Η παροιμία «άλλαξε ο Μανωλιός… και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς» φαίνεται ότι ταιριάζει απόλυτα στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος στην τελευταία του ομιλία στην Πολιτική Γραμματεία της Νέας Δημοκρατίας, προσπάθησε να ακροβατήσει ανάμεσα στο να μην επικαλεσθεί ονομαστικά τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά να αναφερθεί σ’ αυτήν επί της ουσίας, να την περιγράψει, και μάλιστα, και με συγκεκριμένα παραδείγματα.
Όσο, όμως, και εάν, από τη μια, προσπάθησε να απομακρυνθεί από τη θεωρία των δύο άκρων, από την άλλη, η συγκεκριμένη του αναφορά στα γεγονότα στις Σκουριές της Χαλκιδικής και στον εμπρησμό της ΜΑΡΦΙΝ δείχνει ότι ο πρωθυπουργός δεν εγκαταλείπει τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά τη συντηρεί και την πλασάρει με διαφορετική συσκευασία, έστω και εάν έχει συναντήσει σοβαρές ενστάσεις και από στελέχη του ίδιου του κόμματός του, εκτός, φυσικά, από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Από το λόγο του Αντώνη Σαμαρά αξίζει κανείς να σταθεί σε ορισμένα σημεία τα οποία, νομίζουμε, αξιολογικά είναι τα παρακάτω:
Πρώτο. Η επιμονή του Αντώνη Σαμαρά, κάτω από το οποιοδήποτε περίβλημα στη θεωρία των δύο άκρων, το σημειώνουν και οι πολιτικοί σχολιαστές, ερμηνεύεται ότι ο ίδιος θεωρεί ότι του δίνει πολιτικό πλεονέκτημα απέναντι στον κύριο αντίπαλό του, αυτήν τη στιγμή, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμμέσως πλην σαφώς τελεί από την κυβέρνηση υπό κατηγορία, ως ενεχόμενος (στελέχη του) στα γεγονότα στις Σκουριές.
Δεύτερο. Η αναφορά του Αντώνη Σαμαρά στην πολιτική βούληση, που επέδειξε ο ίδιος και η κυβέρνησή του στην αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής, επιδιώκει να καταγράψει στον Ελληνικό λαό ότι είναι αποφασισμένος να χτυπήσει τα «δύο άκρα», ότι διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και ότι είναι αυτός που καθορίζει την πολιτική ατζέντα των εξελίξεων.
Τρίτο. Το γεγονός ότι τόνισε, με ιδιαίτερη έμφαση, ότι το νομικό πλαίσιο που υπάρχει είναι αρκετό για να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε «παραβατική» συμπεριφορά της οποιασδήποτε πολιτικής δύναμης απέναντι στην τήρηση του νόμου, γι’ αυτό άλλωστε γίνεται η εξομοίωση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής με τις Σκουριές και τη ΜΑΡΦΙΝ, δείχνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι αποφασισμένος να προχωρήσει στην ίδια πολιτική κατεύθυνση, την τήρηση «του νόμου και της τάξης», μη κάνοντας καμία διαφοροποίηση ως προς τα κόμματα, τις πολιτικές και εργατικές οργανώσεις.
Τέταρτο. Συνδυασμένο το παραπάνω με την έννοια της «πολιτικής ευθύνης», που επανέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς για άλλη μια φορά, σε σχέση με τη στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στα σοβαρά προβλήματα της χώρας μας, καταγράφεται ως μια προσπάθεια να αναδειχθεί η Νέα Δημοκρατία ως η μόνη υπεύθυνη δύναμη, που είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα μας από την οικονομική κρίση και να σταθεί στα πόδια της.
Πέμπτο. Από αυτήν τη θέση, «της πολιτικής ευθύνης», ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να αποφαίνεται αντίστοιχα, ως σύγχρονος Βοναπάρτης, για την πολιτική υπευθυνότητα των άλλων κομμάτων, πολιτικών οργανώσεων και του συνδικαλιστικού κινήματος, να επιστρατεύει την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» και να κρίνει την πολιτική στάση των κομμάτων και να την καθορίζει ως «ακραία», εάν π.χ. υποστηρίζουν την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ!
Όλα τα παραπάνω, βέβαια, μπορεί να αποκαλύπτουν τις σκέψεις και τις πολιτικές κατευθύνσεις, που επιθυμεί η αστική τάξη της χώρας να κινηθεί ο Αντώνης Σαμαράς και το τμήμα εκείνο της Νέας Δημοκρατίας, που συσπειρώνεται γύρω από αυτήν την πολιτική και πρακτική, έστω εξασφαλίζοντας τη συμμαχία ενός αποδυναμωμένου ΠΑΣΟΚ.
