Άρθρο Συνεργάτη της «Νέας Σποράς»
Περιδιαβαίνοντας τελευταία τον ηλεκτρονικό τύπο, μου ήρθε στη σκέψη μια καλή μου φίλη, όταν, πριν από χρόνια, σε μια από τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις μας περί …ψυχολογίας, μου ανέφερε γνωστό Έλληνα ψυχολόγο, ο οποίος συνήθιζε να λέει το παράδειγμα με τον καθρέφτη. «Το δυσκολότερο πράγμα για τον άνθρωπο είναι να αντικρύσει τον εαυτό του στον καθρέφτη», δηλαδή αποστασιοποιημένος και με τρόπο αντικειμενικό.
Το παραπάνω θυμήθηκα όταν πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε η Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «για τις εξελίξεις μετά το δολοφονικό χτύπημα της Χρυσής Αυγής», η οποία αποτέλεσε και το έναυσμα για το παρακάτω κείμενο. Ολόκληρη η Απόφαση εδώ.
Στην εν λόγω Απόφαση ξεχωρίζει η παράγραφος (4) η οποία μάλιστα αποτελεί και το ουσιώδες κομμάτι της και την οποία παραθέτω αυτούσια:
«Η εμφάνιση της ΧΑ και η άνοδος της επιρροής της πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες, όπου το εργατικό – λαϊκό κίνημα είναι σε ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση, δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και την ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, που γεννά τις οικονομικές κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το φασισμό – ναζισμό. Από την άποψη αυτή είναι τεράστιες οι ευθύνες των κάθε είδους ρεφορμιστικών, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων – παλιών και νέων – που διαμόρφωσαν τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, ο οποίος όχι μόνο οδήγησε στον εκφυλισμό και στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά έγινε δεξί χέρι για τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Στην Ελλάδα η ΧΑ αναπτύχθηκε σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, σε μια περίοδο που το κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Η Χρυσή Αυγή, με τη φασιστική δημαγωγία και συνθήματα για την «κλεπτοκρατία», τους «τοκογλύφους», «τους κλέφτες πολιτικούς», εμφανίστηκε με «αντιμνημονιακό μανδύα» και απέσπασε δυνάμεις καταρχήν από τα αστικά κόμματα. Η θολή «αντιμνημονιακή» ρητορεία, που δεν αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων και αφήνει στο απυρόβλητο την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, μαζί με τις λογικές «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα», προσέφεραν κάλυψη και έριξαν νερό στο μύλο της ΧΑ.»
Στο παραπάνω απόσπασμα, το εντυπωσιακότερο στοιχείο, είναι η ουσιώδης παραδοχή εκ μέρους του ΠΓ του ΚΚΕ, ότι «(..)το εργατικό – λαϊκό κίνημα είναι σε ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση, δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων (..)»!!! Φαντάζει και λίγο απίστευτη για πολιτική εκτίμηση ενός κόμματος, όπως το ΚΚΕ.
Με τρόπο απόλυτο όσο και φυσικό δηλαδή, το ΚΚΕ εκτιμά, ότι σήμερα το εργατικό κίνημα ΔΕΝ είναι σε θέση να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις των εργαζομένων αφού αυτό είναι σε ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση.
Ξαναδιάβασα πολλές φορές το παραπάνω απόσπασμα, για να κατανοήσω τι εννοεί. Έχει υποχωρήσει σε σχέση με τι; Με τη δεκαετία του 80’ ας πούμε, την ανατροπή του σοσιαλισμού; Ποια είναι αφετηρία της υποχώρησης; Σε σχέση με τα «προ κρίσης» δεδομένα;
Αν και δεν διευκρινίζεται, η όλη σκέψη του κειμένου με κάνει να υποθέτω ότι αναφέρεται στην τρέχουσα περίοδο, όπου μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την εκτίναξη της ανεργίας, υπήρξε κάμψη στη συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα. Διότι, η επίκληση π.χ. της κατάστασης που προέκυψε στο συνδικαλιστικό κίνημα μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών, μόνο με ακροβατικά θα μπορούσε να συνδεθεί με την άνοδο της ΧΑ το 2011 και μετά.
Από την άλλη, η παραπάνω παραδοχή, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα όσα ο Ριζοσπάστης και ο 902.gr μας ενημέρωναν, μετά το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπου βεβαίωναν ότι οι ταξικές δυνάμεις είναι σε άνοδο, ενώ στελέχη του ΠΑΜΕ τις ίδιες μέρες «κατακεραύνωναν» όσους στο συνέδριο του ΚΚΕ, μιλούσαν για υποχώρηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
Τελικά, έστω και με μερικούς μήνες καθυστέρηση, καλό είναι να γίνεται παραδεκτή η πικρή πραγματικότητα. Άλλωστε, είναι αναμενόμενο, ότι η καταστροφή που έχουν υποστεί οι δυνάμεις των εργαζομένων με την εκτίναξη της ανεργίας, δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν αλώβητο το συνδικαλιστικό κίνημα. Φαίνεται και από τη συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις πρώτα απ’ όλα, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εκλογές.
