Ο πολύς Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο πιο αυθεντικός εκφραστής της κυβερνητικής πολιτικής, τοποθετημένος να διαχειριστεί ένα ευαίσθητο τομέα της κοινωνικής ζωής, τον τομέα της υγείας. Η περίπτωσή του δε θα μας ενδιέφερε εάν, λόγω του αντικειμένου που διαχειρίζεται, δεν ήταν υπεύθυνος για τη διάλυση που επικρατεί στον τομέα της υγείας, διάλυση που έχει καταλυτικές συνέπειες για την υγεία των εργαζομένων και γενικότερα του Ελληνικού λαού.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε «ευθαρσώς» ότι η μεταρρύθμιση που εφαρμόζει στη χώρα μας θα πάρει δύο χρόνια ακόμα για να αποδώσει πλήρως. Και συμπλήρωσε ότι σε άλλες χώρες η ίδια μεταρρύθμιση χρειάστηκε δέκα χρόνια για να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει, αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε σε δύο χρόνια τόσα, όσα άλλες χώρες έκαναν σε δέκα χρόνια.
Αιτία για αυτήν την εξέλιξη είναι η τρόικα, που πιέζει στην ταχύτατη εφαρμογή της μεταρρύθμισης και καθώς ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι από εκείνους τους υπουργούς που δε θέλει να του κλέψει η τρόικα τη δόξα ανταποκρίνεται με μεγάλη προθυμία στα όσα του υποδεικνύει, γιατί δηλώνει ότι «από μόνοι μας έπρεπε να πάρουμε αυτά τα μέτρα», για να φαίνεται ο ίδιος ως πρωταγωνιστής της αναγκαιότητας για αναδιάρθρωση του τομέα της υγείας και των παρεχόμενων υπηρεσιών της. Αλλά…
Ποια είναι η ουσία της μεταρρύθμισης που εφαρμόζει ο Άδωνις Γεωργιάδης; Είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση της υγείας, η υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων, το μαζικό «σπρώξιμο» των εργαζομένων προς τα ιδιωτικά νοσοκομεία και γενικότερα στον ιδιωτικό τομέα υγείας, η στέρηση στοιχειωδών κατακτήσεων των εργαζομένων στις κοινωνικές παροχές υγείας. Πληρώνεις; Θα έχεις παροχές υγείας. Δεν έχεις να πληρώσεις; Θα πας «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι». Αυτό είναι το δόγμα της πολιτικής της κυβέρνησης.
Έτσι, ο Άδωνις Γεωργιάδης, δε φτάνει που σκοτώνει στην κυριολεξία ασθενείς που έχουν άμεση ανάγκη, όπως είναι οι ευαίσθητοι και υψηλού κινδύνου ασθενείς, αλλά επειδή συμπιέζει αφόρητα το χρόνο, κάτω και από την αντίστοιχη πίεση της τρόικας, ακόμη και για αυτήν τη “δική” του μεταρρύθμιση, το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Έχει διαλυθεί πλήρως ο τομέας της υγείας και οι συνέπειες ήδη έχουν εμφανιστεί.
Γι’ αυτό του το “έργο” ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν αισθάνεται μόνο πολύ περήφανος, αλλά η περηφάνια του εκδηλώνεται και με έναν άφατο κυνισμό, που ισοδυναμεί με μια εγκληματική αδιαφορία για τις άμεσες συνέπειες που έχουν οι αναδιαρθρώσεις πάνω στους ασθενείς. Π. χ. η καταφανής πλέον έλλειψη γιατρών σε νοσοκομειακές μονάδες, ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν ασθενείς για την προμήθεια των φαρμάκων τους, η μεγάλη αναμονή στα νοσοκομεία, διακοπή θεραπειών, κλπ. Οι καταγγελίες των γιατρών για αυτά τα θέματα είναι καθημερινές και οξύτατες.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν λειτουργεί αποκλειστικά ως υπουργός υγείας. Λειτουργεί – μαζί με τον έτερο εκ του ΛΑΟΣ Μάκη Βορίδη, ως κεντρικός υπερυπουργός προπαγάνδας του κυβερνητικού έργου. Έτσι ξημεροβραδιάζεται στις τηλεοράσεις. Είναι μακράν ο πιο προβεβλημένος υπουργός της κυβέρνησης και έχει «πάρει πάνω του» όλο το κυβερνητικό έργο.
