Με τα όσα έγραψε, σε σχετικό του άρθρο, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης μας Μίκης Θεοδωράκης, θα πρέπει να πούμε ότι δεν συμφωνούμε. Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά, που δεν θα συμφωνούσαμε με τις πολιτικές απόψεις του Μίκη.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τον ακούμε. Να μην προσέχουμε το τι λέει και το τι γράφει. Πολύ περισσότερο να μην τον θαυμάζουμε για το μεγαλειώδες έργο του, που είναι και θα παραμείνει εσαεί ανεξίτηλη προσφορά προς τον Ελληνικό λαό, στους αγώνες του και στις θυσίες του, όπως και για όλους τους λαούς του κόσμου.
Ο Μίκης, λοιπόν, ανακοινώνοντας την αποστράτευσή του, ανέπτυξε μια σειρά από τις πολιτικές του απόψεις. Εμείς θα σταθούμε σε ένα στιγμιότυπο που περιγράφει, το οποίο και παραθέτουμε:
[«Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ].
Οι πηγαίες και αυθόρμητες απαντήσεις του Μίκη νομίζουμε ότι αποτυπώνουν τα πραγματικά διλήμματα και αισθήματα του εργαζόμενου λαού.
Η πρώτη απάντηση του Μίκη στο ερώτημα «και τι να ψηφίσουμε;» αναδεικνύει, εκτός από την πρώτη σκέψη του Μίκη, τη στάση ευρύτερων τμημάτων των εργαζομένων στο τι πρέπει να κάνουν – όταν έρθει η ώρα της κάλπης, που μπορεί να μην αργήσει με βάση τις τελευταίες εξελίξεις – την πολιτική στάση τους και την αμηχανία τους.
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε δίλημμα για το τι πρέπει να ψηφίσουν, που σημαίνει ότι το ερώτημα, ταυτόχρονα, αντικατοπτρίζει ότι τα πολιτικά πράγματα δεν έχουν κατασταλάξει.
Μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφώσει ένα ρεύμα υπέρ του, που, όμως, δεν στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και στην αποδοχή της πολιτικής του αλλά στην έλλειψη μιας άλλης πολιτικής πρότασης. Αλλιώς δεν θα υπήρχε το ερώτημα, που εκδηλώνει και την έλλειψη σιγουριάς για την τελική επιλογή.
Αυτή η έλλειψη σιγουριάς υπάρχει και στον ίδιο το Μίκη. Αυτήν την έλλειψη «βγάζει» το ερωτηματικό μέρος της απάντησής του «τι άλλο;». Διαφορετικά θα έλεγε ευθέως «Τσίπρα». Με σιγουριά, με αυτοπεποίθηση και θα σταμάταγε εκεί.
Ο Μίκης είναι «παλιός» και «ψημένος». Δεν του λείπει η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση, επομένως είναι και αυθεντικός. Αυτό αποδεικνύει όλη η πορεία του. Όταν, λοιπόν, απαντάει με αυτόν τον τρόπο σημαίνει ότι αυθεντικά αισθάνεται και έτσι.
Δίπλα του, όμως, έχει και τον Δ. Κουτσούμπα. Τον Γραμματέα του Κόμματος. Το ΚΚΕ. Και, μπροστά στην αμηχανία, που προκαλεί η πρώτη του απάντηση, συμπληρώνει: «και ΚΚΕ βέβαια…»! Όταν, όμως, διαπιστώνει το επιτιμητικό βλέμμα της διπλανής του κυρίας, ο Μίκης, για να ξεπεράσει το γεγονός ότι αυτή δεν είναι πεισμένη για τη συμπλήρωσή του, αναγκάζεται να «επιχειρηματολογήσει»: «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας»!
Αυτή είναι η εικόνα της κοινωνίας, των εργαζομένων. Θεωρούν ή θέλουν να θεωρούν το ΚΚΕ βράχο τους, αλλά δεν είναι πεισμένοι και για την πολιτική του. Και εδώ προβάλλει ανάγλυφα το πολιτικό πρόβλημα του Κόμματος. Το οποίο, βέβαια, δεν καθορίζεται από το γεγονός της άρνησής του σε μια σύμπραξη με το ΣΥΡΙΖΑ, που σωστά αρνείται, αλλά από την έλλειψη μιας τέτοιας πολιτικής πρότασης, που θα πείθει, θα συσπειρώνει και θα ενώνει τους εργαζόμενους μπροστά στους αγώνες που έρχονται και τις πολιτικές εξελίξεις που με βεβαιότητα αναμένονται.
Η στάση, όμως, του Μίκη απέναντι στο Κόμμα μας, γιατί το στιγμιότυπο αυτό καθορίζει και μια συγκεκριμένη πολιτική στάση του Μίκη απέναντι στο ΚΚΕ, ειδικά η έκφραση «το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», είναι και μια απάντηση προς όλους εκείνους (κομματικούς και μη κομματικούς) που δεν χάνουν την ευκαιρία να εκφράζουν την άποψη ότι «το ΚΚΕ τελείωσε».
Το σημαντικότερο, όμως, δεν είναι αυτή η πλευρά του ζητήματος, το ότι υπάρχουν και εκείνοι που δεν κατανοούν το πώς αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ ή πως θέλουν να είναι το ΚΚΕ.
Το σημαντικότερο είναι ότι αυτά που «άκουσε» η ηγεσία του Κόμματος, άμεσα και αυθεντικά από τον Μίκη, είναι το ίδιο αυθεντικά και άμεσα και μεταξύ των εργαζομένων. Τα ίδια ακούγονται. Και επειδή το επιτιμητικό βλέμμα της κυρίας δεν είναι μόνο της κυρίας, εάν οι εργαζόμενοι θεωρήσουν ότι το ΚΚΕ έπαψε να είναι βράχος και κατασταλάξουν σε μια τέτοια πολιτική εκτίμηση, τότε το «λαδάκι στο καντηλάκι» του ΚΚΕ θα λιγοστέψει και θα σβήσει. Και εμείς δεν θέλουμε να σβήσει.
Ευχόμαστε στον Μίκη «το λαδάκι στο καντηλάκι του» να μη λιγοστεύει!
COMMENTS