Η κατάσταση εξαθλίωσης των εργαζομένων έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Δεν είναι, μόνο, ότι δεν έχουν να πληρώσουν τους ακριβούς λογαριασμούς της ΔΕΗ ή ότι θα χάσουν τα σπίτια τους. Είναι ότι δεν έχουν, πλέον, τα απαραίτητα τρόφιμα να συντηρηθούν. Η έλλειψη τροφίμων έχει πάρει τέτοια έκταση που διαπράττονται κλοπές μόνο και μόνο για την εξασφάλιση λίγων τροφίμων. Ανοίγονται σπίτια όπου αδειάζουν τα ψυγεία και τα ντουλάπια με τα τρόφιμα.
Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της χώρας μας οι εργαζόμενοι βρίσκονται με τέτοια ένταση μπροστά στο φάσμα της πείνας. Και ενώ πια μπαίνει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης έρχεται η ΔΕΗ και κόβει το ρεύμα αλλά έρχονται και οι τράπεζες να απαιτούν την άρση των πλειστηριασμών για να πάρουν τα σπίτια απ’ όσους δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων. Η τραγικότητα σε όλο της το «μεγαλείο»!
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο σκοτάδι χωρίς τροφή και σπίτι. Χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης της θέσης τους με την πολιτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την ίδια στιγμή η κατάσταση στην υγεία και την παιδεία, γενικότερα στην κοινωνική πρόνοια και την ασφάλιση έχει φτάσει στο χειρότερο επίπεδο. Οι εργαζόμενοι στερούνται στοιχειωδών υπηρεσιών, κόβουν τα φάρμακα γιατί δεν έχουν να τα πληρώσουν, τα έξοδα έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων (ειδικών αναγκών) στερούνται κάθε πόρου.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του Κόμματος, καταθέτουν προτάσεις για να αντιμετωπίσουν την ένταση των άμεσων προβλημάτων των εργαζομένων. Ακόμη και η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι καταβάλλει προσπάθειες για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση, π.χ. με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με τους πλειστηριασμούς, που είναι ο φορέας μιας αντιλαϊκής πολιτικής, που φέρνει τα αποτελέσματα που ήδη περιγράψαμε.
Σε αυτό, όμως, που εμείς θέλουμε να σταθούμε, από πολιτική άποψη, είναι ότι η οξύτητα της κατάστασης φανερώνει για το Κόμμα μας, για το ΚΚΕ, την ανάγκη κατάθεσης άμεσων συγκεκριμένων προτάσεων, που, όμως, πρέπει να δίνουν ορατή διέξοδο στα προβλήματα των εργαζομένων και, παράλληλα, να είναι συνδεδεμένες με την προοπτική της εξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας μας στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.
Ας σταθούμε, ως παράδειγμα, στο πως το Κόμμα μας αντιμετώπισε το πρόβλημα των ληγμένων λογαριασμών της ΔΕΗ, που είχαν σαν αποτέλεσμα τη διακοπή του ρεύματος σε πάνω από 350.000 περιπτώσεις. Μόνο στην περιοχή της Θεσσαλονίκης πάνω από 40.000 σπίτια είναι χωρίς ρεύμα.
Καταθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη: «Η δήθεν κοινωνική ευαισθησία προς όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα πανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ είναι σκέτη κοροϊδία που πρέπει να απαντηθεί άμεσα: Με οργάνωση της λαϊκής πάλης και έμπρακτη αλληλεγγύη ώστε να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα λαϊκό σπίτι. Διεκδίκηση, παράλληλα, να μειωθούν τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Να δυναμώσει η πάλη για ενιαίο κρατικό φορέα Ενέργειας, όργανο της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, στηριγμένο στην κοινωνικοποίηση ενεργειακών πηγών και υποδομών, στο πλαίσιο της κεντρικά σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης παραγωγής, αναπτύσσοντας τις σωστές τεχνολογίες στις απαραίτητες αναλογίες, προστατεύοντας το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. Αυτή είναι αναγκαία συνθήκη για να υπηρετούνται οι λαϊκές ανάγκες»(«Ρ» 6/12/2013).
