Η κυβέρνηση αποφάσισε να αποδυθεί σε ένα διπλωματικό αγώνα δρόμου προκειμένου να πείσει τους δανειστές της χώρας μας, πριν από την άφιξη της τρόικας, ότι «δεν χρειάζονται άλλα μέτρα». Η τρόικα, υπόψη, «πιάνει δουλειά» την επομένη των γερμανικών εκλογών.
Στις 17 του Σεπτέμβρη ο Πρωθυπουργός θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες. Θα συναντηθεί με τους Μπαρόζο, Ρουμπάι και Σουλτς. Στις πρώτες ημέρες του Οκτώβρη υπάρχει ανοικτό ραντεβού του Πρωθυπουργού με την Κριστίν Λαγκάρντ. Επίσης σχετικό ταξίδι υπάρχει στις ΗΠΑ από τις 22 έως και τις 28 του Σεπτέμβρη για τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Σε όλες τις συναντήσεις θα συζητηθεί και το ελληνικό ζήτημα, που επίσημα ανοίγει στις 14 του Οκτώβρη στη συνεδρίαση του Eurogroup.
Το αντικείμενο αυτής της διπλωματικής εκστρατείας «λογικά» δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου. Αλλιώς δεν μπορεί παρά να αποτελεί απλώς το απαραίτητο «φύλλο συκής» της κυβέρνησης, πίσω από το οποίο θα κρυφτεί για να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων στον ελληνικό λαό για τα νέα μέτρα που θα ακολουθήσουν.
Και αυτό το λέμε, γιατί η κυβέρνηση ισχυρίζεται σε όλους τους τόνους ότι «δεν χρειάζονται άλλα μέτρα, γιατί δεν αντέχει άλλο ο ελληνικός λαός και ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας». Άλλωστε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης λέγεται ότι ισχυρίζεται στους στενούς του συνεργάτες ότι «είναι εύκολο πλέον να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους με τις αναγκαίες τεχνικές διευθετήσεις».
Μας προκαλεί απορία το γεγονός των πλήρως αντίθετων εκτιμήσεων που υπάρχουν μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων μας, έτσι όπως εκφράστηκαν αυτές στο πρόσφατο άτυπο Eurogroup στο Βίλνιους της Λιθουανίας.
Εάν η κυβέρνηση μπορεί να αποδείξει τον ισχυρισμό της, τότε, γιατί επιμένουν οι εταίροι μας σε νέα μέτρα; Είναι μια λογική απορία. Μήπως, λοιπόν, όλο αυτό το διπλωματικό τρέξιμο αποσκοπεί απλώς και μόνο στο να προετοιμαστεί η δικαιολογία, μετά τον έλεγχο της τρόικας; Να τα ρίξουν όλα στην τρόικα και την ακαμψία της;
Γιατί το έργο αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Η κυβέρνηση να φέρεται ότι αντιστέκεται στις απαιτήσεις της τρόικα, αλλά τελικά να τις δέχεται. Μετά αναλαμβάνει ο φιλικός τύπος της κυβέρνησης να βγάζει τρελούς τεχνοκράτες τους τροϊκανούς, που επιδίδονται στην εφαρμογή των οικονομικών τους μοντέλων. Να καταγγέλλεται το ΔΝΤ, ότι όπου και εάν μπλέχτηκε έφερε την καταστροφή. Αλλά τα μέτρα …μέτρα και να εφαρμόζονται.
Και όχι μόνο να εφαρμόζονται, άλλα να έρχεται και «καπάκι» από πάνω και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, να πιέζει τους υπουργούς του να τα εφαρμόσουν, γιατί δεν θέλει να έχει «εκκρεμότητες» με την τρόικα, για να του «λυθούν τα χέρια» για να διαπραγματευτεί με τους εταίρους να «κρατήσουν τις υποσχέσεις τους». Τελικά, τι είδους υποσχέσεις υπάρχουν; Και το κυριότερο. Γιατί δεν τις κρατάνε οι εταίροι μας, αφού τις δίνουν, για να μην υπάρξουν και νέα μέτρα;
Μια ανάλογη επιχειρηματολογία έχει ήδη εμφανιστεί στα φιλικά ΜΜΕ της κυβέρνησης, που «πέφτει» ακριβώς πάνω στην αντίληψη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Να παρουσιάζεται το ελληνικό πρόβλημα ως πρόβλημα, που αν αλλάξουν οι συντελεστές του οικονομικού μοντέλου που εφαρμόζεται τότε όλα αλλάζουν για την πορεία της οικονομίας.
Και βέβαια όλα θα αλλάζουν. Αλλά στα χαρτιά ή, καλύτερα, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που «τρέχουν» τα οικονομικά μοντέλα με τους παραλλαγμένους συντελεστές.
Αλλά το χρέος είναι εδώ. Και αυτός είναι πραγματικός συντελεστής, που επιβαρύνει τους εργαζόμενους με εξαθλίωση.
COMMENTS