Το πιο σημαντικό – και ταυτόχρονα πολύ ανησυχητικό – ζήτημα που προέκυψε κατά τη συζήτηση στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου, που ήταν προσκαλεσμένος ο Γραμματέας του Κόμματος, ήταν η αντίληψη που εκφράστηκε, και θα λέγαμε και η αγωνία, για τη στάση του Κόμματος απέναντι στο εργατικό κίνημα.
«Ο κόσμος βράζει – ακούστηκε να λέγεται – και το ΠΑΜΕ κάνει παρελάσεις»! Ακόμα και εάν θέλουμε να αποδώσουμε πρόθεση και πολιτική σκοπιμότητα, ίσως και ειρωνική διάθεση απέναντι στο Κόμμα και το ΠΑΜΕ από μια τέτοια τοποθέτηση (εμείς δεν διαπιστώσαμε κάτι ανάλογο), το θεμελιώδες ζήτημα, που δεν μπορεί να παρακαμφθεί, είναι ότι γενικότερα διαχέεται και κατασταλάζει στη κοινωνία, στους εργαζόμενους, μια απορία, που εκφράζεται με ένα ερώτημα: «Τι κάνει το ΚΚΕ;».
Αυτό το θέμα δε φαίνεται να προβληματίζει σοβαρά την ηγεσία του Κόμματος, πολύ περισσότερο ο τρόπος, που επιλέγεται να απαντηθεί, δε δείχνει ότι γίνεται αντιληπτή η αγωνία των εργαζομένων για τη στάση του Κόμματος.
Η απάντηση, που δόθηκε, και αποτελεί προέκταση της εκτίμησης του Κόμματος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμβάλει στο «κάθισμα» του εργατικού κινήματος, δε μπορεί να θεωρηθεί επαρκής, για να μην πούμε ότι δεν είναι καθόλου ικανοποιητική.
Πολύ περισσότερο ήταν ιδιαίτερα ατυχής η σύγκριση μεταξύ του αριθμού των ψηφοφόρων του Κόμματος και του αριθμού των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο ως ενοχοποίηση των ίδιων των εργαζομένων, γιατί και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ εργαζόμενοι είναι, αλλά και ως πολιτικό επιχείρημα και στάση.
Είναι καίριο λάθος και πολύ επικίνδυνη η ταύτιση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιου είδους τρέχοντα «πολιτικά» επιχειρήματα είναι κατασκευάσματα της ανάγκης, εάν δεν υποκρύπτουν την επιδίωξη να τονωθεί το ηθικό των ψηφοφόρων του Κόμματος για να μη διαρρεύσουν προς το ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις εκλογικές μάχες που έρχονται, ενώ, ταυτόχρονα, δεν απαντούν στο κύριο ζήτημα της σχέσης του Κόμματος με το εργατικό κίνημα.
Άλλωστε, πολύ εύκολα, μπορεί να αντιταχτούν βάσιμα αντεπιχειρήματα, που στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων τέτοιου είδους «επιχειρήματα», που μετέρχεται η ηγεσία του Κόμματος και αφορούν:
Πρώτο, στο γεγονός ότι είναι διάχυτη η αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποσπάσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, παρόλο που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, επομένως δεν είναι κατασταλαγμένοι ψηφοφόροι,
Δεύτερο, ότι το Κόμμα πρέπει να κατορθώσει να ξεπεράσει έτσι κι αλλιώς τέτοια αναχώματα, που παρεμβάλλονται στην πορεία του προς την κατάκτηση της εξουσίας, πράγμα που δεν μπορεί να το αποφύγει σε καμία περίπτωση και πράγμα που έρχεται να αναδείξει την πολιτική ουσία της στάσης του Κόμματος και την ικανότητά του να ξεπερνάει τέτοιου είδους αναχώματα,
Τρίτο, στα πρόσφατα αποτελέσματα εργατικών κέντρων, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η Αυτόνομη Παρέμβαση ισχυροποίησε τις δυνάμεις της, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η εργατική πολιτική του Κόμματος δεν καλύπτει τους εργαζόμενους, δεν τους ικανοποιεί, οι οποίοι, ελλείψει άλλης πολιτικής δύναμης, καταφεύγουν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτο, ότι ακόμη και εάν θέλει κανείς να αποδώσει αυταπάτες στους εργαζόμενους, που προσεγγίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι ίδιοι που κατέρριψαν αυτό το επιχείρημα της ηγεσίας του Κόμματος, που ήταν και το κύριο επιχείρημα για να δικαιολογηθούν τα αποτελέσματα των δίδυμων εκλογικών αναμετρήσεων του 2012, γιατί οι ίδιοι είναι επιφυλακτικοί απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.
Πέμπτο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει τόσα και τόσα «πατήματα» πλέον, με τις συνεχόμενες υπαναχωρήσεις και τους συμβιβασμούς της, που δεν χρειάζεται να επικαλείται κανείς τη «βάση» του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν του ανήκει κιόλας, ώστε να δικαιολογεί τη στάση του Κόμματος. Επομένως η ηγεσία του Κόμματος οφείλει να αναζητήσει τι είναι αυτό, που δεν πείθει τους εργαζόμενους να προσεγγίσουν την πολιτική του Κόμματος και το ίδιο το Κόμμα, να βρει «τα κλειδιά», που θα «ξεκλειδώσουν» τον απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών, που ακολουθούν το ΣΥΡΙΖΑ.
Έκτο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης της χώρας μας, αλλά η ίδια η αστική τάξη επιφυλάσσεται σε μια διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ακόμη ο κόσμος του δεν έχει ενσωματωθεί στο βαθμό θα ήθελε. Φοβάται τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών, των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων, που ακολουθούν το ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά και σε ότι έρχεται.
Έβδομο, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «παίζει» το φιλοαμερικάνικο σενάριο σε ότι αφορά τα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής στη χώρα μας και της αντίστοιχης οικονομικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που σημαίνει ότι δεν έχει αποσπάσει την εμπιστοσύνη των ιθυνόντων κύκλων της, ότι ακόμη είναι στον «αέρα», πολύ περισσότερο δεν είναι σε θέση να δώσει λύση στα οικονομικά προβλήματα των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων της χώρας μας, πράγμα που γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό από τις λαϊκές μάζες.
Επομένως, όταν οι εργαζόμενοι αμφιβάλουν για τη μαχητικότητα του Κόμματος, στην πραγματικότητα αναζητούν από το ΚΚΕ μια πολιτική πρόταση και μια αντίστοιχη στάση, που θα τους πείσει και θα τους εμπνεύσει την εμπιστοσύνη, ώστε να το ακολουθήσουν. Και προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν πολύ σοβαρές προοπτικές αρκεί και το ίδιο να ανταποκριθεί στα άμεσα καθήκοντα που απαιτούν οι συνθήκες, γιατί «οι καιροί ου μενετοί», και κατά το κοινώς λεγόμενο «οι καιροί δε μπορούν να περιμένουν».
COMMENTS