Ασφαλώς και η «δήθεν κοινωνική ευαισθησία» της κυβέρνησης είναι κοροϊδία, και οι τιμές στα τιμολόγια πρέπει να πέσουν, και το ρεύμα δεν πρέπει να κόβεται σε κάθε σπίτι που δεν έχει να το πληρώσει, και η εργατική πάλη πρέπει να αναπτυχθεί για να κατακτηθούν όλα αυτά.
Το ζήτημα, όμως, που προβάλλει αποφασιστικά είναι το ποιος θα τα πραγματοποιήσει όλα αυτά τα μέτρα που προτείνονται, σε ποια κατεύθυνση και με τι μέσα. Και θίγουμε αυτό το ζήτημα, γιατί από την κυβέρνηση δεν περιμένουμε να τα υλοποιήσει και εάν τα υλοποιήσει, ταυτόχρονα, υπάρχει η θέση του Κόμματος που λέει ότι ακόμη και εάν κατακτηθούν τα παραπάνω με την πάλη των εργαζομένων θα είναι προσωρινά.
Υπάρχει, λοιπόν, εκ των πραγμάτων, ένα ζήτημα που δεν είναι μικρής σημασίας. Από τη στιγμή που η εκτίμηση που υπάρχει ότι τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση θα έχουν μόνιμο χαρακτήρα, και σωστά, τότε αυτός που θα υλοποιήσει μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική θα είναι μια άλλη κυβέρνηση. Με την παρούσα πολιτική στην καλύτερη περίπτωση, κατά την εκτίμηση του Κόμματος, οι κατακτήσεις θα είναι προσωρινές.
Αλλά ακόμη και εάν αυτή η κυβέρνηση θελήσει να υλοποιήσει τη μείωση της τιμής του ρεύματος ή να μην κόβει το ρεύμα από τα σπίτια των εργαζομένων, που δεν μπορούν να το πληρώσουν, πως θα υλοποιηθεί ένα τέτοιο μέτρο με ιδιωτικοποιημένη τη ΔΕΗ και κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μια ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ και αντίστοιχα η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποδεχθούν να μη κόβεται το ρεύμα στα σπίτια, γιατί θα ήταν σαν να διένειμαν το ρεύμα δωρεών. Επομένως προβάλλει η ανάγκη κρατικοποίησης της ΔΕΗ.
Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα αφορούν και στους πλειστηριασμούς των σπιτιών. Το Κόμμα κατέθεσε πρόταση, και σωστά έκανε, αλλά χωρίς να συνοδεύεται αυτή και πολιτικά και πρακτικά από τους αναγκαίους όρους υλοποίησης (το «πρακτικά» σημαίνει την κρατικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος). Τότε αυτή η πρόταση μένει απλώς μια πρόταση.
Τα ίδια ακριβώς πράγματα ισχύουν και για την περίπτωση του φαρμάκου. Πως μπορείς να μιλάς για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εάν δεν υπάρχει κρατική φαρμακοβιομηχανία;
Αυτό το ζήτημα το «καταλαβαίνει» και η ηγεσία του Κόμματος. Και εμφανίζει τη θέση της στο σχετικό απόσπασμα του Ριζοσπάστη. Μιλάει ότι πρέπει να δυναμώσει η πάλη για Ενιαίο Κρατικό Φορέα Ενέργειας (ΕΚΦΕ), παλιά θέση του Κόμματος, που ισχύει από τη μεταπολίτευση και μετά, αλλά υπό εργατική εξουσία, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο λύνει το ζήτημα στο πολιτικό επίπεδο.