Το ουσιαστικότερο στοιχείο στην παραπάνω απόφαση του ΠΓ, και αυτό που αναδεικνύει την ποιότητα ενός κόμματος της Αριστεράς, είναι το θάρρος και η ικανότητα του να παραδέχεται την αλήθεια, όσο σκληρή κι είναι, ως βασική προϋπόθεση για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την αντίστοιχη σκληρή πραγματικότητα που περιγράφει.
Και αυτό είναι ένα από τα βασικά συστατικά στοιχεία του Λενινισμού. Το να εντοπίζεις δηλαδή έγκαιρα το πρόβλημα και να παίρνεις θαρραλέα μέτρα να το αντιμετωπίσεις. Με αυτήν την έννοια, το βασικό που πρέπει να κάνει μια ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ, της ηγεσίας του Κόμματος, όταν εντοπίζει με τέτοιο τρόπο ένα φαινόμενο, τόσο μεγάλης σημασίας, είναι να αναζητήσει το «δικό της» μερίδιο ευθύνης, το τι «πέρασε» από το δικό της χέρι στην διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Το τι «περνάει» από το δικό της χέρι να κάνει, τουλάχιστον, από εδώ και στο εξής.
Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πως γίνεται στην παραπάνω ανακοίνωση. Απεναντίας, αμέσως παρακάτω -και σαν να διορθώνει την ετεροχρονισμένη αυτήν παραδοχή- αποδίδει μονομερώς την «υποχώρηση» στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα ρεφορμιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, των οποίων οι ευθύνες στον «εκφυλισμό» είναι «τεράστιες».
Φυσικά και δεν θα διαφωνήσω στην απόδοση των παραπάνω ευθυνών. Όμως, αυτές οι ευθύνες, δεν μπορούν να τεκμηριώσουν το ότι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός ευθύνεται από μόνος του για την «οργανωτική υποχώρηση», του κινήματος, δεδομένου ότι αυτός αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεφορμιστικά κόμματα υπήρχαν ως σταθερός παράγοντας όλα τα προηγούμενα χρόνια, ενώ η φθορά που έχει υποστεί, όπως φάνηκε και στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι εξίσου μεγάλη, οδηγείται σε αποσύνθεση.
Συνεπώς, όταν στη χώρα μας εκδηλώνεται μια τεράστιας έκτασης επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, με την ανεργία να έχει φτάσει επίσημα στο 27%, η πραγματική έχει ξεπεράσει το 35%, την εξαθλίωση να έχει αγγίξει πρωτοφανή επίπεδα, το να αποδίδεις ευθύνες σε όλους τους άλλους, για το γεγονός ότι όλη αυτή η «συσσωρευμένη πίεση» δεν εκφράζεται με μαζικοποίηση των αγώνων, χωρίς να αναζητήσεις τις δικές σου ευθύνες πρώτα απ’ όλα, τότε οι ευθύνες που αποδίδονται, μόνο ως προσπάθεια απόκρυψης των παθογενειών της δικιάς σου πλευράς, μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Απόδειξη μάλιστα του παραπάνω, αποτελεί η ίδια η ανακοίνωση δύο φράσεις μετά, όπου προσπαθεί να αναλύσει τα αίτια της ανόδου της ΧΑ: «Στην Ελλάδα η ΧΑ αναπτύχθηκε σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, σε μια περίοδο που το κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση».
Παραδέχεται, δηλαδή, το ΠΓ του ΚΚΕ, ότι η ουσιαστική παράμετρος της ανόδου της Χρυσής Αυγής, είναι το ότι το κίνημα ….έχει καθυστερήσει στο να ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση!
Βέβαια, ακόμα και αυτό, δεν εξηγεί το γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν ένα ασήμαντο μηδενικό μερικά χρόνια πριν, παρά το γεγονός ότι το κίνημα δεν ήταν σε περισσότερο αντικαπιταλιστική κατεύθυνση από σήμερα- το αντίθετο μάλιστα. Η κυριαρχία του κυβερνητικού συνδικαλισμού, ήταν εντονότερη.
Ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί η άνοδος της Χρυσής Αυγής συμπίπτει χρονικά με τη «στροφή» των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στον «αντικαπιταλισμό», ο οποίος τυπικά μόνο επικυρώθηκε στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΚΕ, στην πράξη εφαρμοζόταν συστηματικά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 18ο Συνέδριο.
