Όλοι οι πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν τη ρευστότητα που παρατηρείται στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Αυτή η ομοφωνία στηρίζεται σε πραγματικές καταστάσεις, που έχουν διαμορφωθεί στις πολιτικές δυνάμεις και στις διεργασίες που συντελούνται στα πολιτικά κόμματα, αυτά που κυβερνούν, αλλά και όσα διεκδικούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση ή να συμμετέχουν σ’ αυτήν.
Δεν θα ήταν χωρίς σημασία να σημειώσουμε ότι αυτές οι διεργασίες αντανακλούν και τις πραγματικές ανησυχίες της αστικής τάξης μια και διαπιστώνει ότι η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι δεν συναντάει την οργανωμένη αντίσταση, που θα έπρεπε, από το εργατικό κίνημα στην εφαρμοζόμενη πολιτική της, δε δίνει τα εχέγγυα για την αντοχή της.
Μεγάλο πρόβλημα για τον κυβερνητικό συνασπισμό είναι η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, που κινδυνεύει ακόμη και με πολιτική εξαφάνιση. Η εξέλιξη αυτή δεν αφήνει ανεπηρέαστη, φυσικά, τη σταθερότητα της κυβέρνησης ούτε τη Νέα Δημοκρατία, που και αυτή αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα με τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της και που, ως κόμμα, δεν φαίνεται να έχει κατασταλάξει στη τελική του διαμόρφωση μπροστά και στις επερχόμενες εκλογές.
Πρακτικά ο άλλοτε παντοδύναμος δικομματισμός παρουσιάζεται, σήμερα, σοβαρά αποδυναμωμένος, στη συσκευασία του ενός κόμματος, από την άποψη της εκλογικής του δύναμης. Όση εκλογική δύναμη διέθετε το κάθε κόμμα ξεχωριστά, ως δεύτερο κόμμα, ως αντιπολίτευση, σήμερα, τη διαθέτουν και τα δύο μαζί. Επομένως περίπτωση αυτοδυναμίας (για τη Νέα Δημοκρατία) είναι πάρα πολύ δύσκολο να υπάρξει, γεγονός που επιβάλλει τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο παρατηρούνται κινήσεις αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων, δημιουργίας νέων κομμάτων στη θέση των προηγούμενων, διεύρυνσης των υπαρχόντων. Πρέπει επειγόντως να κλείσουν οι «τρύπες» του πολιτικού συστήματος με ορίζοντα τις ευρωεκλογές.
Το υπόβαθρο αυτών των εξελίξεων τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο όσο και στα άλλα κόμματα είναι σαφώς η οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας, η πολιτική που εφαρμόζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κυβέρνηση, ενώ τα νέα μέτρα που προβλέπεται να εφαρμοστούν – πλειστηριασμοί, ενιαίος φόρος, απελευθέρωση των απολύσεων – θα εντείνουν ακόμη περισσότερο τη λαϊκή δυσαρέσκεια, με αποτέλεσμα την παραπέρα αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος.
Παράλληλα, το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, το οποίο, βέβαια, δεν αντανακλά μόνο τη συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωζώνη ή την αποχώρησή της από αυτήν, αλλά θέτει, με έναν τρόπο, υπό αμφισβήτηση και τη συνολική στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας μας, είναι πάντα παρόν και η συζήτηση γύρω από αυτό παίρνει νέες διαστάσεις, που κύρια αφορούν στο ΣΥΡΙΖΑ.
Στην κατεύθυνση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διαβεβαιώσει ότι ο προσανατολισμός του προς το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι οριστικός και τελεσίδικος, πράγμα που δεν το κάνει μόνο στο εσωτερικό, ως διαβεβαίωση προς την ντόπια αστική τάξη, αλλά το επανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας και στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Όλι Ρεν.
Παρ’ όλα αυτά το γεγονός ότι η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν τη στιγμή, δημοσιοποίησε τις θέσεις της γύρω από αυτό το θέμα με ένα κείμενο, που μιλάει για μια άλλη σχέση της χώρας μας με την ευρωζώνη, για την αποχώρηση από το ευρώ, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο που στην πρόσφατη συνεδρίαση του κεντρικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ η πρόταση αυτή μαζί με τα λευκά αποτύπωσε ένα συσχετισμό περίπου 60% προς 40%.
Η σημασία αυτής της εξέλιξης βρίσκεται στο γεγονός ότι εκφράζει μια έντονη, έτσι κι αλλιώς, αντίθεση προς την πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που σχετίζεται με το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα.
Η ερμηνεία αυτού του γεγονότος πρέπει να αναζητηθεί στο ότι ωριμάζει μέσα στον Ελληνικό λαό η αντίθεση προς τη στρατηγική της αστικής τάξης, που εκφράζεται ακόμη και με επιφυλάξεις αστικών δυνάμεων. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν τοποθετήσεις πολιτικών στελεχών της αστικής τάξης, που εκδηλώνουν την αντίθεσή τους προς την πολιτική που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση στη χώρα μας, λέγοντας ότι «δεν είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση που ονειρευτήκαμε»!
Αυτή η γενικότερη διάψευση των προσδοκιών, που έτρεφαν σημαντικά τμήματα των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων ως προς το «Ευρωπαϊκό όραμα», και που δεν φαίνεται να εκφράζεται με ένα σαφές καταστάλαγμα προς την πολιτική του Κόμματος, δεν αποτελεί μια δοκιμασία μόνο για τα άλλα κόμματα.
Είναι δοκιμασία και για το Κόμμα μας και για τις πολιτικές του επεξεργασίες, που πρέπει να αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να συσπειρώσει νέες λαϊκές δυνάμεις στο πλευρό του. Ταυτόχρονα πρέπει να αποδείξει ότι οι επιλογές του γύρω από το εργατικό κίνημα δικαιώνονται.
Εμείς από την πλευρά μας σημειώνουμε, παρά τις διεργασίες που συντελούνται μέσα στους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα, ότι ο πολιτικός ορίζοντας του Κόμματος στενεύει και ότι ο πολιτικός χρόνος για το Κόμμα μας μειώνεται αποφασιστικά. Προσθέτουμε ακόμη ότι η δυναμική αυτών των διεργασιών θα αφαιρέσει κάθε δικαιολογία για την ηγεσία του Κόμματος, πολύ περισσότερο θα της στερήσει τη δυνατότητα να επαναλάβει τα γνωστά «επιχειρήματα» περί αυταπατών των εργαζομένων.-
COMMENTS