Ο κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος (ΠΜ), από τη θέση που κατέχει ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου (είναι και το «μάτι» του πρωθυπουργού για όλο το κυβερνητικό έργο), θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός στα όσα δημόσια εκφέρει, γιατί η θέση του και ο ρόλος του δεν προσιδιάζει με τις πολιτικές του δηλώσεις. Το έργο του είναι να συντονίζει και να προωθεί στη βουλή τα προς ψήφιση νομοσχέδια της κυβέρνησης. Και τίποτα περισσότερο.
Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το λαό – τουλάχιστον σύμφωνα με αυτά που ισχυρίζεται η ίδια, και επομένως υποτίθεται ότι θα πρέπει να αποφεύγει να τον διχάζει. Άλλωστε πολλές φορές ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αναφερθεί στην ανάγκη ενότητας του Ελληνικού λαού για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και ότι όλος ο λαός και τα κόμματα πρέπει να έχουν έναν κοινό στόχο. Την ευημερία του.
Υποτίθεται ότι έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο. Με δηλώσεις του στη βουλή έχει ισχυριστεί ότι δεν προτίθεται να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό κανενός και με την έννοια αυτή κανείς δε μπορεί να παραδίδει μαθήματα πατριωτισμού στον άλλο.
Αυτό το πνεύμα των πολιτικών τοποθετήσεων του πρωθυπουργού θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό στο πλαίσιο του αστικού δημοκρατισμού και κατ’ αυτόν τον τρόπο να γίνεται η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων και έτσι να «δικαιολογήσουμε» και εμείς το μόνιμο παράπονο του πρωθυπουργού ότι δεν βρίσκουν τίποτα καλό στο έργο της κυβέρνησης τα κόμματα της αντιπολίτευσης!
Φυσικά όλα τα παραπάνω θα ήταν καλά, μέσα σε αστικά πλαίσια πάντα, αν δεν κινούνταν στη σφαίρα της πολιτικής παραπλάνησης και των πολιτικών προσχημάτων. Πρόκειται για τη συνηθισμένη φλυαρία των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, που φροντίζουν να διοχετεύουν στο «πόπολο», σε μια προσπάθεια να διασώζουν το δημοκρατικό τους προφίλ, την ώρα που εφαρμόζουν την πιο ταξική οικονομική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, την ώρα που το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης επιβεβαιώνει ότι ο αστικός δημοκρατισμός έχει πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων της Ιστορίας σε ότι αφορά τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν οι αστικές δυνάμεις και κυβερνήσεις. Και οι δηλώσεις του ΠΜ μας επαναφέρουν σ’ αυτήν την πραγματικότητα. Από αυτήν την άποψη ο ΠΜ πρόσφερε θετικές υπηρεσίες ακόμη και σε εκείνους που θεωρούσαν ότι ο αντικομμουνισμός είχε καταλαγιάσει και αντιμετώπισαν τις δηλώσεις του ως «σκληρές» μεν, ότι η στάση του μας πάει πολλά χρόνια πίσω δε, αλλά στο πλαίσιο ενός πολιτικού «ατυχήματος».
Πρόσφερε ο ΠΜ πάνω απ’ όλα στους εργαζόμενους, που πολλές φορές παρασύρονται από την αστική πολιτική κουβερτούρα. Έτσι ήρθαν και «έδεσαν» οι δηλώσεις του ΠΜ με το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι διαθέτουν και την πρακτική πείρα από τις κινητοποιήσεις τους για τη στάση του αστικού κράτους και των ΜΑΤ απέναντί τους. Η πολιτική ομολογία με την πολιτική πρακτική αντάμα.
Θα λέγαμε και κάτι περισσότερο. Πρόσφερε και στην αποκάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κάνει σημαία του τον αστικό κοινοβουλευτισμό και βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι μέσα από αυτόν μπορεί να φτάσει σε ρήξεις και ανατροπές προς όφελος των εργαζομένων.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι πολύ σοβαρότερα απ’ ότι φαίνονται, γιατί δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο γεγονός ενός ακροδεξιού κυβερνητικού στελέχους και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, που βρίσκει την ευκαιρία να πιστοποιήσει ως δημοκρατική αρετή τον αντικομμουνισμό του και να επιβραβεύει τον Άδωνι Γεωργιάδη ότι «καλά τα λέει»!!!
