Οι μαθητές στη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησαν πορεία για να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πέντε χρόνια μετά από την εν ψυχρώ δολοφονία του.
Δεν έχει τόσο σημασία το ποιος φορέας διοργάνωσε αυτήν την πορεία όσο έχει σημασία το ότι κατέληξε στην εκκλησία που θα τελούνταν η εξόδιος ακολουθία της αδικοχαμένης, επίσης, δεκατριάχρονης μαθήτριας από την Ξηροκρήνη. Της Σάρας, γεννημένης στην Ελλάδα από μετανάστες.
Αντιλαμβανόμαστε με αυτόν τον τρόπο το πώς οι μαθητές συνδύασαν τα «Δεκεμβριανά» του 2008 με την τραγωδία που συνέβη στην Ξηροκρήνη. Από αυτό και μόνο το γεγονός καταλαβαίνουμε την οργή που έχει κατακλύσει τους μαθητές για το μέλλον που τους ετοιμάζεται, το γιατί επανέρχονται τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 στη μνήμη τους.
Και πράγματι. Τα Δεκεμβριανά ήταν μια σημαντική εκδήλωση της οργής των μαθητών και της νεολαίας γενικότερα μπροστά στην αστυνομική αυθαιρεσία και τον κυβερνητικό αυταρχισμό. Ήταν, όμως, πάνω απ’ όλα η εκδήλωση της οργής για το αβέβαιο μέλλον της νεολαίας. Και αυτή η αβεβαιότητα γίνεται συνείδηση από τα μαθητικά χρόνια πια. Γι’ αυτό και τα Δεκεμβριανά είχαν πανελλαδικό χαρακτήρα.
Το χαρακτήρα των Δεκεμβριανών, δυστυχώς, η τότε ηγεσία του Κόμματος δεν τον κατάλαβε αμέσως. Στάθηκε περισσότερο στον ρόλο που έπαιξαν ορισμένοι έτοιμοι παρακρατικοί μηχανισμοί και κόμματα παρά στον ίδιο το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων της νεολαίας, που χαρακτηρίζονταν από έντονο αυθορμητισμό αλλά και μαζικότητα.
Αργότερα, βέβαια, στο 18ο Συνέδριο, αναγκάστηκε να τοποθετηθεί επί της ουσίας και να καθορίσει τα Δεκεμβριανά ως δεύτερο σημαντικό γεγονός μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης τον Οχτώβρη του 2008.
Διαβάζουμε από την εισήγηση της ΚΕ στο Συνέδριο: «Tο δεύτερο γεγονός αφορά στο ξέσπασμα της νεολαιίστικης, και γενικότερα της λαϊκής οργής, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή στα Eξάρχεια. Nεανικές μάζες, ιδιαίτερα μαθητικές, αλλά και φοιτητικές, σπουδαστικές, ξαναγέμισαν τους δρόμους των περισσότερων πόλεων της χώρας, με συνθήματα κατά της κρατικής βίας, αλλά και υπέρ της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Mαζί τους βάδισαν χέρι – χέρι τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα στην κοινή δράση του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος.
Tο δίδαγμα που βγαίνει από αυτές τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ευαισθητοποίησαν μεγάλα τμήματα του λαού, των οποίων η απήχηση πέρασε τα σύνορα της χώρας, είναι ότι: Ενα γεγονός, μια σπίθα μπορεί να οδηγήσει στο φούντωμα του κινήματος, σε συνθήκες που υπάρχει το βασικό υπόβαθρο, η αγανάκτηση από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η διάψευση ελπίδων ότι είναι δυνατόν, στα πλαίσια του συστήματος, να δοθούν ριζικές λύσεις για το λαό, ιδιαίτερα για τη νεολαία που είναι ο στόχος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής απασχόλησης, της κρατικής βίας, της χειραγώγησης. Δεν ήταν ένα απλό ξέσπασμα, βγήκε στην επιφάνεια η διάθεση για γενικότερο αγώνα, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τα δικαιώματά της».
Αν και η εισήγηση δεν αποτυπώνει πλήρως την πραγματική κατάσταση που επεκράτησε τότε καταβάλει μια προσπάθεια να ξεφύγει από τις πρώτες αντιδράσεις της ηγεσίας.
Αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε είναι ότι μετά το ξέσπασμα της νεολαίας αρχίζουν μια σειρά κινητοποιήσεις των εργαζομένων, για μια εκτεταμένη περίοδο, ενάντια στην πολιτική των κυβερνήσεων, που οδηγούν στη μετακίνηση σημαντικών λαϊκών μαζών και στο αποφασιστικό χτύπημα του δικομματισμού.
Δυστυχώς από αυτήν τη μετακίνηση των λαϊκών μαζών δεν μπόρεσε να ενισχυθεί το Κόμμα μας. Και όχι μόνο δεν μπόρεσε να ενισχυθεί αλλά έχασε και τις μισές του δυνάμεις.
COMMENTS