Συνεπώς, το ΚΚΕ, με την υπογραφή του ΠΓ, βγάζει ακριβώς τα αντίθετα συμπεράσματα από αυτά που θα έπρεπε. Αντιστρέφει τη σχέση αιτίας – αποτελέσματος.
Αντί να μελετήσει το πανθομολογούμενο γεγονός, ότι, δηλαδή, η «γραμμή» των δυνάμεων του ΚΚΕ στο κίνημα, όπως εκφράζονται μέσα από το ΠΑΜΕ, «δεν τραβάει», με αποτέλεσμα να μην μπορεί το ίδιο το κίνημα συνολικά να «υπερασπιστεί τις κατακτήσεις των εργαζομένων» ,και μάλιστα το ότι η υιοθέτηση αυτής της γραμμής συμπίπτει χρονικά τόσο με την άνοδο της Χρυσής Αυγής όσο και την ταυτόχρονη υποχώρηση του κινήματος, επιμένει στη «δοσολογία» της ίδιας «συνταγής». Μιας γραμμής η οποία έμμεσα γίνεται παραδεκτό ότι απέτυχε να δώσει διέξοδο στο κίνημα, στον τιτάνιο έτσι κι αλλιώς αγώνα ανάσχεσης της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη.
Αυτή η ίδια η αποτυχία αποκαλύφθηκε με τον πλέον σκληρό τρόπο τις τελευταίες μέρες με την επίθεση των χρυσαυγιτών στα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα. Εκεί που πέρα από το γενικόλογο κάλεσμα στο λαό «να απομονώσει» και «να τσακίσει» το φασισμό, στην πραγματικότητα, σε επίπεδο κινητοποίησης, φάνηκε ξεκάθαρα ότι κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση, δεν μπορεί το ίδιο το κίνημα να επιβάλει.
Προηγήθηκε η μετατροπή σε «άβατο» εκτεταμένων περιοχών της Αθήνας με «κορωνίδα» τον Άγιο Παντελεήμονα, όπου πέρα από απαγορευμένη συνοικία για τους μετανάστες, εκτοπίστηκε και η δράση της Αριστεράς στο σύνολό της, η οποία για να δραστηριοποιηθεί στη συνοικία, έπρεπε να οργανώνει μαζικές εξορμήσεις.
Και αυτή η επιτυχία της Χ.Α., ήταν και το σημείο συνειδητοποίησης των δυνατοτήτων της, που την έκαναν να αποθρασυνθεί τελείως –έχοντας την ανοχή της κυβέρνησης αλλά και τη στήριξη τμημάτων της αστικής τάξης- ώστε να επιδιώξει το άλμα: να εκδιώξει τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ από ένα από τα σημαντικότερα πεδία του στο λεκανοπέδιο, τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη!
Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχαν πάρει τέτοια τροπή τα γεγονότα, με τη δολοφονία του Π. Φύσσα και την απόφαση της ίδιας της κυβέρνησης να περιορίσει το ναζιστικό μόρφωμα, το οποίο μάλλον έδειχνε τάσεις να αυτονομηθεί πολιτικά και να καταστεί ανεξέλεγκτο, αποσταθεροποιώντας και την ίδια τη Νέα Δημοκρατία, τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα όχι μόνο για τις δυνάμεις του ΚΚΕ αλλά και γενικότερα για τις δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Υπήρξαν, όμως, και υπερβολές, κατά τη γνώμη μου, που ακούστηκαν κυρίως από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι τα μέτρα κατά της Χρυσής Αυγής «αποτελούν μια πρώτη νίκη και δικαίωση των αγώνων του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» (Ανακοίνωση του ΚΣΕ, 30/09/2013), σε μια μάλλον χωρίς πραγματικό πολιτικό αντίκρισμα προσπάθεια «να τονωθεί το ηθικό», ενός κόσμου ο οποίος διαισθάνεται, έστω και εμπειρικά, την αδυναμία που έχει περιέλθει το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα, που αποδεικνύει ότι όλες οι δυνάμεις που παρουσιάζονται ως Αριστερές δυσκολεύονται να αντικρύσουν την πραγματικότητα. Τον πολιτικό τους «καθρέφτη» δηλαδή. Να παραδεχθούν το γεγονός ότι: είτε πρόκειται για το Σύριζα είτε το ΚΚΕ είτε για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η πραγματική παρέμβασή τους στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας είναι περιορισμένη.
