Με αφορμή τον εορτασμό του ΕΑΜ

Σχόλιο Συνεργάτη μας

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας μήνας από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από τους φονιάδες παρακρατικούς της Χρυσής Αυγής. Ένας μήνας πλούσιος σε εξελίξεις, με έντονη τη δράση του λαϊκού κινήματος, που έδειξε να αφυπνίζεται από ένα πολύμηνο «κλείσιμο στο καβούκι του», να βγαίνει στους δρόμους σε μια αρκετά δυναμική εκδήλωση των αντιφασιστικών και δημοκρατικών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού, τα οποία υπάρχουν, είναι σημαντικά και ελπιδοφόρα.

Ταυτόχρονα αυτές  τις μέρες το Κόμμα μας πήρε την πρωτοβουλία να γιορτάσει την επέτειο της Απελευθέρωσης της Αθήνας από το ναζισμό, την επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ. Την επέτειο δηλαδή της σημαντικότερης περιόδου της ιστορίας  του Κόμματός μας, της πιο ιστορική στιγμής, όπου μπόρεσε να μπει επικεφαλής των λαϊκών μαζών στην πάλη κατά του φασισμού, στην ταυτόχρονη πάλη για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ναζιστές δήμιους αλλά και την λαοκρατία και το σοσιαλισμό.

Η ιστορική προσφορά του ΕΑΜ, η συμβολή του ΚΚΕ στη δημιουργία του, η επικαιρότητα σήμερα αυτής της προσφοράς, είναι αναμφισβήτητες. Με αυτήν την έννοια, επιβάλλεται από το Κόμμα μας η έμπρακτη ανάδειξη της ιστορικής αυτής περιόδου, των πολιτικών συμπερασμάτων, τα οποία έρχονται, δυστυχώς, σε χτυπητή αντίθεση με τις νεότερες επεξεργασίες και εκτιμήσεις του Κόμματος αλλά και τις σημερινές του επιλογές.

Το «ξαναγράψιμο» της Ιστορίας του Κόμματος, με αφετηρία «τη στρατηγική του Κόμματος», όχι μόνο δεν αποτύπωσε την ιστορική διαδρομή του Κόμματος με βάση «τις συγκεκριμένες συνθήκες» της εποχής, που εξελίχτηκαν τα αντίστοιχα γεγονότα, αλλά οδήγησε σε πολλές λαθεμένες αναθεωρήσεις, που «βγαίνουν» και στο σήμερα. Και μία από αυτές τις αναθεωρήσεις αφορά και στο ΕΑΜ και τη δράση του.

Μακριά από μένα η άποψη ότι δεν πρέπει να ξανακοιτάμε την ιστορική μας πορεία, ιδιαίτερα τους πιο σημαντικούς της σταθμούς, που έκριναν και το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας στη χώρα μας, να αντλούμε πολιτικά διδάγματα, χρήσιμα και αξιοποιήσιμα για το σήμερα. Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, έγινε μια «προκάτ» αναθεώρηση, που δεν υπάκουε σε κανέναν κανόνα της ιστορικής επιστήμης.

Στο πλαίσιο αυτό θα σταθώ σε ένα καίριο σημείο, ανάμεσα στα πολλά, που ανάδειξε στην ομιλία του ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος στον εορτασμό της επετείου της Απελευθέρωσης της Αθήνας και της επετείου των 72 χρόνων από την ίδρυση του ΕΑΜ, που αφορά κατά κύριο λόγο το σήμερα:

 «Στο παιγνίδι της συσκότισης και του αποπροσανατολισμού σε αυτό έχουν μπει τα τελευταία χρόνια, διάφορες πολιτικές δυνάμεις, που μιλάνε για «νέα κατοχή», για «εξάρτηση» από τη γερμανική μπότα ή τους αμερικάνους κλπ, αθωώνοντας έτσι τους έλληνες εταίρους και συνεργάτες τους, την ελληνική αστική τάξη, τμήματα του κεφαλαίου που η κερδοφορία και το μέλλον τους είναι συνυφασμένο με τους ίδιους μονοπωλιακούς ομίλους που υπηρετεί είτε η πολιτική Μέρκελ, είτε η πολιτική Ολάντ, είτε η πολιτική Ομπάμα και το κακό συναπάντημα. Δηλητηριάζουν το μυαλό και τη συνείδηση του λαού μας, δεν τον αφήνουν να ξεκαθαρίσει προς τα πού πρέπει να οδηγήσει την πάλη του, να δει τις αιτίες των φαινομένων. Η άποψη που προβάλουν και ζυμώνουν μέσα στο λαό, επί της ουσίας αθωώνει όλα τα κόμματα της αστικής τάξης, το νέο διπολισμό, ρίχνει στα μαλακά τις ευθύνες του συστήματος, της τάξης συνολικά που κυβερνά στη χώρα μας, κρύβει τους πραγματικούς ανταγωνισμούς και το μαλλιοτράβηγμα των ιμπεριαλιστών για τα συμφέροντά τους, συσκοτίζει συνολικά τον χαρακτήρα της κρίσης».