Κεντρικό σλόγκαν του Άδωνι Γεωργιάδη είναι ότι «τέτοιο κράτος που είμαστε έπρεπε να έρθει η τρόικα για να μας το φτιάξει»! Άποψη που δεν είναι μόνο δικιά του. Είναι και του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Αντώνη Σαμαρά, που τη διατυπώνουν με ελάχιστη παραλλαγή. Είναι και άποψη ενός μειοψηφικού τμήματος του Ελληνικού λαού, που την εκφράζει στις διάφορες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, και φυσικά οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές την αξιοποιούν δεόντως για να δικαιολογούν την πολιτική τους.
Αυτή η άποψη φτάνει στο σημείο, ως προπαγανδιστικό επιχείρημα, να υποστηρίζει ότι «οι ξένοι εταίροι μας δανείζουν για να ξεχρεώσουμε το χρέος μας»! Και συμπληρώνεται με το αναγκαίο ότι «εμείς πρέπει να εφαρμόσουμε το μνημόνιο, γιατί δεν πρέπει να δημιουργούμε καινούργια χρέη»! Παραπέρα δικαιολογεί όλη την κατάσταση που υφίστανται οι εργαζόμενοι με το ότι «οι εταίροι πρέπει να πάρουν πίσω τα λεφτά τους» και ότι «έτσι λειτουργούν οι διεθνείς αγορές»!
Τα πράγματα, όμως, είναι ακόμη πιο σοβαρά. Μπορεί οι διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες στις επίσημες τοποθετήσεις τους να είναι πιο προσεκτικοί και να αναγνωρίζουν «τις θυσίες του Ελληνικού λαού», αλλά στην περίπτωση του Άδωνι Γεωργιάδη, που έχει αναλάβει να δικαιολογεί αυτήν την πολιτική «μαζικά», κατατίθενται «επιχειρήματα» που φτάνουν στον σκληρό πυρήνα της υποτέλειας και του αστικού κυνισμού.
Η άποψη π.χ. του Άδωνι Γεωργιάδη ότι «η χώρα μας χρεοκόπησε και οι εταίροι μας ανέλαβαν να μας σώσουν με τα δικά τους τα λεφτά», γιατί «μαζί τα φάγαμε, ο καθένας κατά την ευθύνη του και το μερτικό του», ότι εάν δεν εφαρμόζαμε τη μνημονιακή πολιτική «10εκατ. Έλληνες θα έχαναν τη δουλειά τους ενώ τώρα την έχασαν μόνο 2εκατ.», φανερώνει ότι η κυβερνητική επιχειρηματολογία «για μαζική κατανάλωση» μπορεί να δικαιολογήσει την πολιτική που εφαρμόζεται μόνο ξεπερνώντας κάθε στοιχείο αστικού δημοκρατισμού.
Αποκτάει αυτή η επιχειρηματολογία χαρακτηριστικά ενός φασίζοντος πολιτικού λόγου, που απευθύνεται σε ότι πιο καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει μέσα στην κοινωνία και που απέχει ελάχιστα από τον πυρήνα ενός φασιστικού λόγου, την ίδια στιγμή που επιχειρεί να δικαιολογήσει το βάθος της υποτέλειας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας , παραδίνοντας «τα ασημικά» της χώρας μας ως ευγνωμοσύνη προς τους εταίρους που μας έσωσαν, χυδαιολογώντας και λέγοντας ευθέως ότι «να είστε και ευχαριστημένοι που είστε μόνο 2εκατ. άνεργοι, γιατί θα ήσασταν 10εκατ.»!!!
