Η εβδομαδιαία εφημερίδα «Κεφάλαιο» δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρεξηγήσεις σχετικά με το ποιας τάξης τα συμφέροντα υπηρετεί. Πρόκειται για μια οικονομική εφημερίδα της αστικής τάξης, που χωρίς καμία επιφύλαξη λέει τα «σύκα – σύκα» και τη «σκάφη – σκάφη»! Αναδημοσιεύουμε από τη στήλη «Άποψη» της έκδοσης της 15/02/2014 το σχετικό άρθρο της.
Τι δεν ρώτησε τον κ. Τσίπρα ο πρόεδρος του ΣΕΒ*
Ο ΣΕΒ και ο κ. Δασκαλόπουλος προσωπικά ανέλαβαν να πείσουν τα μέλη του Συνδέσμου ότι ο κ. Τσίπρας δεν αποτελεί απειλή για τον καπιταλισμό.
Σε αυτό θα συμφωνήσουμε κι εμείς, σε ότι αφορά τον κ. Τσίπρα και τους φίλους του. Δεν είμαστε σίγουροι ότι ισχύει και για τις λοιπές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ο κ. Δασκαλόπουλος ίσως ξέρει κάτι περισσότερο σχετικά.
Πιστεύουμε, πάντως, ότι ο απερχόμενος πρόεδρος του ΣΕΒ θα έπρεπε να απαντήσει στην δήλωση του κ. Τσίπρα ότι δεν κινδυνεύουν οι βιομήχανοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και να του έλεγε ότι, αν από κάτι κινδυνεύει η επιχειρηματική πράξη, είναι από τη διγλωσσία και την ασάφεια που επικρατεί στον λόγο των πολιτικών.
Ποια είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μέσα ή έξω από το ευρώ; Μαζί με τους Ευρωπαίους ή απέναντί τους; Ποιους θεωρεί πλούσιους; Πόσους νέους φόρους θα επιβάλει; Θα προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων; Τι θα κάνει με τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ήδη γίνει;
Δεν ξέρουμε αν ο κ. Δασκαλόπουλος απέφυγε να φέρει σε δύσκολη θέση τον κ. Τσίπρα ή αν τα έχει ήδη συζητήσει όλα αυτά μαζί του και έτσι γνωρίζει τις απαντήσεις. Δεν μπορούμε, όμως, να καταλάβουμε τι ακριβώς εξυπηρέτησε μια συζήτηση που δεν διαφώτισε το κοινό σε σχέση με τα παραπάνω ερωτήματα. Εκτός κι αν ο πρόεδρος του ΣΕΒ πιστεύει ότι ο επιχειρηματικός κόσμος θα επιβιώσει μαθαίνοντας απ΄ έξω τα τσιτάτα του Λένιν.
Αν μέχρι σήμερα είχατε την απορία που ήταν ο ΣΕΒ στην περίοδο της κρίσης, μάλλον πήρατε την απάντηση: Προετοίμαζε εκδηλώσεις για να φέρει πιο κοντά το κεφάλαιο στην εργατική τάξη. Κάτι σαν τις ελληνικές ταινίες της δεκαετίες του ΄60.
Δεν θέλουμε να γίνουμε αγενείς, αλλά η Ιστορία θα καταγράψει ότι κάποιοι επέλεξαν να κάνουν προσωπικές πολιτικές σε βάρος μιας τάξης που κινδυνεύει με αφανισμό. Όχι μόνο λόγω των απειλών της Αριστεράς, αλλά και της σοσιαλμανίας της Δεξιάς. Από δεξιώσεις πάμε καλά. Αλλά η κρίση δεν ξεπερνιέται με ευχές. Θέλει επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας, κύριε πρόεδρε του ΣΕΒ. Απ’ όσους,
τουλάχιστον, αγαπούν αυτόν τον τόπο και δεν υπερασπίζονται μόνο το προσωπικό τους μέλλον.
Όποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία για την τοποθέτηση της εφημερίδας, τώρα, μετά την ανάγνωση αυτού του άρθρου, πιστεύουμε ότι δε μπορεί να την έχει. Η εφημερίδα δεν ανέχεται ούτε την προσπάθεια του Δ. Δασκαλόπουλου να «τραβήξει» τον Αλέξη Τσίπρα με την αστική τάξη, πριν αυτός δεν ξεκαθαρίσει «παστρικά και τίμια» τις θέσεις του για όλα τα εκκρεμούντα ζητήματα. Και μάλιστα αυτό το απαιτεί έχοντας ξεκάθαρη θέση ότι ο καπιταλισμός στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του. Από την άποψη αυτή, και μετά την εκτίμηση αυτή της συγκεκριμένης εφημερίδας, δε μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία ούτε και για τον Αλέξη Τσίπρα.
