Από τις ερωτήσεις, που υποβλήθηκαν προς τον Γραμματέα του Κόμματος, στην πρόσφατη εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου, από το ακροατήριο, καταλαβαίνει κανείς ότι τους εργαζόμενους τους απασχολούν πολύ σοβαρά θέματα, για τα οποία το Κόμμα έχει τοποθετηθεί, αλλά δε φαίνεται να τους έχει πείσει.
Ένα από αυτά τα θέματα είναι το μεγάλο ζήτημα της ανατροπής του σοσιαλισμού στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η απάντηση, που έδωσε ο Γραμματέας του Κόμματος, ότι το πρόβλημα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού άρχισε να δημιουργείται σ’ αυτές τις χώρες από τη στιγμή που προσπάθησαν να λύσουν υπαρκτά προβλήματα, που αντιμετώπιζαν, με καπιταλιστικές μεθόδους, δε φαίνεται να τους λύνει τις απορίες που έχουν, πολύ περισσότερο αν λάβει κανείς υπόψη του τον τρόπο που επήλθε η ανατροπή του σοσιαλισμού.
Και πράγματι δεν τους λύνει τις απορίες τους. Γιατί τι σημαίνει ακριβώς η εφαρμογή καπιταλιστικών μεθόδων πάνω στην υλική βάση του σοσιαλισμού; Και ποιες ήταν αυτές οι καπιταλιστικές μέθοδες που εφαρμόστηκαν, και το σπουδαιότερο, πώς επέδρασαν στο εποικοδόμημα και ιδιαίτερα στο ΚΚΣΕ, ώστε να φτάσουμε στην ανατροπή των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής; Απάντηση σ’ αυτό το σημαντικό θέμα δε φαίνεται να υπάρχει.
Ελπίζουμε να γίνεται αντιληπτό ότι είναι διαφορετική η προσέγγιση να υποστηρίζει κανείς την ύπαρξη διαφορετικών παραγωγικών συστημάτων – σοσιαλισμός, καπιταλισμός, κρατικός καπιταλισμός, φυσική οικονομία – σε μια χώρα που κυριαρχεί η σοσιαλιστική παραγωγή και που την εξουσία την κατέχει η εργατική τάξη, εξουσία που εκφράζεται μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα, που βρίσκεται στη διακυβέρνηση, και διαφορετική η προσέγγιση της εφαρμογής καπιταλιστικών μεθόδων πάνω στην υλική βάση του σοσιαλισμού, που σταδιακά αποδιαρθρώνει τη σοσιαλιστική παραγωγή και αυτό που απομένει είναι να έρθει «κάποια στιγμή» το πολιτικό εποικοδόμημα και να σφραγίσει και ως προς το χαρακτήρα της εξουσίας, πολιτικά δηλαδή, την ανατροπή του σοσιαλισμού. Και για αυτήν τη δεύτερη προσέγγιση δεν υπάρχει καμία πειστική εξήγηση μέχρι τώρα.
Αυτές οι εύκολες απαντήσεις που δίνονται παρασύρουν παραπέρα και σε απολογητικές και αμυντικές στάσεις. Και αυτό το γεγονός εκφράστηκε μέσα από τις απαντήσεις για τη «Σταλινική περίοδο», που γενναιόδωρα ο Ν. Χατζηνικολάου τη διαχώρισε από τη «Λενινιστική περίοδο», για να ενισχύσει την άποψη ότι κατά την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν επικρατούσε ένα βάρβαρο και εγκληματικό καθεστώς, πέρα και έξω από τις συνθήκες που επικρατούσαν, από τη διαπάλη που διεξαγόταν, από την καπιταλιστική περικύκλωση, από τις συνεχείς και αδιάλειπτες προσπάθειες για διάβρωση και άλλα πολλά, που ο πολύς κόσμος δεν έχει υπόψη του. Σαφώς, η σοσιαλιστική νομιμότητα δεν έπρεπε να παραβιάζεται. Αλλά εδώ έχει μετατραπεί ο κατηγορούμενος σε κατήγορο, «κατήγορος» που ευθύνεται για τα μεγαλύτερα, απεχθέστερα και περισσότερα εγκλήματα στην Ιστορία.
Αλλά το απομεινάρι αυτό του ψυχρού πολέμου, παρ’ όλο που γίνεται προσπάθεια να συντηρηθεί από την αντισοσιαλιστική προπαγάνδα, δεν πείθει ούτε τους λαούς της σημερινής Ρωσίας, απόδειξη ότι στις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται ακόμη και σήμερα για τους ηγέτες που πέρασαν από τη Ρωσία, εν ζωή ή όχι, προηγούνται σταθερά ο Λένιν και ο Στάλιν.
Την ίδια στιγμή, οι λαοί της Ρωσίας, παρά την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί, αντιστέκονται στη κατασυκοφάντηση του σοσιαλιστικού παρελθόντος και πιστεύουν ότι ζούσαν καλύτερα επί σοσιαλισμού! Μπροστά σ’ αυτήν την αντίσταση που επιδεικνύουν η σημερινή εξουσία αναγκάστηκε να αλλάξει τα βιβλία της Ιστορίας στα σχολεία, τα οποία είχαν γραφτεί επί Γιέλτσιν για να τα φέρουν «πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα». Με δυο λόγια δεν περνάει η κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, σήμερα, όλα τα αρχεία είναι στη διάθεση των αντιπάλων του σοσιαλισμού. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να μας πληροφορήσουν για το τι πραγματικά συνέβαινε εκείνη την εποχή. Ποιος είναι ο λόγος που δεν το κάνουν την ώρα που εντείνουν τον αντικομμουνισμό τους και συντηρούν τον ψυχρό πόλεμο στο επίπεδο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, χωρίς να προσθέτουν και τίποτα καινούργιο απ’ όσα μέχρι τώρα μας έλεγαν;
Και αυτά τα ισχυριζόμαστε, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός της μετατροπής της Σοβιετικής Ένωσης σε παγκόσμια και ισχυρή δύναμη, να εξηγηθούν οι κατακτήσεις της σε κάθε επίπεδο – τις οποίες τις επικαλούμαστε μεν για να στηρίξουμε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, όταν ένας λαός υποφέρει από τη βαρβαρότητα της εξουσίας – και να αφήνουμε κενά δε όταν τίθεται αυτό το θέμα.
Η εργατική τάξη είναι παραγωγική δύναμη, συμμετέχει στην υλική παραγωγή, την αναπτύσσει και συμμετέχει με άλλους όρους στη σοσιαλιστική παραγωγική διαδικασία. Διαφορετικά δε θα μπορούσε και να αναδειχτεί η Σοβιετική Ένωση σε μεγάλη δύναμη με, ταυτόχρονα, κοινωνικές κατακτήσεις, που δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν ακόμη και σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο.
Αλλά θα συνεχίσουμε στο επόμενο σχόλιό μας.
COMMENTS