Δηλαδή, απευθύνεται, εν γνώσει της, στους εργαζόμενους και τους λέει: «αγωνιστείτε για τη μείωση της τιμής του ρεύματος, για να μην υπάρχουν διακοπές» αλλά, παράλληλα, ότι πρέπει να κάνουν τη σοσιαλιστική επανάσταση, να υπάρξει εργατική εξουσία, η οποία θα δημιουργήσει τον ΕΚΦΕ για να λύσουν οι εργαζόμενοι τα προβλήματά τους (σε μόνιμη βάση), εν προκειμένω να κατακτήσουν τη μείωση της τιμής του ρεύματος και την οριστική αποφυγή των διακοπών.
Το λάθος βρίσκεται στο γεγονός ότι η υλοποίηση αυτών των προτάσεων, που καταθέτει το Κόμμα, ως άμεση διεκδίκηση των εργαζομένων και με την ανάπτυξη της πάλης τους, προϋποθέτει την ύπαρξη ΕΚΦΕ , για το ηλεκτρικό ρεύμα ή κρατικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, για τους πλειστηριασμούς ή Ενιαίο Φορέα Φαρμακοβιομηχανίας, για τα φάρμακα ή κρατική βιομηχανία τροφίμων, για την πείνα. Μέτρα τα οποία μετατίθενται για μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, ενώ χρειάζονται να είναι μέρος και αιτήματα της πάλης των εργαζομένων σήμερα. Τόσο από την άποψη του χαρακτήρα τους όσο και από την άποψη της χρησιμότητάς τους.
Αυτά είναι τα μεταβατικά μέτρα τα οποία αντιστοιχούν στα «συγκεκριμένα βήματα» του Β. Ι. Λένιν για τα οποία μίλησε από τον Απρίλη και μετά μέχρι και την πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασης. Πρόκειται για μέτρα τα οποία δεν είναι μια επινόηση, αλλά πηγάζουν από την αντικειμενική πραγματικότητα και αντιστοιχούν σ’ αυτήν.
Το Κόμμα είχε τη δυνατότητα να καταθέσει ανάλογες προτάσεις τόσο στη συζήτηση για τα φάρμακα όσο και για τους πλειστηριασμούς και την ηλεκτρική ενέργεια.
Η αντίληψη από την οποία διαπνέεται, για να περάσουμε και στους πολιτικούς όρους υλοποίησης αυτών των προτάσεων, είναι να αποκόβει την πάλη για την υλοποίηση των προτάσεων αυτών από τα αναγκαία μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για να πραγματοποιηθούν. Κρατική φαρμακοβιομηχανία, κρατικό φορέα ενέργειας και κρατικό χρηματοπιστωτικό σύστημα τα παραπέμπει στο σοσιαλισμό.
Η πάλη για την πραγματοποίηση αυτών των άμεσων μέτρων πρέπει να είναι υπόθεση των λαϊκών μαζών τώρα και η πάλη αυτή πρέπει να συνδυάζεται με την ανάγκη άλλης κυβέρνησης, που θα αναλάβει το έργο να πραγματοποιήσει αυτά τα μέτρα.
Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν της πάλης των εργαζομένων, της ταξικής πάλης. Θα στηρίζεται στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, τα μικροαστικά στρώματα. Πράγμα που σημαίνει συγκεκριμένη στάση της εργατικής τάξης απέναντι στα μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα τα κατώτερα, πράγμα που σημαίνει, παραπέρα, πως αλλάζει και ο χαρακτήρας της εξουσίας. Απομακρύνεται η αστική τάξη από την εξουσία και απομακρύνονται τα κόμματά της από την κυβέρνηση.
Αυτή η εξέλιξη δεν κλείνει το δρόμο για το σοσιαλισμό. Τον ανοίγει. Εάν η πάλη των εργαζομένων θα φτάσει μέχρι τη σοσιαλιστική επανάσταση αυτό θα εξαρτηθεί από την πολιτική και ταξική ωρίμανση της ίδιας της εργατικής τάξης. Η πάλη των εργαζομένων για την πραγματοποίηση ανάλογων μέτρων, σαν και αυτών που περιγράφηκαν παραπάνω, ωθεί αποφασιστικά στην ωρίμανση της ταξικής και πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης για την πραγματοποίηση και της σοσιαλιστικής επανάστασης.
COMMENTS