Φυσικά αυτή η επιλογή του πολιτικού λόγου που χρησιμοποιεί ο Άδωνις Γεωργιάδης, εκτός του ότι υπηρετεί τα πιο επιθετικά τμήματα των δυνάμεων του κεφαλαίου – και στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός του ότι συγκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και της χρεοκοπίας, εκτός του ότι ενοχοποιεί τους εργαζόμενους για πράγματα που δεν ευθύνονται, εκτός του ότι αναδεικνύει το πώς υποχωρεί ο αστικός πολιτικός λόγος που υπερασπίζεται ένα στοιχειώδη αστικό δημοκρατισμό και αναπτύσσεται και κυριαρχεί ο σχεδόν φασιστικός πολιτικός λόγος (πράγμα που εμφανίζεται και στα πρόσωπα που αναδεικνύονται μέσα στα ίδια τα αστικά κόμματα για να τον υπηρετήσουν), συνοδεύεται και από τον άκρατο αντικομμουνισμό.
Έναν αντικομμουνισμό που μετέρχεται τα πιο χυδαία ψέματα, που παραχαράζει την ιστορική και σύγχρονη πραγματικότητα, που καταλήγει σε εκφράσεις του τύπου «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές», που αποκτάει βιογενετικές ρίζες και χαρακτηριστικά: «αντικομμουνιστής γεννήθηκα και αντικομμουνιστής θα πεθάνω».
Όλη αυτή η καπιταλιστική παθογένεια μας επαναφέρει συνεχώς μπροστά σε ένα τοπίο που η οικονομική και πολιτική κρίση είναι στο προσκήνιο, που το άμεσο πολιτικό καθήκον αναδεικνύει στο έπακρο την ανάγκη υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των εργαζομένων, υπεράσπισης των κοινωνικών τους κατακτήσεων, οργάνωσης της πάλης του εργατικού κινήματος για έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, την ανάγκη η εργατική τάξη σε συμμαχία με τα μικροαστικά στρώματα να καταλάβουν την εξουσία μέσα από ένα πρόγραμμα συγκεκριμένων μέτρων και βημάτων, που θα ανοίγουν το δρόμο στο σοσιαλισμό.
Και αυτό το πολιτικό καθήκον είναι τόσο πλέον επείγον και καθοριστικό, γιατί μας το εμφανίζει μπροστά μας η ίδια η πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Και αυτό που μας εμφανίζει αυτή η πραγματικότητα είναι η ανάγκη να συγκροτηθεί ένα νέο κρατικό σύστημα, που θα εξασφαλίζει την οικονομική ανάπτυξη του τόπου μπροστά στα χειρότερα που επέρχονται, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας μας, τα δικαιώματα των εργαζομένων και να ανοίγει το δρόμο για το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Η υπογραφή ενός νέου μνημονίου (ή όπως αλλιώς θα λέγεται) θα μας φέρει μπροστά σε πολύ πιο δύσκολες οικονομικές καταστάσεις σε βάρος των εργαζομένων και σε πιο αντιδραστικές πολιτικές αλλαγές.
Όσο δεν κατανοείται το παραπάνω καθήκον τόσο ο πολιτικός λόγος που θα κυριαρχεί θα είναι ο πολιτικός λόγος τύπου Άδωνι Γεωργιάδη, που, ταυτόχρονα, θα «προετοιμάζει» τις λαϊκές μάζες να αποδεχτούν ακόμη και πιο αντιδραστικές μεθοδεύσεις, με περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, με κυριαρχία των πιο επιθετικών και πιο αντιδραστικών κύκλων του κεφαλαίου, με αφαίρεση ακόμη περισσότερων κοινωνικών κατακτήσεων. Ο πολιτικός λόγος του Άδωνι Γεωργιάδη, του Παναγιώτη Μπαλτάκου, του Μάκη Βορίδη είναι τροχιοδεικτικές βολές για ό, τι επέρχεται.
COMMENTS