Ως εκ τούτου, ειδικά για το ΚΚΕ, επιβάλλεται άμεσα να ξεκινήσει μια ενδελεχής αυτοκριτική αποτίμηση της δράσης του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, προκειμένου να υπάρξει μια ειλικρινής και αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης του εργατικού κινήματος, του τι πρέπει να γίνει. Αλλιώς, η συζήτηση θα περιορίζεται και θα συγκαλύπτεται πίσω από ιδεολογήματα του τύπου: «εμείς σας τα είπαμε, αλλά εσείς δεν θέλετε να καταλάβετε, το κρίμα στο λαιμό σας»!!!
Αυτό είναι το κύριο καθήκον της στιγμής, που το σημαντικότερο μερίδιο της ευθύνης πέφτει αναλογικά στις δυνάμεις του ΚΚΕ, μια και αποτελεί τον κορμό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ο Σύριζα έτσι κι αλλιώς, έχει άλλο πεδίο απεύθυνσης. Είναι ο πολιτικός εκφραστής μικροαστικών στρωμάτων κυρίως και μάλιστα οι δεσμοί του με τον κόσμο που τον ψήφισε είναι περισσότερο εκλογικοί παρά πραγματικοί.
Μια ειλικρινής αποτίμηση, πρέπει να περιλαμβάνει ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, που αφορούν το χώρο που απευθύνεται ένα κομμουνιστικό κόμμα, δηλαδή την εργατική τάξη.
Να εξεταστεί το γιατί στις εργατοσυνοικίες, εκεί που η ένταση της κρίσης ήταν και καταστροφικότερη, οι δυνάμεις της Χρυσής Αυγής, κατόρθωσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό αποδέκτη της δυσαρέσκειας των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων του πληθυσμού, γιατί ο εργατόκοσμος δεν επέλεξε να εκφραστεί από το ΚΚΕ και στράφηκε είτε στο Σύριζα κατά κύριο λόγο, είτε στη Χρυσή Αυγή.
Και στο παραπάνω γεγονός, κανείς δεν μπορεί να προσάψει στα λαϊκά στρώματα ότι αποδίδουν το πρόβλημα στην «κλεπτοκρατία», τους «τοκογλύφους» ή ακόμη μονομερώς στο «μνημόνιο». Δεν μπορείς να απαιτείς από τα λαϊκά στρώματα να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο, πέρα από αυτή που τους επιτρέπει το επίπεδο της συνείδησής τους. Ούτε όμως και να ερμηνεύεται ότι τα παραπάνω «αφήνουν στο απυρόβλητο την ΕΕ» μιας και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων το αντίθετο υποδηλώνουν.
Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται ακριβώς το ανάποδο: ότι τα λαϊκά στρώματα αποδείχτηκαν εξαιρετικά ικανά στο να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες εγκαταλείποντας μαζικά το δικομματισμό, γκρεμίζοντας τη μεταπολίτευση. Και εκεί ακριβώς πάνω στην «καμπή» των γεγονότων κάτι άλλο έλλειπε.
Τότε που η εργατική τάξη δεχόταν όλη την επίθεση, την οποία ερμήνευε ίσως και στρεβλά πολιτικά, -πράγμα «λογικό» μέχρι ενός σημείου, αφού ακόμη και το ΚΚΕ δεν είχε ξεκάθαρη εικόνα για την οικονομική κρίση, αντί να αξιοποιηθούν τα πολιτικά ρήγματα στις συνειδήσεις που δημιουργούνταν και κυρίως στο εποικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντί να κατατεθεί μια συγκεκριμένη προγραμματική πρόταση που θα ανταποκρινόταν και θα προωθούσε παραπέρα την πολιτική συνείδηση των εργαζομένων, προτάθηκε ο συσχετισμός της εξόδου από την ΕΕ με την ταυτόχρονη αποδοχή του σοσιαλισμού ως προϋπόθεσης για αυτήν.
Η πρόταση αυτή λειτούργησε ανασχετικά για τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Από εκεί και πέρα, οι επιλογές της εργατικής τάξης ήταν πολύ συγκεκριμένες: να στραφεί στον ρεφορμισμό του Σύριζα ή στην Χρυσή Αυγή. Όπερ και εγένετο.
Τελικά ένα συμπέρασμα μπορεί να βγει από όλα τα παραπάνω. Άμα δεν μπορεί η πραγματικότητα να συμβαδίσει με τις αναλύσεις μας, τότε το καλύτερο πράγμα είναι να ξαναψάξουμε τις αναλύσεις μας, στο βαθμό που αυτές δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Στην αντίθετη περίπτωση, τα αδιέξοδα θα παραμείνουν και μόνος ωφελημένος θα είναι η αστική τάξη είτε στην «λάιτ», στην «ντεμί» ή στη σκληροπυρηνική της εκδοχή.
COMMENTS