Προφανώς η εφημερίδα έχει επίσης επίγνωση της μερικής καταστροφής, που έχει υποστεί η ίδια η αστική τάξη της χώρας μας, διαφορετικά δε θα είχε την εκτίμηση ότι η αστική τάξη «κινδυνεύει με αφανισμό»! Και επειδή είναι έγκυρη εφημερίδα, γιατί έχει απόλυτη συνείδηση της ταξικής της θέσης και αποστολής, δε μπορεί να μη γνωρίζει ότι αυτή η καταστροφή δεν οφείλεται στην Αριστερά – έστω και εάν αναφέρεται γενικά, μια και η Αριστερά δεν κυβέρνησε αυτόν τον τόπο. Εκτός και εάν αναφέρεται στην «Αριστερά» του Ανδρέα Παπανδρέου ή του Κώστα Σημίτη, που κατάφεραν να έχει ο καπιταλισμός τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στη μεταπολιτευτική περίοδο στη χώρα μας και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προφανώς, τέλος, η εφημερίδα γνωρίζει πολύ καλά ότι η καταστροφή της αστικής τάξης που υπέστη οφείλεται ακριβώς στην ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά, επειδή η αστική τάξη είναι εκείνη η τάξη που έχει την πιο ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση σε σχέση με την εργατική τάξη, το πιο δυνατό αίσθημα αυτοσυντήρησης, αποκρύπτει την πραγματική αιτία της καταστροφής, για τον απλούστατο λόγο ότι προτιμάει την καταστροφή από το να «ξεπιαστεί» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και με καπιταλισμό, γιατί φοβάται ότι θα εκτεθεί σε σοβαρό κίνδυνο από την πάλη της εργατικής τάξης.
Την κατανοούμε. Κατανοούμε τις βάσιμες ανησυχίες της εφημερίδας, γι’ αυτό, άλλωστε, δε θέλει, απλώς, να είναι διασφαλισμένα τα συμφέροντα για την αστική τάξη από τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του, για τους οποίους δεν έχει καμία αμφιβολία, δε θέλει να είναι σίγουρη ακόμη και απέναντι στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, θέλει να είναι διασφαλισμένα τα συμφέροντα ακόμη και από τον υπεράνω υποψίας Δημήτρη Δασκαλόπουλο, που τον κατηγορεί για προσωπική πολιτική.
Η εφημερίδα, όμως, εκούσα άκουσα, αποκάλυψε τέσσερα βασικά πράγματα της σύγχρονης πραγματικότητας, που βιώνει αυτός ο τόπος:
- Πρώτο, ότι η χρεοκοπία της χώρας, που φυσικά, για λογαριασμό μας πλέον, οφείλεται στην αστική τάξη, κατέστρεψε και την ίδια την αστική τάξη, ανεξάρτητα εάν θέλει αυτή τη μερική καταστροφή να την παρουσιάσει ως αφανισμό. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, μέσα από μια τέτοια τοποθέτηση αναδεικνύει το μέγα πρόβλημα της ανάπτυξης της χώρας μας, γι’ αυτό το λόγο εκφράζει την αγωνία της για τις επενδύσεις. Αλλά επενδύσεις η ντόπια αστική τάξη δεν κάνει, παρά την εκ θεμελίων ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, και όχι μόνο δεν κάνει αλλά παίρνει τα εργοστάσιά της και μεταναστεύει σε άλλες χώρες. Επενδύσεις, επίσης, από το ξένο κεφάλαιο δεν πραγματοποιούνται.
- Δεύτερο, ότι ανησυχεί για το μέλλον της αστικής τάξης τόσο, που δεν εμπιστεύεται όχι μόνο τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε και τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΕΒ, όταν αυτός προσπαθεί να εξασφαλίσει τη μακροβιότητα του καπιταλισμού στη χώρα μας «τραβώντας» το ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρωτικά στην αστική πολιτική, που σημαίνει, στο κοινωνικό επίπεδο, ότι προσπαθεί να τραβήξει τα μικροαστικά στρώματα με το μέρος της αστικής τάξης.
- Τρίτο, ότι προτιμάει η αστική τάξη να είναι η χώρα μας εξαρτημένη και ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με ευρώ, που δημιουργεί τεράστιες δυσκολίες ακόμη και σ’ αυτήν την ίδια την αναπαραγωγή του κεφαλαίου στη χώρα μας, για να αισθάνεται αυτή η ίδια ασφαλής, έστω και μερικώς καταστρεμμένη, παρά να βρεθεί η χώρα μας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και με καπιταλισμό, παρά το γεγονός ότι η ίδια η εφημερίδα ομολογεί ότι ο Ελληνικός καπιταλισμός δεν κινδυνεύει από τον Αλέξη Τσίπρα. Πολύ περισσότερο δε θα κινδυνεύει από τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και πλείστους άλλους καθαρόαιμους υπηρέτες των συμφερόντων της αστικής τάξης.