Αν σταθεί κανείς με μεγαλύτερη προσοχή στα όσα είπε στις δύο συνεντεύξεις του ο ΠΜ, που παραχώρησε στον ΑΛΦΑ και στον ΒΗΜΑfm, θα διαπιστώσει ότι χαρακτήρισε «ιδεοληψία» της Αριστεράς τα όσα ισχυρίζεται αυτή για το χαρακτήρα του αστικού κράτους και που η ιδεοληψία αυτή «κατακυρίευσε» την περίοδο της Μεταπολίτευσης (αυτή, βέβαια, η ιδεοληψία δεν αφορά σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πολύ περισσότερο τη Χρυσή Αυγή, κυρίως απευθύνεται στο ΚΚΕ).
Αυτά λέγονται την ώρα που το σχετικό νομοθετικό έργο της κυβέρνησης αφορούσε στη θωράκιση των σωμάτων ασφαλείας, υποτίθεται από «άδικες κατηγορίες των μεταναστών» (!), ως κατασταλτικού μηχανισμού του αστικού κράτους.
Αν, όμως, ψάξει κανείς λίγο περισσότερο θα διαπιστώσει ότι αυτή η άποψη που εξέφρασε ο ΠΜ δεν είναι μόνο δικιά του και ούτε ό ίδιος απέφυγε να την παρουσιάσει ως αποκλειστική του θέση. Παραπέμπει στην εισαγωγική ομιλία του πρωθυπουργού στο τελευταίο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, που πάνω στον ίδιο καμβά, ανέπτυξε το «όραμά» του για τη «Νέα Ελλάδα»!
Επομένως πρόκειται για την ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας για τον αστικό κοινοβουλευτισμό και το πώς αντιλαμβάνεται το ρόλο της ως «σύγχρονο» ευρωπαϊκό κόμμα στο πλαίσιο της «Ενωμένης Ευρώπης»! Δεν πρόκειται, δηλαδή, για έναν ακροδεξιό θύλακα στο πλαίσιο της κυβέρνησης, που διακατέχεται από αντικομμουνιστικά σύνδρομα, αλλά για την ίδια την αντίληψη της κυβέρνησης, που προσπαθεί να απαλλαγεί από τα βαρίδια των δημοκρατικών κατακτήσεων και ελευθεριών, των «ιδεοληψιών» της Αριστεράς, που ήταν αποτέλεσμα της πάλης των εργαζομένων.
Και αν, τώρα, έρθουμε στα πρόσφατα γεγονότα της Ουκρανίας, που εκεί μέσα από ένα πραξικόπημα ανατράπηκε ένας εκλεγμένος μη αρεστός πρόεδρος με τη δράση πολιτικών δυνάμεων, που στην πρώτη γραμμή βρέθηκαν οι ναζιστές, και που σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ έσπευσαν να τις βοηθήσουν και να τις αναγνωρίσουν επίσημα, τότε, αντιλαμβανόμαστε το γιατί ο ΠΜ πολεμάει με τόσο μένος την αντίληψη της Αριστεράς για το χαρακτήρα του αστικού κράτους.
Αυτό, δηλαδή, που πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι είναι ότι οι αστικές δυνάμεις στη χώρα μας θωρακίζουν το αστικό κράτος για να αντιμετωπίσουν τους κοινωνικούς αγώνες που έρχονται εξ αιτίας της αντιδραστικής και αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται. Μια πολιτική που θα εφαρμόζεται στο διηνεκές.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, με τη «σκληρή» τοποθέτηση που κάνει ως προς το θέμα των μεταναστών, αποσκοπεί στο να εξυπηρετήσει και άλλους στόχους. Να αποσπάσει δυνάμεις από τη Χρυσή Αυγή, αλλά και να αντιμετωπίσει το κύμα οργής που εκδηλώθηκε, και όχι μόνο στη χώρα μας, σε βάρος των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με τα γεγονότα στην Ουκρανία.
