής. Το μήνυμα δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν».
Αφήσαμε για σχολιασμό τελευταία τη Χρυσή Αυγή και την εκλογική της εξέλιξη. Παραθέτουμε το σχετικό πίνακα:
Όπως διαπιστώνουμε η εξέλιξη της εκλογικής δύναμης της Χρυσής Αυγής τα χρόνια της οικονομικής κρίσης έχει θεαματική άνοδο. Τους λόγους που η Χρυσή Αυγή απέκτησε αυτήν τη εκλογική δύναμη τους έχουμε εξηγήσει σε άλλο πρόσφατο άρθρο μας και θα επανέλθουμε πολύ γρήγορα στο ίδιο θέμα με νέο άρθρο, που θα ακολουθήσει και θα αφορά στην τακτική και στην ιδεολογική παρέμβαση της Χρυσής Αυγής.
Εδώ θα σχολιάσουμε μόνο το γεγονός ότι η άνοδος αυτή της Χρυσής Αυγής αποσταθεροποίησε περισσότερο το αστικό πολιτικό σύστημα οξύνοντας ακόμη παραπέρα την πολιτική κρίση και προσθέτοντας έναν ακόμη πονοκέφαλο στα επιτελεία των αστικών και μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων και την ίδια την άρχουσα τάξη, που από τη μια μεριά τμήματά της την ενισχύουν ποικιλοτρόπως, ενώ, από την άλλη μεριά, άλλα τμήματά της θέλουν να απαλλαγούν από αυτόν τον πονοκέφαλο ή τουλάχιστον να περιορίσουν τη δύναμή της σε «ανεκτά» επίπεδα.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι τα εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαιώνουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, ότι δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλουν ως εναλλακτική πολιτική λύση, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα του προσφέρουν την επιθυμητή πολιτική σταθερότητα και επομένως μέσα σ’ αυτό το πολιτικό τοπίο το ερώτημα που τίθεται είναι το τι αντιπροσωπεύουν τα εκλογικά αποτελέσματα του ΚΚΕ. Αλλά αυτό το θέμα θα το αντιμετωπίσουμε στην επόμενη συνέχεια του άρθρου μας.
COMMENTS