Τα ίδια, όμως, συγκεκριμένα σημεία, ταυτόχρονα, μπορεί να θεωρηθούν και τα ευάλωτα σημεία της ίδιας της πολιτικής του Αντώνη Σαμαρά, γιατί αποδεικνύουν ότι οι λύσεις για την αστική τάξη και τα κόμματά της «δεν βγαίνουν εύκολα», επιβεβαιώνοντας πολύ καθαρά τα αδιέξοδα της αστικής τάξης και των κομμάτων της και τις εκτιμήσεις της «Νέας Σποράς».
Ο μόνος δρόμος που τους έχει απομείνει είναι ο δρόμος «του νόμου και της τάξης», δηλαδή, του αυταρχισμού και της καταστολής, που φτάνει μέχρι την ενοχοποίηση της δράσης των πολιτικών κομμάτων και του εργατικού κινήματος, που αντιπαρατίθενται στην πολιτική που εφαρμόζεται.
Η Χρυσή Αυγή, το μαντρόσκυλο του συστήματος, παρά τις επιτυχίες που είχε στο ρόλο που ανέλαβε να είναι το σιδερένιο, εγκληματικό, αιματηρό και δολοφονικό χέρι «του νόμου και της τάξης», αποδείχτηκε αποσταθεροποιητικός παράγοντας και για την ίδια τη Νέα Δημοκρατία, για το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Σε χρόνο ρεκόρ αναγκάστηκαν να τη «μαζέψουν».
Η κίνηση αυτή, παρά το γεγονός ότι προβλήθηκε από την πλευρά του Αντώνη Σαμαρά και της κυβέρνησης ως επιχείρημα επιτυχούς υπεράσπισης της δημοκρατίας και της νομιμότητας, ως επιχείρημα που αποδεικνύει την ύπαρξη της πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης, της αμερόληπτης και ενεργούς λειτουργίας της Δικαιοσύνης, στο βάθος, δείχνει το πόσο «στριμωγμένοι» είναι η αστική τάξη και η κυβέρνηση.
Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η πλευρά του ζητήματος που θίγουμε, θα μας επιτραπεί να αναφερθούμε με δυο λόγια στην πραγματική οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας μας.
Η χώρα μας περνάει τον έκτο χρόνο της ύφεσης με σωρευτική πτώση του ΑΕΠ πάνω από το 25%. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο κύκλος της ύφεσης θα κλείσει το 2014 και η χώρα μας θα μπει στον κύκλο της ανάκαμψης της οικονομίας. Κανένα στοιχείο, όμως, από αυτά που παραθέτει η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί.
- Το προσχέδιο του προϋπολογισμού, που κατατέθηκε στη Βουλή, προβλέπει ανάπτυξη για το 2014 κατά 0.6% επί του ΑΕΠ. Αντίθετα πολλοί οικονομικοί σχολιαστές αμφισβητούν αυτήν την παραδοχή, γιατί όλοι οι οικονομικοί όροι που επικαλείται η κυβέρνηση δεν εξασφαλίζουν ούτε αυτό το ποσοστό ανάπτυξης το οποίο προβλέπει η κυβέρνηση.
- Η ανεργία έχει εκτιναχθεί στο 27.6%, σύμφωνα με τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία, η πραγματική ανεργία είναι πολύ παραπάνω – έχει ξεπεράσει το 35%, ενώ η ανεργία μεταξύ των νέων ανήλθε στο 67% και η μετανάστευση είναι ο μόνος δρόμος που τους έχει απομείνει, αν και αυτή η λύση αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου σίγουρη πλέον.
Για να αποδοθούν οι πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος της ανεργίας αρκεί να πούμε ότι για να φτάσει η χώρα μας στα επίπεδα της ανεργίας του 2009 θα χρειαστούν τριάντα χρόνια με ένα μέσο επίπεδο ανάπτυξης της τάξης του 5%! Αυτά τα στοιχεία μας τα παρέχει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Όπως γίνεται κατανοητό ανάπτυξη με 5% επί τριάντα χρόνια είναι αδύνατον να συμβεί. Ισοδυναμεί με τον τετραγωνισμό του κύκλου.
- Το δημόσιο χρέος το 2009 ανερχόταν στο 129.2% επί του ΑΕΠ, το οποίο ΑΕΠ ανερχόταν στα 231δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος το 2009 ήταν στα 298δισ. ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος είναι – περίπου – στο 175.6% επί του ΑΕΠ, το οποίο ΑΕΠ έχει πέσει – περίπου – στα 180δισ. ευρώ. Δηλαδή το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει τα 300δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση το ανεβάζει στα 302δισ. ευρώ, ενώ στην πραγματικότητα κυμαίνεται κοντά στα 320δισ. ευρώ.
