Δεν πρόκειται να καταθέσουμε κάποιο πόνημα για τη βία ούτε από ιστορική, ούτε από κοινωνιολογική ούτε και από φιλοσοφική άποψη. Άλλωστε θεωρούμε ότι το θέμα της βίας και ιστορικά, και κοινωνιολογικά, και φιλοσοφικά έχει αναλυθεί τόσο, που να το θεωρούμε εξαντλημένο.
Όπως θεωρούμε ότι όσοι χρησιμοποιούν το γνωστό ερώτημα – κόλπο: «Καταδικάζεις τη βία απ’ όπου και εάν προέρχεται;» έχουν πλήρη συνείδηση το τι σημαίνει ένα γιαούρτωμα, ένα γουχάισμα ακόμη και από αστική άποψη.
Όπως γνωρίζουν ότι, όταν διαλύει η αστυνομία μια διαδήλωση έχουν πλήρη συνείδηση ότι εκείνη τη στιγμή εξασκείται μια μορφή «νομιμοποιημένης βίας».
Έχουν, επίσης, πλήρη συνείδηση ότι, όταν οι εργαζόμενοι απεργούν ή διαδηλώνουν ενάντια στον εργοδότη τους ή και την ίδια την πολιτική εξουσία διεκδικώντας τα αιτήματά τους, τόσο ο εργοδότης όσο και η πολιτική εξουσία τους αντιμετωπίζουν ως «εκβιαστές» γι’ αυτό σπεύδουν να καλέσουν τα ΜΑΤ.
Πολύ περισσότερο έχουν πλήρη συνείδηση για τις πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, που το Κίνημα τις έχει καταδικάσει ρητά και απερίφραστα. Το γνωρίζουν.
Ακόμη περισσότερο έχουν πλήρη συνείδηση για τη δράση των παρακρατικών μηχανισμών και της κρατικής βίας, των μυστικών υπηρεσιών και των κάθε λογής προβοκατόρων. Και αυτό το γνωρίζουν.
Το υποκριτικά παράδοξο είναι ότι όλοι αυτοί, που υποβάλλουν αυτό το ερώτημα, δεν έχουν θρηνήσει ποτέ για έναν Νικηφορίδη της «άλλης πλευράς», για έναν Πλουμπίδη, Μπελογιάννη, Λαμπράκη, Πέτρουλα, Τσαρουχά, Μανδηλαρά, Ελή, Κουμή, Κανελλοπούλου, Καλτεζά, Γρηγορόπουλο, Κοτζαρίδη, Φύσσα.
Όλοι αυτοί ανήκουν στην «από εδώ πλευρά», που τελεί υπό συνεχή κατηγορία για το εάν καταδικάζει τη βία.
Για να μην μιλήσουμε για τους χιλιάδες νεκρούς των αγώνων του ελληνικού λαού, τους αγωνιστές, που έδωσαν και τη ζωή τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση για τη λευτεριά και την προκοπή αυτού του τόπου.
Θρηνούν, όμως, αυτοί που παίζουν σταθερά το ρόλο του κατήγορου, γιατί δεν τηρείται «ο νόμος και η τάξη»! Θρηνούν γιατί δεν τηρούντα οι νόμοι που διαλύουν τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την εργασία, την οικονομία. Θρηνούν, γιατί οι εργαζόμενοι αντιστέκονται στα μνημόνια, που τους έχουν εξαθλιώσει. Γιατί δεν είναι ραγιάδες.
Αντίθετα. Δε θρηνούν για όσους χάνουν τις δουλειές τους, για όσους προέβησαν στο απονενοημένο διάβημα. Το πολύ – πολύ να εκφράσουν την κατανόησή τους.
Το παν είναι η τήρηση του νόμου και της τάξης, για να διασώσουν τη «δική τους τάξη», των μανδαρίνων της εξουσίας, αυτών που συναγελάζονται με τους «μαζί τα φάγαμε», με τους «τότε δεν τους ξέραμε»!!!
Σας μάθαμε πια. Είστε πάντα οι ίδιοι. Ακούμε τα ίδια λόγια από τα ίδια στόματα, από την ίδια θέση, από τις ίδιες εκπομπές.
Και το κόλπο σας το μάθαμε. Κάνετε το ίδιο ερώτημα, κρύβεστε πίσω από αυτό, για να κρύψετε μια άδικη υπόθεση. Για να κρύψετε την πραγματική βία, που, εκτός από αυτήν που εξασκεί η πολιτική εξουσία, την εξασκείτε και εσείς οι ίδιοι πάνω στις λαϊκές συνειδήσεις.
Το λάθος σας είναι ότι, ενώ εσείς μένετε οι ίδιοι και απαράλλαχτοι, δεν καταλαβαίνετε ότι «η Γη κινείται». Και αυτό που δεν καταλαβαίνετε, πολύ περισσότερο, είναι ότι σας πήραμε χαμπάρι.
Σας πέφτει πολύ το γιαούρτι, σας πέφτει πολύ η τούρτα, σας πέφτει πολύ το γιούχα! Δεν πρόκειται να σπαταλήσουμε ούτε ένα ευρώ για λογαριασμό σας. Ούτε να σπαταλήσουμε τη φωνή μας για να σας γιουχαΐσουμε.
Αυτό που σας πρέπει είναι ο ανηλεής πόλεμος ενάντια στις ιδέες σας και η βαθύτατη περιφρόνησή μας. «Ουστ και έξω από την παράγκα».
Στα σαλόνια σας, στις πιατέλες σας, στους διαδρόμους της άδικης εξουσίας σας, στα γκαλά σας, μέχρι να σας γκρεμίσουμε και να σας στείλουμε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Εμείς τραγουδάμε τη Δραπετσώνα και τη Διεθνή!
COMMENTS