Ο Ελληνικός λαός κατάλαβε πολύ καλά το τι παιχνίδι παίχτηκε στην Ουκρανία, γι’ αυτό το λόγο συμμερίστηκε την απόφαση των αρχών της Κριμαίας να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα, το οποίο έφερε την απόσχιση της Κριμαίας από την Ουκρανία και την προσχώρησή της στη Ρωσία.
Το αντικομμουνιστικό ξέσπασμα που σημειώθηκε αυτές τις μέρες, που έφτασε μέχρι την επαναφορά των ανυπόστατων κατηγοριών ενάντια στον Ι. Στάλιν, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση του ΠΜ, που προσπαθεί να ενσταλάξει και να κατοχυρώσει τον αντικομμουνισμό ως πολιτικό περιεχόμενο ενός σύγχρονου «δημοκρατισμού» αλλά και ως στάση ζωής («αντικομμουνιστής γεννήθηκα και αντικομμουνιστής θα πεθάνω») δείχνει μια πολύ καλά επεξεργασμένη στρατηγική της αστικής τάξης που στοχεύει στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων.
Και αυτή η προσπάθεια της αστικής τάξης δεν είναι ότι πραγματοποιείται τώρα, γιατί την περίοδο της Μεταπολίτευσης κυριαρχούσε μια ιδεοληψία της Αριστεράς. Και από αυτήν την παγίδα πρέπει να προφυλαχτούν οι εργαζόμενοι. Γιατί η αστική τάξη την ίδια προσπάθεια που καταβάλλει τώρα την κατέβαλε και τον καιρό της Μεταπολίτευσης. Μόνο που τότε κάτω από τους αγώνες του εργατικού – λαϊκού κινήματος και την ισχυρή παρουσία του ΚΚΕ δεν της επιτράπηκε να το κάνει.
Όλα δείχνουν ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, που η αστική τάξη επιδιώκει να «κλείσει όλες τις τρύπες» του συστήματος. Να διασφαλίσει την ύπαρξή της μπροστά και σε μια δύσκολη οικονομική προοπτική που θα κρατήσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και που σίγουρα θα φέρει κοινωνικές αντιδράσεις.
Η τοποθέτηση του ΠΜ για τον αντικομμουνισμό, με γνωστή την ιστορία αυτού του τόπου και τις αγωνιστικές περγαμηνές των κομμουνιστών και του ΚΚΕ, με γνωστή τη στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων από τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης έως και την αμερικανόπνευστη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία των συνταγματαρχών, σε συνδυασμό με την πρόκληση που απηύθυνε ο ΠΜ προς του κομμουνιστές «αν θέλουν να αλλάξουν το αστικό κράτος ας το αλλάξουν» έρχεται ως απειλή και δεν αφορά ειδικά αυτούς. Αφορά, φυσικά, και αυτούς άλλα πάνω απ’ όλα αφορά τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες τους. Το δικαίωμα να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή.
Το καθήκον του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ είναι να δυναμώσει η πάλη των εργαζομένων για να μην αφαιρεθούν ακόμη και αυτές οι αστικές δημοκρατικές κατακτήσεις για να διευκολύνουν την πάλη τους στην πορεία προς την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτή θα είναι και η πραγματική δημοκρατική διέξοδος. Η πάλη για τη δημοκρατία δεν είναι σε αντιπαράθεση με την πάλη για το σοσιαλισμό.
Και εδώ έχουμε να παρατηρήσουμε τη χρόνια καθυστέρηση που παρουσιάζεται πάνω στο ζήτημα αυτό από την πλευρά της ηγεσίας του Κόμματος για την ανάπτυξη της κοινής δράσης των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δημοκρατικών τους κατακτήσεων, αλλά να επισημάνουμε και την υποτίμηση που εξακολουθεί να υπάρχει, ακόμη και σ’ αυτό το τελευταίο κύμα αντικομμουνισμού, ως προς τα αντανακλαστικά του Κόμματος σε κάθε επίπεδο και πριν απ’ όλα της ηγεσίας, να αντιδρά στις αντικομμουνιστικές προκλήσεις των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
COMMENTS