Το αναπότρεπτο ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί η Ελλάδα το 2009 με το συγκεκριμένο ΑΕΠ και το συγκεκριμένο δημόσιο χρέος πέρασε σε καθεστώς χρεοκοπίας, ενώ το 2014 με μειωμένο κατά πολύ το ΑΕΠ και αυξημένο δημόσιο χρέος, σε σχέση με το 2009, θα περάσει σε φάση ανάκαμψης;
- Στο μεταξύ τα στοιχεία τα οποία δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ για το μήνα Αύγουστο για τη βιομηχανική παραγωγή και τις εξαγωγές καταγράφουν μείωση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 7.2% και συρρίκνωση των εξαγωγών κατά 5.7% αντίστοιχα.
Οι δύο αυτοί δείκτες είναι σημαντικοί, γιατί ο μεν βιομηχανικός δείκτης δείχνει την κατάσταση που επικρατεί στο επίπεδο της υλικής παραγωγής, ο δε δείκτης των εξαγωγών αποδεικνύει ότι η περίφημη «εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας αποδεικνύεται ένας μεγάλος μύθος.
- Την ίδια στιγμή η μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων έχει αγγίξει το 40% με αποτέλεσμα να υπάρχει πρόβλημα, ιδιαίτερα σοβαρό, με την κατανάλωση. Η μείωση της κατανάλωσης έγινε και αυτός παράγοντας έντασης της ύφεσης.
Το μόνο «επιχείρημα», το οποίο το χρησιμοποιεί η κυβέρνηση ως δυνατό χαρτί, είναι ότι μηδένισε το δημοσιονομικό έλλειμμα και δηνιούργησε το πρωτογενές πλεόνασμα. Η «Νέα Σπορά» έχει τοποθετηθεί έγκαιρα γύρω από αυτό το θέμα, το οποίο πήρε και τη μορφή ενός σίριαλ.
- Η λογιστική κατασκευή του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι πλέον αποδεδειγμένη. Ούτε η τρόικα δεν το αναγνωρίζει στους εσωτερικούς της λογαριασμούς. Από εκεί και μετά η τρόικα αποδέχτηκε την ύπαρξή του μόνο και μόνο για να χρησιμεύσει ως επιχείρημα για μια νέα αναδιάρθρωση του χρέους, περιορίζοντάς το στα 100εκατ. ευρώ από 2.6δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση τώρα το υπολογίζει ότι θα είναι τελικά γύρω στα 500εκατ. ευρώ εκ των οποίων τα 350εκατ. ευρώ θα τα διαθέσει στις «ευπαθείς ομάδες». Ίδωμεν.
Αλλά τι σημαίνει ο μηδενισμός του δημοσιονομικού ελλείμματος; Πέρα από τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, την αύξηση της φορολογίας κ.α., σημαίνει και γενναίες περικοπές των δημόσιων επενδύσεων. Το γεγονός αυτό το σημειώνουμε, γιατί οι ιδιωτικές επενδύσεις ουσιαστικά δεν υπάρχουν και οι δημόσιες επενδύσεις ήταν οι μόνες που έχουν απομείνει και μπορούσαν να δώσουν ανάπτυξη. Ακόμη και αυτός ο παράγοντας έχει ελαχιστοποιηθεί.
Το συμπέρασμα είναι ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας όχι μόνο δεν είναι καλή αλλά είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι μας την παρουσιάζουν. Είναι χειρότερη ακόμη και από τότε που η χώρα μας μπήκε σε καθεστώς χρεοκοπίας. Έχει μεγαλύτερο δημόσιο χρέος και μικρότερο ΑΕΠ. Το αδιέξοδο είναι περισσότερο από προφανές.
Από πολιτική άποψη, τώρα, η κατάσταση για την κυβέρνηση δεν είναι επίσης καλή. Αν ισχύουν τα αποτελέσματα των κρυφών δημοσκοπήσεων, που λέγονται, ακόμη και ανοιχτά από πολιτικούς σχολιαστές, και επίμονα επαναλαμβάνονται, τότε, η Νέα Δημοκρατία δεν είναι πρώτο κόμμα.
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής την αποσταθεροποίησε ακόμη περισσότερο και έτσι εξηγούνται η «πολιτική βούληση» και η «πολιτική ευθύνη» που επέδειξαν η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση σε σχέση με τις τελευταίες εξελίξεις ως προς τη Χρυσή Αυγή.