Φυσικά, γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει και η ηγεσία του Κόμματος, ότι η παραπάνω ταύτιση των εννοιών της «εξάρτησης» με τη «νέα κατοχή», είναι μια ανεπίτρεπτη λαθροχειρία με σκοπό να ακυρώσει με μια μονοκονδυλιά την ιστορική κληρονομιά του ΕΑΜ, να τη φέρει στα «μέτρα» του Δοκιμίου και της αρθρογραφίας του ανιστόρητου και αντιιστορικού Μ. Μαΐλη, που ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούν ότι η δράση του ΕΑΜ και οι στόχοι του δεν ξέφευγαν από τα αστικά όρια!!!  

Είναι μια σκόπιμη και απαράδεκτη, αντιεπιστημονική και αντίθετη με το διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, ταύτιση της Λενινιστικής αντίληψης για τον ιμπεριαλισμό, της πάλης ενάντια στο φασισμό, της δράσης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ενάντια στην ξένη κατοχή και την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, των σχέσεων των τάξεων με τα παραπάνω καθήκοντα, με τις αντιλήψεις που πλασάρουν το ΕΠΑΜ και ο ΣΥΡΙΖΑ ή και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το κύριο όμως που θέλω να σταθώ είναι το πού και το γιατί το είπε. Το λέει στην επέτειο εορτασμού του ΕΑΜ στρεφόμενος  ενάντια στο ίδιο το ΕΑΜ.  Γιατί το ΕΑΜ πάνω απ’ όλα διακήρυξε τη θέση της πάλης για μια Ελλάδα ενάντια στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό και μάλιστα με το όπλο στο χέρι. Και όχι απλά τη διακήρυξε αλλά την έκανε πράξη με έναν ηρωικό αγώνα που κόστισε ποτάμια αίματος στο λαό μας και το λαϊκό κίνημα.

Τότε, λοιπόν, η πάλη ενάντια στην εξάρτηση της χώρας μας, με τη μορφή της κατοχής εθνικού εδάφους, πήρε σάρκα και οστά με την πάλη της εργατικής τάξης και της αγροτιάς για τη λαοκρατία με ανοιχτό το δρόμο για ένα διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, το σοσιαλισμό.

Το ΕΑΜ είχε την εξουσία στις απελευθερωμένες περιοχές, είχε κυβέρνηση, λαϊκό στρατό, εφεδρικό στρατό, λαϊκή πολιτοφυλακή, λαϊκή αυτοδιοίκηση, λαϊκή παιδεία, λαϊκή δικαιοσύνη, λαϊκή υγεία, λαϊκό πολιτισμό, οργάνωσε την αλληλεγγύη και την τροφοδοσία του πληθυσμού, οργάνωσε ελεύθερες εκλογές, που για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας συμμετείχαν οι γυναίκες, έδωσε τη μάχη της παραγωγής, ήταν αμείλιχτος εχθρός της μαύρης αγοράς.

Η εξουσία αυτή δεν ήταν αστική εξουσία, δεν ήταν βέβαια ούτε η δικτατορία του προλεταριάτου, ήταν, όμως, μια λαοκρατική δημοκρατική εξουσία εκφραστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, που στηριζόταν στην άμεση δράση των λαϊκών μαζών ενάντια στους κατακτητές και των ντόπιων λακέδων τους.   

Το γεγονός ότι το λαϊκό κίνημα «έφτασε στην πηγή αλλά δεν ήπιε νερό», να ολοκληρώσει, δηλαδή, τη νίκη του και την εξουσία του, έχει επαρκώς αναλυθεί και επισημανθεί όλα τα μετέπειτα χρόνια και αξίζει κανείς να επανέλθει σε αυτό το ζήτημα και είμαι βέβαιος ότι η Νέα Σπορά θα το κάνει.

Όμως, σε καμία περίπτωση και κανένας δεν τόλμησε να πει ότι η πάλη ενάντια στην εξάρτηση, ήταν πάλη που αθώωνε την ελληνική αστική τάξη ή πάλευε για να επιλέξει ο λαός μας έναν διαφορετικό ιμπεριαλιστή.

Με αυτήν την έννοια, το ατόπημα της ηγεσίας του Κόμματος είχε μόνο έναν αποδέκτη: το εσωτερικό του Κόμματος. Ειπώθηκε σκόπιμα ακριβώς για να ταυτίσει όσους έχουν διαφορετική άποψη, γύρω από αυτό το ζήτημα, με το ρεφορμισμό ή ακόμα και με τις επιδιώξεις τμημάτων της αστικής τάξης.

Σαφώς και τέτοιες πολιτικές απόψεις όντως υπάρχουν στην πολιτική ζωή και έχουν συγκεκριμένους φορείς από τους οποίους εκπορεύονται. Αλλά, τελικά, μήπως κάποτε πρέπει να σκεφτεί στα σοβαρά και η ηγεσία του Κόμματος ότι, όταν αμφισβητεί την εξάρτηση της χώρας μας, με τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, είναι αυτή που βοηθάει την αστική τάξη της χώρας και τον ιμπεριαλισμό;

COMMENTS