Τι ακριβώς έρχεται να μας πει ο εκδότης του «Βήματος της Κυριακής» με το σχετικό του άρθρο (εδώ); Γιατί τόσο πολύ ανησυχεί για το ρόλο της τρόικας; Γιατί αναγκάζεται να γράψει «Το βαθύτερο σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει. Είναι νύχτα για την ελληνική οικονομία και στο βαθύ σκοτάδι ένα φάντασμα πλανάται πάνω από τη χώρα: η Τρόικα, αγριότερη παρά ποτέ και πολλαπλώς ύποπτη»;
Το να παρομοιάζει ο Στ. Ψυχάρης, επικεφαλής ενός εκδοτικού συγκροτήματος, που πάντα έπαιζε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά και οικονομικά πράγματα της χώρας μας, την ελληνική οικονομία με το βαθύ σκοτάδι της νύχτας, φαίνεται ότι γνωρίζει κάτι παραπάνω από εμάς. Εκείνο, βέβαια, που διαβεβαιώνει, και για εμάς είναι αρκετό, είναι ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο σκοτάδι.
Και μας είναι αρκετό, γιατί αποδεικνύει ότι όλη η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε μέχρι τώρα, από τις διάφορες κυβερνήσεις, για να βγει η χώρα μας από την οικονομική κρίση δεν έπιασε τόπο. Και όχι μόνο δεν έπιασε τόπο αλλά και μας έφερε σε πολύ πιο δύσκολη θέση, με αποτέλεσμα μπροστά στη χώρα μας να ξανοίγεται μια μακρά περίοδος οικονομικής στασιμότητας.
Το παράξενο είναι ότι η εφημερίδα που διευθύνει ο Στ. Ψυχάρης υποστήριξε αυτές τις οικονομικές πολιτικές, τις θεωρούσε μονόδρομο, έστω και εάν σήμαιναν πολλαπλές και ιδιαίτερα μεγάλες θυσίες για τους εργαζόμενους.
Ίσως, πάλι, να συνειδητοποιεί ότι το παιχνίδι που παίζεται με τη χώρα μας, στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού να ξεπερνάει και αυτήν την αστική της τάξη, να γνωρίζει καλύτερα από εμάς τα όσα έγραψε η W. S. Journal, στηριγμένη σε διαβαθμισμένα έγγραφα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ. Ίσως τώρα γίνεται αντιληπτό, γιατί πρέπει να πάρουμε άδεια από την τρόικα ακόμη και για το εάν θα μειωθούν οι φόροι πάνω στη τιμή του πετρελαίου.
Τώρα, λοιπόν, που τα οικονομικά αδιέξοδα της χώρας είναι ορατά από τους πάντες, τώρα ο μεγαλοεκδότης αναγκάζεται να γράψει «Η πολιτική που επιβάλλεται τώρα περιορίζει και καταδικάζει τη χώρα σε ατέλειωτη μιζέρια και μπορεί να την οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη».
Τώρα ανακαλύπτει ότι «Η οικονομική ανεξαρτησία μας πρέπει να ανακτηθεί το ταχύτερο. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να απαλλαγεί ο ελληνικός λαός από τα βάσανα της κρίσης».
Τώρα παραδέχεται ότι «Η Τρόικα εξήντλησε τις δυνατότητές της. Αποδεδειγμένα έχει κάνει λάθη θεμελιακά, δεν μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε δρόμο εξόδου από την κρίση. Η ανασυγκρότηση και η ανασύνταξη της οικονομίας δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση ελληνική. Και θα γίνει!».
Ουσιαστικά, δηλαδή, έρχεται να αμφισβητήσει όλα τα προγράμματα «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας, που επεξεργάστηκαν η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (δηλαδή οι ΗΠΑ) και η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Με δυο λόγια αμφισβητεί τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας μας και την αποτελεσματικότητα της «βοήθειας» που μας παρείχαν, διακινδυνεύοντας και ο ίδιος να χαρακτηριστεί από τον Αντώνη Σαμαρά ως «ακραίος».
Και για να είναι πειστικός δανείζεται για τίτλο και τη συγκεκριμένη ιστορική φράση από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ίσως, γιατί, στο βάθος, παρά την ήττα του Κομμουνιστικού Κινήματος, δεν έπαψε ποτέ πιστεύει ότι αυτό το «φάντασμα» είναι υπαρκτό.
COMMENTS