Αλλά και οι επίσημες δημοσκοπήσεις που εμφανίστηκαν αμέσως μετά τα μέτρα, που ελήφθησαν για τη Χρυσή Αυγή, δεν δείχνουν κάποια ουσιαστική αλλαγή ως προς τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Παραμένουν στα ίδια ποσοστά περίπου.
Το πολιτικό σκηνικό, όμως, που στήνει μεθοδικά η Νέα Δημοκρατία με τη σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξεκίνησε από τη Χρυσή Αυγή αλλά δεν τελειώνει σε αυτήν. Το καθεστώς «του νόμου και της τάξης» αφορά, πριν απ’ όλα, το εργατικό κίνημα, τους αγώνες του για την ανατροπή της πολιτικής που εφαρμόζεται.
Αφορά, σε τελική ανάλυση, ιδιαίτερα το ΚΚΕ, που δεν περιορίζεται μόνο στην ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής, αλλά πηγαίνει πολύ πιο πέρα, σε ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
Το υπάρχον νομικό πλαίσιο, για το οποίο περηφανεύτηκε ο Αντώνης Σαμαράς ότι επαρκεί για να αντιμετωπιστεί η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, είναι το ίδιο επαρκές για να επεκταθεί και για οποιαδήποτε άλλη πολιτική οργάνωση ή πολιτικό κόμμα. Γι’ αυτό το λόγο, κατά τη γνώμη μας, ήταν ουσιαστικό λάθος από την πλευρά των κομμάτων της αντιπολίτευσης – ιδιαίτερα από την πλευρά της ηγεσίας του Κόμματος, ακόμη και από την πλευρά εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών οργανώσεων, που «μπήκαν» στη συζήτηση περί της επάρκειας του υπάρχοντος νομικού πλαισίου.
Η στάση που έπρεπε να κρατήσει η ηγεσία του Κόμματος ήταν να καταδείξει και να ονομάσει τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης, που ενθάρρυνε την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής για να σπέρνει την τρομοκρατία στους εργαζόμενους, τις διασυνδέσεις της με τα σώματα ασφαλείας και του στρατού, με τμήματα του κεφαλαίου.
Να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, να αποκαλύψει και να εξηγήσει τη στάση της κυβέρνησης στους εργαζόμενους και των σχεδίων που απεργάζεται, να καταγγείλει κάθε απόπειρα εφαρμογής αυτού του νομικού πλαισίου σε βάρος κομμάτων, πολιτικών οργανώσεων και του εργατικού κινήματος, να οργανώσει την πάλη του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του, ενάντια στο φασιστικό κίνδυνο.
Μπροστά στην οικονομική και πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, μπροστά στα αναπόφευκτα νέα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων που θα πάρει η κυβέρνηση, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς της, στήνεται ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο στοχεύει στην ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής, στην ενοχοποίηση της δράσης κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων, του εργατικού κινήματος. Περί αυτού δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία.
Είναι η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη τις εξελίξεις γύρω από τη Χρυσή Αυγή, που αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο του φύλακα του νόμου και της τάξης, είναι η κυβέρνηση που δεν δίστασε και ανέλαβε να ενοχοποιήσει τη δράση κομμάτων, που δεν αμφισβητούν ακόμη και τη γενική στρατηγική της αστικής τάξης. Πράγμα που δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει.
Η κυβερνητική πολιτική απέτυχε παταγωδώς να βγάλει τη χώρα μας από την οικονομική κρίση, και όχι μόνο αυτό, χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο την οικονομική της κατάσταση. Η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Οι τελευταίες δηλώσεις των Ρεν – Άσμουσεν δείχνουν ότι ο εργαζόμενος λαός θα υποβληθεί σε νέες θυσίες. Θα φορτωθεί νέα βάρη.
Σε μια στιγμή, που η πολιτική της κυβέρνησης εγείρει ενστάσεις, ακόμη και από μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ, σε μια στιγμή που τα αδιέξοδα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης συνειδητοποιούνται από ευρύτερες μάζες εργαζομένων, αυτήν τη στιγμή, το Κόμμα μας οφείλει να καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία, για την οποία η «Νέα Σπορά» κατ’ επανάληψη έχει τοποθετηθεί και έχει καθορίσει το πλαίσιό της. Κάθε καθυστέρηση συσσωρεύει νέους κινδύνους και για το εργατικό κίνημα και για το ίδιο το Κόμμα μας.
COMMENTS