Μπήκαμε στο παραδοσιακό δεκαπενθήμερο των γιορτών – Χριστούγεννα, Νέος Χρόνος, Φώτα – και οι ημέρες «προσφέρονται» για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων «κοινωνικής αλληλεγγύης» με την κυβέρνηση να «μοιράζει ελπίδες» ότι το 2014 θα είναι χρόνος ανάκαμψης της οικονομίας και μείωσης της ανεργίας.
Ασφαλώς, όλοι μας θα έχουμε παρατηρήσει ότι πληθαίνουν αποφασιστικά αυτού του είδους οι εκδηλώσεις, που αφορούν σε μεγάλο αριθμό εργαζομένων, απόδειξη ότι αποτελούν μια άλλη, παράλληλη και ανεπιθύμητη, επιβεβαίωση της οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα μας και των αποτελεσμάτων της.
Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί. Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι, πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν εδώ και έξη μήνες, σχεδόν μισό εκατομμύριο παιδιά πένονται, για να μη μιλήσουμε για τους άστεγους, τους μετανάστες, που οι περισσότεροι από αυτούς πέφτουν θύματα της εργοδοτικής αγυρτείας και ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, και άλλες ομάδες ειδικών αναγκών.
Επώνυμοι παράγοντες της αστικής τάξης, ΜΜΕ, η Εκκλησία αλλά και Ομάδες Αλληλεγγύης, Δήμοι και Περιφέρειες, οργανώνουν συσσίτια, μοιράζουν φαγητό και τρόφιμα. Όλοι τους σημειώνουν το βάθος και την έκταση της εξαθλίωσης τονίζοντας την ανάγκη έμπρακτης συμπαράστασης.
Πρέπει να πούμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι «Ελληνική πρωτοτυπία», αλλά αφορά όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Η οικονομική κρίση βύθισε στην εξαθλίωση εκτεταμένα τμήματα εργαζομένων και ολόκληρες πόλεις ερημώνουν, χαρακτηριστική περίπτωση είναι το Ντητρόιτ των ΗΠΑ.
Δίπλα σ’ αυτά τα φαινόμενα της έσχατης εξαθλίωσης θα προστεθούν και οι συνέπειες για χιλιάδες εργαζόμενους από τις πρόσφατες αποφάσεις της κυβέρνησης με τη ψήφιση σχετικού νόμου, που άνοιξε το δρόμο για τους πλειστηριασμούς. Ο κίνδυνος οι εργαζόμενοι να χάσουν και τα σπίτια τους είναι μεγάλος. Μας προϊδεάζει το παράδειγμα της Ισπανίας, που χιλιάδες οικογένειες ξεσπιτώθηκαν, ενώ υπαρκτός είναι ο κίνδυνος και για τις μικροκαταθέσεις στις τράπεζες, μετά τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την τραπεζική ένωση και τη διάσωση των τραπεζών.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, που κανείς δεν μπορεί να την ξεπεράσει αδιαφορώντας, πολλαπλασιάστηκαν και τα δημοσιεύματα που αφορούν στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, που καταδικάζουν συμπεριφορές τύπου Λιάπη, που συνιστούν να αποφεύγονται τα ακριβά «ξεπορτίσματα» στο εξωτερικό για χειμερινές διακοπές, που επιβραβεύουν πρωτοβουλίες, όπως αυτή του Σκάι, με το σύνθημα «όλοι μαζί μπορούμε», και που καταλήγουν στη «σοφή» συμβουλή «μένουμε στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στο σπίτι μας με τις οικογενειακές αξίες εκτός κρίσεως…»!
Τώρα πως οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι άστεγοι θα μείνουν στο σπίτι τους, και ποιο σπίτι τους, και θα περάσουν τις γιορτινές ημέρες με τις οικογενειακές αξίες και θα «κλειδώσουν» τις συνέπειες της κρίσης έξω από το σπίτι αυτό είναι ένα θέμα που δεν μας το λύνει η σοφία της «Καθημερινής», που βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει και να εξυμνήσει την αντίστοιχη πρωτοβουλία του Σκάι.
Είναι φανερό ότι η αστική τάξη βρήκε την ευκαιρία να κάνει επίδειξη των καλών της αισθημάτων απέναντι στα θύματα της κρίσης που η ίδια δημιούργησε. Να «παραδώσει μαθήματα» για τις οικογενειακές αξίες, όταν οι οικογένειες διαλύονται από την ανέχεια και την εξαθλίωση. Να ασχοληθεί κύρια με τα παιδιά και τους νέους, που έχουν ξεπεράσει τα τριάντα, και δεν έχουν καμία προοπτική να δημιουργήσουν οικογένεια, εξ αιτίας της ανεργίας, που αποτελούν τις «χαμένες γενιές».
Φυσικά, μπροστά στα φαινόμενα εξαθλίωσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει, γιατί καταφεύγουν και αγκαλιάζουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις αλληλεγγύης που εξαγνίζουν την αθλιότητα της αστικής τάξης και θησαυροποιούν την κάλπικη μεγαλοπρέπειά της.
Σκεφτόμαστε μόνο ότι αυτή η υπόθεση θα έπρεπε να ήταν αντικείμενο του εργατικού κινήματος, γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο υπαρκτό αλλά και εξαιρετικά εκτεταμένο, και το ίδιο το εργατικό κίνημα να είχε αναλάβει ανάλογες πρωτοβουλίες έγκαιρα και στο μέτρο του δυνατού, να ανακουφίσει τα εκατομμύρια των ανέργων και των απλήρωτων και έτσι σ’ αυτές τις παραδοσιακές γιορτές να νοιώσουν το χέρι της εργατικής αλληλεγγύης έμπρακτα. Υπάρχει η σχετική πείρα.
Και εδώ, ας μας επιτραπεί να πούμε, ότι υπήρξαν και καθυστερήσεις και ταλαντεύσεις, με αποτέλεσμα να βρει έδαφος η αλληλεγγύη της αστικής τάξης, που σπεκουλάρει πάνω στη δυστυχία των θυμάτων της.
COMMENTS