- Τέταρτο, ότι ακόμη και στις σημερινές συνθήκες, που η εφημερίδα παρουσιάζει την αστική τάξη της χώρας μας υπό αφανισμό, αυτή αισθάνεται ασυμφιλίωτη έχθρα απέναντι στην εργατική τάξη, αλλιώς δεν θα παρομοίαζε ειρωνικά τον πρόεδρο του ΣΕΒ πρωταγωνιστή προσπαθειών που τις προσομοιάζει με ταινίες της δεκαετίας του ’60, που η Φίνος Φιλμ είχε βαλθεί να συμφιλιώσει, μέχρι γάμου, τα πλούσια αστόπαιδα με τα φτωχά εργατοκόριτσα ή και τούμπαλιν!
Θα κλείσουμε αυτό το άρθρο με τέσσερες σύντομες αντίστοιχες επισημάνσεις, τις οποίες, με πρώτη ευκαιρία θα τις παρουσιάσουμε και σε αυτοτελή άρθρα:
Πρώτη: Η αστική τάξη της χώρας μας με τους πολιτικούς της εκπροσώπους χρεοκόπησαν τη χώρα, της αποδιάρθρωσαν την παραγωγική της βάση, τη συρρίκνωσαν, της κατέστρεψαν με την πολιτική τους τις αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει, οδήγησαν το επιστημονικό παραγωγικό δυναμικό σε μετανάστευση. Το έργο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, της ανάπτυξης των παραγωγικών της δυνάμεων, της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων δεν θα είναι έργο της αστικής τάξης. Αυτή απέτυχε παταγωδώς, χτύπησε φαλιμέντο στη χώρα μαζί με τη στρατηγική της. Είναι έργο της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων και της δικής τους εξουσίας. Μιας εξουσίας που θα απομακρύνει την αστική τάξη από την εξουσία και θα ανοίξει το δρόμο για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Δεύτερη: Δικαιολογημένα ανησυχεί η εφημερίδα για το μέλλον της αστικής τάξης της χώρας μας, σε συνδυασμό με τις οικονομικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο. Αυτήν τη στιγμή, όμως, περισσότερο θα έπρεπε να ανησυχεί για την αστική τάξη της Ελλάδας, για τα συμφέροντα της οποίας κόπτεται, από τη στάση που κρατάνε οι άλλες αστικές τάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντί της, ιδιαίτερα αυτές που κυριαρχούν σ’ αυτήν, παρά από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα που σ’ αυτήν την συγκυρία δεν την απειλούν ακόμη. Αλλά για αυτό το ζήτημα ούτε καν νοιάζεται, γιατί θέλει τη σιγουριά και την ασφάλεια που της προσφέρεται, ακόμη και όταν η ίδια η αστική τάξη της χώρας μας, που εκπροσωπεί, καταστρέφεται, εξαιτίας της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Τρίτη: Από τη θέση που παίρνει η εφημερίδα απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ αναδεικνύει τη σημασία της αποδέσμευσης από αυτήν. Η αστική τάξη της χώρας μας δεν επιθυμεί να μπει, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, η στρατηγική της επιλογή σε δοκιμασία, ακόμη και στην περίπτωση που η αποδέσμευση δεν θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της πολιτικής της εξουσίας και του ίδιου του καπιταλισμού.
Τέταρτη: Δεν είχαμε καμία αμφιβολία για τη στάση της εφημερίδας απέναντι στην εργατική τάξη. Η σημερινή κατάσταση, οι συνθήκες έτσι όπως διαμορφώνονται δεν επιτρέπουν επαναλήψεις ταινιών της δεκαετίας του ’60. Καλό είναι αυτό, γιατί και τη δεκαετία του ’60 η αστική τάξη της χώρας την ίδια στάση κράταγε απέναντι στην εργατική τάξη. Η εργατική τάξη ήταν εκείνη που, πιθανά, να «γαργαλιόταν» από τις ταινίες της εποχής. Τώρα τέλειωσε κι αυτό. Δε γαργαλιέται πια. Καλό! Πολύ καλό είναι! Και ακόμη καλύτερο που το καταλαβαίνει και η εφημερίδα.
Συμπέρασμα: Είναι καιρός η εργατική τάξη από τάξη καθεαυτή – όπως άλλωστε και η αστική τάξη, να γίνει τάξη για τον εαυτό της – όπως άλλωστε και η αστική τάξη, εξασφαλίζοντας τη συμμαχία των μικροαστικών στρωμάτων – όπως άλλωστε επιχειρεί να κάνει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Κι αυτό το τελευταίο είμαστε σίγουροι ότι το κατάλαβε πολύ καλά η, κατά τα άλλα, έγκυρη εφημερίδα της αστικής τάξης.
*Πηγή: www.capital.gr
COMMENTS